Ένα Όσκαρ για την Τρούμπα!

Το όνομά της το κουβαλά από τα μέσα του 19ου αιώνα, όταν μια μεγάλη τρόμπα νερού τοποθετημένη στην διασταύρωση της σημερινής 2ας Μεραρχίας με την παραλιακή χρησίμευε για τον ανεφοδιασμό των ατμόπλοιων. Στην καρδιά του μεγάλου λιμανιού ανάσαινε την αλητεία και την μαγκιά που μεταφέρει με τα καράβια και τους ανθρώπους της η Μεσόγειος.

Ωστόσο δεν θα έπαιρνε τα πρωτεία στην παρανομία και στην έκλυτη ζωή αν το χέρι του κράτους δεν σφράγιζε τα πορνεία στα Βούρλα και στη Δραπετσώνα. Μεταπολεμικά η περίφημη Τρούμπα μονοπωλούσε το λούμπεν προλεταριάτο. Η μαγεία του ρεμπέτικου με τους τεκέδες και τα νταηλίκια του μεσοπολέμου είχε παρέλθει ανεπιστρεπτί. Οι λουλάδες και οι μπαγλαμάδες των ρεμπέτηδων είχαν σιγήσει, οι καβγάδες και τα μαχαιρώματα δεν συγκαταλέγονταν πια στους άθλους των αυθεντικών νταήδων.

Μια νέα τάξη πραγμάτων με τους ναύτες και την αισθητική του 6ου στόλου αλλά και τη λαγνεία του δολαρίου έκανε την κακόφημη συνοικία να μοιάζει με τουριστικό προορισμό. Εδώ είχε συγκεντρωθεί ένας κόσμος μικροαστών που ζούσαν στην παρανομία. Ιερόδουλες, προαγωγοί, μπράβοι και νταήδες, δραγουμάνοι, αρτίστες του καμπαρέ και μουσικοί. Ένα χαρμάνι ανθρώπων που διηύθυναν μαγαζάτορες, παλικαράδες, τσατσάδες υπό το διακριτικό βλέμμα του νόμου.

Η Τρούμπα της μεταπολεμικής περιόδου υπήρξε για είκοσι χρόνια η Μέκκα της ακολασίας, ένα κινηματογραφικό σκηνικό προτού καν ο εγχώριος κινηματογράφος την απαθανατίσει μέσα από κλασικές πια ταινίες. Τα αρχέτυπα της πόρνης, του νταβατζή, του μαχαιροβγάλτη, του αρχικακοποιού, της αρτίστας και των πάσης φύσεως νταήδων απέπνεαν εξαρχής μια ανεξήγητη μαγεία. Άγρια στιγμιότυπα καβγάδων μέσα κι έξω από τα κακόφημα μαγαζιά της περιοχής θύμιζαν πίνακες ζωγραφικής.

Σήμερα ωστόσο όταν ανακαλούμε αυτό το φαντασιακό μουσείο, δεν θυμόμαστε πια την συνοικία των ανώνυμων παραβατικών στοιχείων που ο χρόνος ξέπλυνε στο πέρασμά του. Για μας η Τρούμπα θα είναι πάντα η Καρέζη και ο Κούρκουλος της «Λόλας», το ταξίμι του Ζαμπέτα και η φωνή της Μοσχολιού με φόντο το έρημο μουράγιο τα ξημερώματα, ο Φούντας και η Διαμαντίδου των «Κόκκινων Φαναριών», και η φωνή του Μπιθικώτση στην «Άπονη Ζωή», αλλά και τα «Παιδιά του Πειραιά», που ακούγονται στο πρωτόγονο πικ-απ με το κάδρο της ερυθρόλευκης αρμάδας στα χέρια της Μελίνας.

Θα είναι η κορυφαία στιγμή της απονομής ενός Όσκαρ που μοιράστηκε στη φαντασία μας ο Μάνος Χατζιδάκις και αυτή η μάγισσα Τρούμπα των οδών Νοταρά, Φίλωνος και Κολοκοτρώνη.