Ο πρώτος δήμαρχος του Πειραιά ορκίστηκε στα ερείπια μιας γκρεμισμένης εκκλησίας
Μετά τη μετάθεση της πρωτεύουσας στην Αθήνα, ήταν γνωστό ότι ο Πειραιάς προοριζόταν για το κεντρικό εμπορικό λιμάνι. Το 1833, με τη συγκρότηση των δήμων, οι κάτοικοί του ήταν περίπου 200. Δεν ήταν όσοι χρειάζονταν, δηλαδή 300, για ανακηρυχθεί δήμος.
Οι εκλογές ορίστηκαν για τις 14 Δεκεμβρίου του 1835. Πρώτος Δήμαρχος του Πειραιά, εκλέχθηκε ο Κυριάκος Σερφιώτης. Γεννήθηκε στην Ύδρα και ήταν γιος του Αντώνη Σερφιώτη, γνωστού καπετάνιου της προεπαναστατικής Ελλάδας, ο οποίος έφτασε το 1804 στο Μοντεβίδεο της Ουρουγουάης για εμπόριο. Ο Κυριάκος εγκαταστάθηκε στον Πειραιά πριν ακόμα ανακηρυχθεί σε Δήμο και ασχολήθηκε και αυτός με το εμπόριο.
Ορκωμοσία στα Ερείπια, Δημοτικό συμβούλιο σε σπίτι
Ολυμπιακός: Η συμβολή του… Βαλμπουενά
Ορκίστηκε Δήμαρχος στις 23 Δεκεμβρίου του 1835, στα ερείπια της μισογκρεμισμένης εκκλησίας του Μοναστηριού του Αγίου Σπυρίδωνα. Στην ουσία είχε διοριστεί από τον Νομάρχη Αττικής. Το πρώτο δημοτικό συμβούλιο συνεδρίασε στο σπίτι του στο σπίτι του Πρώτου Προέδρου Δημοτικού Συμβουλίου Πειραιά, του Εμμανουήλ Δεικτάκη από την Κρήτη, καθώς δεν υπήρχε δημαρχιακό κτήριο το πρώτο Δημοτικό Συμβούλιο συνεδριάζει Τα μόνα Δημόσια Κτήρια στον Πειραιά ήταν τότε το παλιό Τελωνείο (Δογάνα) στην Πλατεία Καραϊσκάκη, που λίγο αργότερα (το 1836) μεταφέρθηκε σε νέο κτήριο κοντά στο σημείο που σήμερα βρίσκεται ο ναός του Αγίου Νικολάου. Το πρώτο μεγάλο έργο που έγινε στον Πειραιά αν και δεν είναι του Σερφιώτη, θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους παράγοντες ανάπτυξης της πόλης. Πρόκειται για την κατασκευή από τους Βαυαρούς στρατιώτες του Όθωνα, της οδού Πειραιώς έργο ορόσημο για την ανάπτυξη του Πειραιά καθώς συνδέει το Λιμάνι με τη νέα Πρωτεύουσα την Αθήνα. Το 1837 ακολούθησε η κατασκευή του Λοιμοκαθαρτηρίου. Επί Δημαρχίας του Σερφιώτη έγινε ο μεγάλος εποικισμός του Πειραιά από δύο μεγάλες νησιωτικές ομάδες, τους Χιώτες και τους Υδραίους. Πρώτο μέλημα του Σερφιώτη ήταν να κατασκευάσει εκκλησία με το όνομα της ήδη κατεστραμμένης που υπήρχε προεπαναστατικά στο Μοναστήρι του Αγίου Σπυρίδωνα. Έτσι κατασκευάστηκε η δεύτερη εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνα το 1837. Η κατασκευή ήταν κακή που ξαναγκρεμίστηκε και στην θέση της θα χτίστηκε μια άλλη. Οι πρώτες κατασκευές έφεραν και το πρώτο έλλειμμα στα οικονομικά του Δήμου που έφτανε στο ποσό των 1160 δραχμών.
