Ίνγκμαρ Μπέργκμαν: Μυθομανής, γυναικάς, Χιτλερικός αλλά μεγαλοφυής
Η μεγαλοφυία του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν σκιάζεται από ένα σωρό «αρετές» που κάθε άλλο παρά τον κολακεύουν
Τη δεκαετία του '60 δεν μπορούσες να θεωρηθείς κουλτουριάρης αν δεν ήσουν θιασώτης του Σουηδού σκηνοθέτη Ίνγκμαρ Μπέργκμαν.
Ο δημιουργός των αριστουργημάτων της έβδομης τέχνης είχε γίνει πια ένα είδος τοτέμ για τον σύγχρονο πολιτισμό. Ωστόσο στο προφίλ της μεγαλοφυίας του υπήρχαν πολλές ρωγμές που θα μπορούσαν σε οποιοδήποτε άλλο εκτός από αυτόν να είχαν κάνει μεγάλη ζημιά.
Ο πιεσμένος Καρτάλ και η ευκαιρία του Ολυμπιακού
Η βασική παρωνυχίδα στο γόητρο του Μπέργκμαν ήταν το γεγονός ότι νεαρός ακόμα είχε εκδηλώσει ένα άκρατο ενθουσιασμό για τον Χίτλερ. Ο ζήλος του για τον Γερμανό δικτάτορα ξεκίνησε το 1938, όταν βρέθηκε στη Γερμανία επωφελούμενος από ένα πρόγραμμα ανταλλαγής φοιτητών. Τότε είδε τον Φύρερ να μιλά σε μια συγκέντρωση και μαγεύτηκε από τη ρητορεία και τον μαγνητισμό του. Έκτοτε δήλωνε σε όλους πως βρίσκει τον ναζισμό «άκρως διασκεδαστικό κίνημα γεμάτο φρεσκάδα», τον εμπνευστή του δε «χαρισματικό».
«Για χρόνια υποστήριζα τον Χίτλερ, χαιρόμουν με τις νίκες του, λυπόμουν με τις ήττες του», παραδέχτηκε αργότερα.
Υπήρχε ένας βαθύς αντισημιτισμός στον οικογενειακό κύκλο του Μπέργκμαν και ο αδερφός του ήταν ένας εκ των ιδρυτών του σουηδικού ναζιστικού κόμματος.
Ο Μπέργκμαν έφτασε στο σημείο να ζωγραφίσει με την παρέα του σβάστικες στους τοίχους του σπιτιού μιας εβραϊκής οικογένειας.
Ο Μπέργκμαν όμως ήταν γνωστός και ως μεγάλος γυναικάς. Εξ ου και το γνωστό τραγουδάκι: «Δεν πειράζει που είναι η φήμη μου κακή/Φτάνει που ο Ίνγκμαρ Μπέργκμαν με ποθεί».
Αλλά τα κουσούρια του Σουηδού σκηνοθέτη δεν έχουν τέλος. Ένα ακόμα, πολύ εμφανές, στον χαρακτήρα του ήταν και η κλίση του στα ψέματα, πράγμα που ίσως υποδηλώνει και την πλούσια φαντασία του χωρίς την οποία θα ήταν αδύνατο να δημιουργήσει ένα τέτοιο έργο. Ουδέν κακόν αμιγές καλού!
