Θωρηκτό Ποτέμκιν: Η ανταρσία των Ρώσων ναυτών στην Οδησσό

Η ταινία θεωρείται η πληρέστερη ταινία του βωβού κινηματογράφου και ένα από τα αριστουργήματα της έβδομης τέχνης και υπήρξε παραγγελία της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης προς τον σκηνοθέτη, στο πλαίσιο των εορτασμών για τα εικοσάχρονα της αποτυχημένης εξέγερσης του 1905 στην τσαρική Ρωσία, προάγγελο της Οκτωβριανής Επανάστασης του 1917.

Ο Αϊζενστάιν επικεντρώθηκε σε ένα πραγματικό γεγονός, την εξέγερση στο θωρηκτό Ποτέμκιν (Ποτιόμκιν ακριβέστερα), οι ναύτες του οποίου στασίασαν κατά των αξιωματικών τους και το οδήγησαν στην Οδησσό.

Το Ποτέμκιν έγινε γνωστό τον Ιούνιο του 1905, όταν το κατώτερο πλήρωμα στασίασε εναντίον των αξιωματικών, ύψωσε κόκκινη σημαία και αγκυροβόλησε στα ανοιχτά της Οδησσού, καλώντας τους ναυτικούς των υπόλοιπων πλοίων και τους πολίτες σε γενικευμένο ξεσηκωμό εναντίον του τσάρου. Αν και τελικά η εξέγερση έληξε άδοξα με τη φυγή των στασιαστών στη Ρουμανία, ο απόηχός της υπήρξε μεγάλος τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό, σε βαθμό που θεωρείται προάγγελος της Επανάστασης του 1917. Ο Αϊζενστάιν χρησιμοποίησε ερασιτέχνες ηθοποιούς για να αποδώσουν καλύτερα τους χαρακτήρες της ταινίας.

Το «Θωρηκτό Ποτέμκιν» είναι ένα κλασσικό δείγμα προπαγανδιστικού κινηματογράφου, υψηλής όμως αισθητικής, με τον κακό τσάρο και τους καλούς επαναστάτες.

Το Ποτέμκιν βρισκόταν για άσκηση στο νησί Τέντρα, όταν κάποιοι ναύτες απέφυγαν να φάνε μπορς με κρέας στο οποίο είχαν βρει έντομα, περιοριζόμενοι στα συνοδευτικά. Ο υποδιοικητής του πλοίου Ιπολίτ Γκιλιαρόφσκι, αξιωματικός με παρελθόν βίαιης συμπεριφοράς, τους συγκέντρωσε στο κατάστρωμα ενώπιον οπλισμένης φρουράς. Κατά την κυρίαρχη εκδοχή, οι κινήσεις των αξιωματικών υποψίασαν το πλήρωμα ότι θα γινόταν εκτελέσεις με συνοπτικές διαδικασίες. Άρχισαν λοιπόν να καλούν τη φρουρά να μην υπακούσει, με αποτέλεσμα ο οργισμένος Γκιλιαρόφσκι να αρπάξει ένα όπλο και να πυροβολήσει ένα ναύτη στο στήθος.

Ακολούθησε κατάληψη του Ποτέμκιν και του συνοδευτικού πλοίου Ισμαήλ, κατά την οποία οι ναύτες σκότωσαν επτά αξιωματικούς (συμπεριλαμβανομένου του Γκιλιαρόφσκι) και έθεσαν υπό κράτηση του υπόλοιπους έντεκα. Εξέλεξαν επίσης επιτροπή για τη διοίκηση του πλοίου με επικεφαλής τον έφεδρο υπαξιωματικό Αφανάσι Ματουσένκο.

Η κορυφαία στιγμή του έργου θεωρείται το τέταρτο επεισόδιο με το μακελειό στα σκαλιά της Οδησσού, που θεωρείται η καλύτερη σκηνή στην ιστορία του κινηματογράφου. Έχει ως θέμα τη βία που άσκησαν οι άνδρες της Λευκής Φρουράς του Τσάρου εναντίον του λαού. Το διασκορπισμένο και πανικόβλητο πλήθος που κατεβαίνει τρέχοντας τα σκαλιά κι αμέσως μετά οι Λευκοφρουροί, που σχεδόν μηχανικά με στρατιωτικό βηματισμό, κατεβαίνουν πυροβολώντας, παρουσιάζονται από τον Αϊζενστάιν με εναλλαγές πλάνων, που συγκρούονται και αντιπαρατίθενται με μια ρυθμική θαυμαστής ακρίβειας και αποτελεσματικότητας.

Αυτή η σκηνή είναι το καλύτερο παράδειγμα της θεωρίας του Αϊζενστάιν περί μοντάζ. Είναι το λεγόμενο «μοντάζ - ατραξιόν» ή «ιδεολογικό μοντάζ», η άμεση διαδοχή δύο κινηματογραφικών πλάνων, που πρέπει να γίνεται με τέτοιο τρόπο, ώστε να προκαλεί σοκ στον θεατή.

Έφερε το όνομα του Πρίγκηπα Γκριγκόρι Ποτέμκιν, σημαντικού στρατιωτικού που είχε πρωταγωνιστήσει στην προσάρτηση της Ταυρίδας και του Βορείου Καυκάσου κατά το β' μισό του 18ου αιώνα. Το 1918 το θωρηκτό έπεσε στα χέρια των Δυτικών Δυνάμεων, οι οποίες είχαν εισβάλει μέσω Μαύρης Θάλασσας για να καταπνίξουν την επανάσταση. Αυτές το βύθισαν στο λιμάνι της Σεβαστούπολης τον Απρίλιο του 1919, λίγο πριν την αποχώρησή τους, για να μην περιέλθει στον επελαύνοντα Κόκκινο Στρατό.

Το «Θωρηκτό Ποτέμκιν» έκανε πρεμιέρα στη Μόσχα στις 21 Δεκεμβρίου 1925, χωρίς να σημειώσει ιδιαίτερη επιτυχία, γεγονός που στενοχώρησε τον Αϊζενστάιν. Τη δόξα και τη φήμη η ταινία την κέρδισε όταν προβλήθηκε στη Δύση. Στη χώρα μας προβλήθηκε στις 21 Ιανουαρίου 1952.«Το Θωρηκτό Ποτέμκιν» απαγορεύτηκε στη Γερμανία, γιατί περνούσε επαναστατικά μηνύματα στα γερμανικά στρατεύματα....