Ο κορυφαίος στο μπουζούκι, ο Πειραιώτης Μπέμπης, γίνεται βιβλίο και θεατρική παράσταση
Για τους μυημένους ο Πειραιώτης Μπέμπης, κατά κόσμο Δημήτρης Στεργίου, ήταν το κορυφαίο μπουζούκι όλων των εποχών, τον θαύμαζε και ο Μανώλης Χιώτης.
Ωραίος άνδρας, αλλά και σκοτεινός χαρακτήρας, ο Μπέμπης διέπρεψε τόσο εδώ όσο και στην Αμερική, αφήνοντας άφωνους όσους είχαν την τύχη ν' ακούσουν το μπουζούκι του στις καλές του.
Ο Μπέμπης υπήρξε μεγάλη «μορφή», έζησε μια ζωή , που θα μπορούσε να γυριστεί ταινία, ενώ αυτές τις ημέρες γράφει βιβλίο για τη ζωή του ο Θωμάς Κοροβίνης. Στα πλάνα και η θεατρική μεταφορά του...
Κι όμως ο Χιώτης δεν ήταν ο πιο γρήγορος στο μπουζούκι
Ο Μπέμπης πηγαινοερχόταν στην Αμερική και δεν ήταν πάντα εύκολο να τον τρακάρεις κάπου, κι όσοι τον άκουσαν έλεγαν «Μπουζούκι-φωτιά… Δεν υπήρχε δεύτερο». Ο Μπέμπης δεν ηχογραφούσε, δεν το γούσταρε το στούντιο. Σε ηλικία 10 χρονών ο Μπέμπης έπαιξε στην ορχήστρα του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά, ως πρώτο μαντολίνο, κλασικά έργα όπως ο “Κουρέας της Σεβίλης” και άλλα.
Ο Άκης Πάνου είχε πει στο περιοδικό «Ντέφι»: «Κάποτε υπήρξε ένας μεγάλος πολυσύνθετος αμφιδέξιος καλλιτέχνης. Ο Μανώλης Χιώτης. Έπαιζε “κυρίως” κιθάρα και μπουζούκι. Κάποτε υπήρξε ένας μεγάλος “εκτελεστής μουσικός”. Ο Δημήτρης Στεργίου, γνωστός σαν Μπέμπης. Έπαιζε κιθάρα και μπουζούκι. Κάποτε αυτοί οι δυο συναντήθηκαν. Πιτσιρίκος εγώ τότε. Πίγκαλς – Χιώτης – Μπέμπης – Μπίνης – Σπαγγαδώρος – Λεμονόπουλος. Η αλήθεια είναι πως ο Μπέμπης τον “ψιλοτσάντιζε” το Χιώτη. Έπιανε ο Χιώτης μπουζούκι; Έπιανε κι ο Μπέμπης μπουζούκι και του κόλλαγε! Άφηνε το μπουζούκι ο Χιώτης κι έπιανε κιθάρα. Έπιανε κι ο Μπέμπης κιθάρα και… να ’χεις αυτιά ν’ ακούς!! Ο Μπέμπης σαν άνθρωπος ήταν απλός, αδιάφορος σχεδόν για ό,τι δεν είχε απόλυτη σχέση με το όργανό του. Τον έφαγε το αλκοόλ».
Χιώτης και Μπέμπης συναντήθηκαν κατά πάσα πιθανότητα μόνο μια φορά στη δισκογραφία συγκλονίζοντας αμφότεροι. Μπροστά ο Μπέμπης, πίσω ο Χιώτης. Και οι δύο να παίζουν όχι μπουζούκι, μα κιθάρες!! Είναι το φοβερό τραγούδι (του Χιώτη) «Βουνό με βουνό δε σμίγει» από το 1946, που απέδωσαν στις φωνές ο Στελλάκης (Περπινιάδης) με τον συνθέτη.
Ο Δημήτρης Στεργίου – Μπέμπης μεταφέρθηκε καταπονημένος από το αλκοόλ, στο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο στο Δαφνί, την παραμονή των Χριστουγέννων του 1972. Λίγη ώρα μετά την εισαγωγή του άφησε εκεί την τελευταία του πνοή, μόλις στα 45 του.