Με τα περίφημα 8 χιλιόμετρα δρόμου οι Βαυαροί στρατιώτες ένωσαν τον Πειραιά με την Αθήνα, δημιουργώντας την οδό Πειραιώς, πραγματικό επίτευγμα στο χρόνια που δήμαρχος Πειραιά ήταν ο Σερφιώτης
Ο Σερφιώτης που συνδύαζε στοιχεία τόσο του ναυτικού όσο και του εμπόρου, έκανε μια πρόταση επαναστατική για την εποχή του. Να κηρυχτεί ο Πειραιάς “ατελής λιμένας”. Το λιμάνι Πειραιά ήταν τόσο μικρό ακόμα που υπαγόταν ως Υπολιμεναρχείο, στο Λιμεναρχείο της Ύδρας. Το μέλλον του Πειραιά όμως εκτός από τον Σερφιώτη το έβλεπαν και άλλοι και κυρίως οι έμποροι άλλων λιμανιών στην Ελλάδα που ήξεραν καλά πως ο Πειραιάς θα έπαιρνε την πρώτη θέση στο δια θαλάσσης εμπόριο. Γι’ αυτό και εναντιώθηκαν σε αυτή την πρόταση του Σερφιώτη σε μια ύστατη προσπάθεια να ανακόψουν την ανάπτυξη του πειραϊκού Λιμένα. Έτσι ποτέ ο Πειραιάς δεν έγινε ατελής λιμένας έστω και αν στην Ευρώπη πολλά άλλα λιμάνια το έπραξαν αργότερα. Από τότε κανείς δεν έφερε αυτή την πρόταση. Η επανεκλογή Ο Σερφιώτης το 1837 επανεκλέχθηκε. Σε αυτή την δεύτερη θητεία του στον Πειραιά εγκαταστάθηκε και η Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων στον Πειραιά. Σήμερα αν και δεν είναι γνωστή η παραμονή του ιστορικού αυτού ιδρύματος στην πόλη του Πειραιά, η έλευσή της σχολής άλλαξε πραγματικά την εικόνα του Πειραιά. Παρέμεινε στην πόλη από το 1837 μέχρι το 1897 για 57 ολόκληρα χρόνια αλλά οι Δημοτικές αρχές τόσο σήμερα όσο και παλαιότερα, δεν ασχολήθηκαν καθόλου με την εγκατάσταση της Σχολής στον Πειραιά Στη δεύτερη θητεία του Σερφιώτη κατασκευάστηκε και ο ναός της Αγίας Τριάδας καθώς και ο καθολικός ναός του Αγίου Παύλου στην Φίλωνος καθώς η καθολική κοινότητα του Πειραιά ήταν μεγάλη και αποτελούταν κυρίως από Μαλτέζους.
Σε αυτή την καρτ-ποστάλ του Ρωμαίδη του 1890 έχει γίνει μεγένθυση εντός κύκλου η εξέδρα με τις καμπίνες που υπήρχαν ακόμα τότε στο Πασαλιμάνι λίγο πριν την μεταφορά τους στον όρμο της φρεαττύδας. Οι εξέδρες αυτές λειτούργησαν από το 1840 έως και το 1870 (φωτο www.delcampe.net).
Στις 19 Μαρτίου του 1838 το Δημοτικό Συμβούλιο Πειραιά, αποφάσισε την ανέγερση λουτρικών Παραπηγμάτων. Έτσι ο Πειραιάς αποτέλεσε την πρώτη πόλη στην Ελλάδα που επίσημα και με απόφαση Δήμου, κατασκεύασε ξύλινες καμπίνες θαλασσίων λουτρών. Τα πρώτα οργανωμένα λουτρά λειτούργησαν στο Πασαλιμάνι. Ο Σερφιώτης παρέμεινε Δήμαρχος Πειραιά μέχρι τις 19 Απριλίου του 1841.
Επόμενος Δήμαρχος Πειραιά ήταν ο Πέτρος Ομηρίδης Σκυλίτσης.
Το κληροδότημα του Σερφιώτη
Στις 10 Οκτωβρίου του 1905 στάλθηκε έγγραφο στο Υπουργείο Εξωτερικών ότι ο Αριστείδης Σερφιώτης ,γιος του Κυριάκου, ο οποίος εργάζονταν στη Ρουμανία πέθανε. Επιθυμία του πατέρα του ήταν να κληροδοτήσει στον Δήμο Πειραιώς το ποσό των 100.000 δραχμών, με τον όρο να προικοδοτούνται φτωχά κορίτσια της Υδραϊκής παροικίας, ενώ άφησε και 5000 δραχμές στον Πειραϊκό Σύνδεσμο.
