Μπιθικώτσης: Ο υδραυλικός που θα έδινε το πρώτο του σουξέ στον Καζαντζίδη

Ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης έμαθε από μικρός την τέχνη του υδραυλικού σκαλίζοντας παράλληλα τις πρώτες του νότες πάνω στην κιθάρα του μεγάλου του αδερφού, του Χρήστου. Περνώντας τη μεγάλη σκιά της κατοχής ο νεαρός Γρηγόρης ονειρευόταν το λαϊκό μικρόφωνο και τα πάλκα της εποχής. Στα τέλη της δεκαετίας του '40 έχοντας θητεύσει στο κολαστήριο της Μακρονήσου, συναντά για πρώτη φορά στο στούντιο το ίνδαλμά του τον Μάρκο Βαμβακάρη, δίνοντάς του το παρθενικό του τραγούδι, "Το καντήλι τρεμοσβήνει".

Στη δεκαετία του '50 θα χαράξει με ηρωισμό την δύσκολη πορεία στον ανήφορο της επιτυχίας, χωρίς να ξέρει κι ο ίδιος τι του επιφύλασσε το μέλλον. Ενδεικτικό παραμένει το γεγονός ότι το πρώτο του μεγάλο σουξέ, το θρυλικό "Τρελοκόριτσο" σκεφτόταν αρχικά να το δώσει στον Στέλιο Καζαντζίδη, που ήδη κυριαρχούσε στη δισκογραφία της εποχής.

Ο ίδιος ο Μπιθικώτσης δυσκολεύτηκε πολύ να βρει το δρόμο του. Να θυμηθούμε μόνο ότι όταν ο Θεοδωράκης τον ζήτησε από τον Λαμπρόπουλο, για να ερμηνεύσει τον Επιτάφιο, το μεγάλο αφεντικό της Κολούμπια του απάντησε: "Μπα, ο Γρηγόρης ετοιμάζεται να ξαναγίνει υδραυλικός και να μεταναστεύσει στον Καναδά!" Την ίδια πάνω κάτω εποχή ο Τσιτσάνης, ως καλλιτεχνικός διευθυντής της Κολούμπια, τον στέλνει να συναντήσει τον άρρωστο και παραγνωρισμένο Βαμβακάρη κάπου στην Κοκκινιά.

Ο Μπιθικώτσης σπεύδει με ένα ποδήλατο να συναντήσει τον Πατριάρχη του Ρεμπέτικου και να του ανακοινώσει πως θα μπει με τη δική του φωνή ξανά στη δισκογραφία. Στη διετία 1959-1961 ο "υδραυλικός που θα γινόταν μετανάστης" ερμήνευσε μοναδικά τον Θεοδωράκη και τους μεγάλους ποιητές αλλά και τα διαμάντια του Μάρκου. Κι όλα ξεκινούσαν από την αρχή.