Τα δακρυγόνα του Γαλλικού Μάη και το "Rain and Tears" των Παπαθανασίου, Ρούσσου

Τον Μάρτιο του 1968, ύστερα από συνεννόηση με Άγγλο μάνατζερ, οι δύο φίλοι, Ντέμης Ρούσσος και Λουκάς Σιδεράς, φθάνουν με τρένο στο Καλαί, έχοντας τελικό προορισμό το Λονδίνο. Ο Βαγγέλης Παπαθανασίου, θα ακολουθούσε σε λίγες ημέρες, ενώ ο τέταρτος, Αργύρης Κουλούρης, είχε εγκαταλείψει το συγκρότημα για να υπηρετήσει φαντάρος.

Στον συνοριακό έλεγχο, οι Άγγλοι αστυνομικοί τούς ζητούν κάρτες εργασίας, εκείνοι ισχυρίζονται ότι ταξιδεύουν για τουρισμό, δεν γίνονται πιστευτοί και τους απαγορεύεται η είσοδος στην Αγγλία.

Καταφεύγουν τότε στο Παρίσι και ξεμένουν στη γαλλική πρωτεύουσα, περνώντας δύσκολες μέρες. Με τη βοήθεια του παραγωγού Νίκου Αντύπα κατορθώνουν να γίνουν δεκτοί για ακρόαση από τη γαλλική εταιρεία δίσκων.

Η εταιρεία χρειαζόταν ένα συγκρότημα σαν απάντηση στους αντιπάλους Four Tops, που ετοιμάζονταν να ηχογραφήσουν ένα τραγούδι διασκευή της κλασικής μελωδίας του Γερμανού συνθέτη Johann Pachelbel, γνωστής σαν Canon de Pachelbel. Είχαν έτοιμο και τον στιχουργό Boris Bergman και κυκλοφόρησε ως "Rain and Tears". Ο Παπαθανασίου διασκευάζει στα γρήγορα την κλασική μελωδία, μπαίνουν στο στούντιο και σε δύο ώρες, ηχογραφούν το τραγούδι.

Πέφτουν όμως πάνω στον γαλλικό Μάη, το εργοστάσιο κοπής δίσκων, κλείνει με την μεγάλη απεργία, και το τελευταίο δισκάκι που προλαβαίνει να τυπώσει είναι το τραγούδι τους, το Rain and Tears που έγινε ύμνος στις διαδηλώσεις στο πυρακτωμένο Παρίσι!

Οι εξεγερμένοι φοιτητές είχαν πάντα τρανζιστοράκια, ώστε να ακούνε ειδήσεις. Οι γαλλικοί σταθμοί, μετέδιδαν συνέχεια, το καινούργιο τραγούδι. Επί ένα μήνα και περισσότερο, μονοπωλούσε γιατί είχε κλείσει το εργοστάσιο και δεν υπήρχε άλλο καινούργιο. Οι επαναστάτες λοιπόν άκουγαν συνεχώς το Rain and Tears, και συνδύαζαν τη «βροχή» με τα δακρυγόνα και τα «δάκρυα» με δικά τους τα δάκρυα.

Kεντρική φωτό: Αφίσα των Aphrodite’s Child για συναυλία τους στο Παρίσι(Φωτ.Σίμος Τσαπνίδης, 1969)