«Πετρούπολις»: Το πρώτο εστιατόριο και η φουστανέλα - χαρτοπετσέτα του σερβιτόρου!
Στην οδό Αιόλου λειτούργησε το πρώτο ανεξάρτητο εστιατόριο στην Ιστορία του νέου Ελληνικού κράτους. Οι πελάτες του είχαν να κάνουν με ένα παράξενο τελετουργικό στο σερβίρισμα.
Ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του 1830 η οδός Αιόλου μπορούσε να καυχιέται για το πρώτο της ανεξάρτητο εστιατόριο, σε μια εποχή που εστιατόρια υπήρχαν μόνο μέσα στα ξενοδοχεία. Βρισκόταν σχεδόν απέναντι από την Αγία Ειρήνη, άνοιξε το 1831 με την επωνυμία «Πετρούπολις» είναι το πρώτο εστιατόριο στην Ιστορία της Ελλάδας και είχε την εξής ιδιαιτερότητα:
Επειδή δεν υπήρχαν τραπεζομάντιλα και χαρτοπετσέτες οι πελάτες σκούπιζαν τα χέρια τους στο πίσω μέρος της φουστανέλας του σερβιτόρου ενώ το μπροστινό το χρησιμοποιούσε αποκλειστικά εκείνος για να σκουπίζει τα δικά του χέρια!
Φαίνεται όμως πως δεν άλλαξαν πολλά σε όλο το 19ο αιώνα αλλιώς ο βρετανός αρχαιολόγος και λόγιος Ντέιβιντ Χόγκαρθ δεν θα έγραφε το 1900 για την οδό Αιόλου τα παρακάτω:
«Ο κεντρικός δρόμος, ο οποίος περνάει βόρεια από την Ακρόπολη μέσα από την καρδιά της μεσαιωνικής και της σύγχρονης πόλης, έχει το όνομα του θεού των Ανέμων… Τα μαγαζιά είναι τα περισσότερα φτωχικά, αλλά προς το νότιο άκρο ειδικά έχουν διατηρήσει την παλιά ατμόσφαιρα του παζαριού.
Εδώ όπου περνούν λίγα αμάξια, διότι το βραχώδες τείχος της Ακρόπολης μεταβάλλει τους δρόμους σε αδιέξοδα, άντρες και παιδιά ζουν έξω από τα σπίτια, και οι γυναίκες κρέμονται, όπως συνηθίζεται στην Ελλάδα στα πάνω παράθυρα… το απαράμιλλο χαρακτηριστικό του δρόμου, όταν τον βλέπει κανείς από τη μια άκρη ως την άλλη, είναι αυτή η τρομαχτική, απόκρημνη, οχυρωμένη ακρόπολη, ένας προμαχώνας ζοφερού βράχου, φωτισμένος από πάνω με την πορτοκαλιά απόχρωση του τείχους και το λαμπύρισμα των μαρμάρων στην κορυφή. Η οδός Αιόλου δεν είναι ο ωραιότερος δρόμος της Αθήνας, αλλά σε οδηγεί στην ωραιότερη τοποθεσία του κόσμου».
