Ρασπούτιν: Ο διάβολος δεν σκοτώνεται με την πρώτη

Ο Ρώσος αστυνομικός, που περιπολούσε δίπλα στα παγωμένα νερά του ποταμού Νέβα, μισοκοιμισμένος, μισομεθυσμένος σκόνταφτε κάθε τόσο στο λιθόστρωτο και έβριζε μόνος του. Σε μια ύστατη προσπάθεια να σταθεί στο ύψος του καθήκοντός του έστριβε το μουστάκι, ανασήκωνε τα παντελόνια και συνέχιζε την περιπολία του. Με μια γενναία δόση βότκας στο αίμα του αψηφούσε το παλιόκρυο κι έβρισκε το κουράγιο να σιγοψιθυρίσει έναν λαϊκό αγαπημένο σκοπό. Ο πόλεμος είναι πόλεμος, αλλά και η Πρωτοχρονιά, Πρωτοχρονιά, έλεγε μέσα του. Όλα αυτά μέχρις ότου διέκρινε μια σκούρα κηλίδα πάνω στο παγωμένο σώμα του Νέβα. Νόμισε πως πρόκειται για ψόφιο σκυλί και δεν έδωσε περαιτέρω σημασία. Ύστερα όμως, όσο πλησίαζε, η κηλίδα έπαιρνε το περίγραμμα ενός ανθρώπου που επέπλεε μπρούμυτα στο νερό ανάμεσα σε δύο κομμάτια πάγου. Χωρίς δεύτερη σκέψη έβγαλε τη σφυρίχτρα και άρχισε να σφυρίζει δαιμονισμένα. Νόμιζε πως εκείνη τη στιγμή σήκωσε την πόλη στο πόδι. Σε λίγη ώρα όλη η Πετρούπολη θα μάθαινε ότι ο Γκριγκόρι Τροφίμοβιτς Νόβιχ, γνωστός ως Ρασπούτιν, ο ευνοούμενος ιερομόναχος και θεραπευτής της τσαρικής οικογένειας, ήταν νεκρός.

Ο Ρασπούτιν δεν δολοφονήθηκε μια φορά. Στην πραγματικότητα τον σκότωσαν ή επιχείρησαν να τον σκοτώσουν τόσες φορές όσοι και οι αναρίθμητοι εχθροί που δημιούργησε στη ζωή του, από τον μοναχό Ηλιόδωρο μέχρι τις βρετανικές μυστικές υπηρεσίες, που ενεργούσαν για το καλό των Συμμάχων. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Ο αγρότης αυτός της μακρινής Σιβηρίας γεννήθηκε το 1869 στο Πογκρόφσκογιε, ανατολικά των Ουραλίων, πήγε σχολείο αλλά δεν έμαθε ούτε καν να γράφει, μόνασε και παρίστανε τον ιερωμένο χωρίς ποτέ να χειροτονηθεί. Εντάχθηκε στην αίρεση των «μαστιγούμενων», οι οποίοι αναζητούσαν την εξιλέωση μέσα από την αυτομαστίγωση, αλλά με τον τρόπο που τον χαρακτήριζε σε όλη τη ζωή του, διαστρέβλωσε τα κηρύγματα της ομάδας και διατύπωσε το δικό του δόγμα: η σεξουαλική εξάντληση είναι το είδος εκείνο της κάθαρσης που φέρνει τον πιστό πιο κοντά στον Θεό.

Ο Ρασπούτιν περιτριγυρισμένος από θαυμάστριες οι οποίες κατά περίσταση ικανοποιούσαν το ακόρεστο πάθος του για το σεξ.

Στη συνέχεια παντρεύτηκε κι έκανε τέσσερα παιδιά, αλλά εγκατέλειψε πολύ γρήγορα την ιδέα της οικογένειας και άρχισε να περιφέρει τη χάρη του ανά τον κόσμο, φτάνοντας μέχρι τους Άγιους Τόπους και το Άγιον Όρος. Το 1903 ο Ρασπούτιν καταλήγει στην Αγία Πετρούπολη. Προηγουμένως έχει φτάσει ο μύθος του, που έχει ήδη διογκωθεί από αντιφατικές φήμες. Ο αλλόκοτος αυτός καλόγερος με τις θεραπευτικές δυνάμεις και τη βαθιά πίστη στον Θεό είναι ένας σεξουαλικά αφιονισμένος άντρας, ένας δαίμονας που παρασύρει τις γυναίκες σε οργιαστικές τελετές και με το πάθος του υψώνει μια νοερή σκάλα προς το ανώτατο Ον. Η γνωριμία του με το τσαρικό ζεύγος είναι ζήτημα χρόνου και η παραδόξως επιτυχημένη απόπειρά του να θεραπεύσει την αιμορροφιλία του διαδόχου Αλεξίου τον κάνει το πιο αγαπητό πρόσωπο μέσα στα ανάκτορα. Ο Ρασπούτιν γίνεται από τη μια μέρα στην άλλη ο επίσημος θεραπευτής και εξομολόγος της τσαρικής οικογένειας. Την ίδια στιγμή ο τσάρος Νικόλαος Β’ φρίττει από τις διαδόσεις περί σεξουαλικών οργίων που τυλίγουν τη ζωή του διαβολοκαλόγερου, αλλά δεν τολμά να τον απομακρύνει, σκεπτόμενος από τη μια τη ζωή του γιου του και από την άλλη τη δυσφορία της τσαρίνας του, για την οποία ο πρώην αγρότης από τη Σιβηρία είναι ένας αναντικατάστατος πνευματικός. Στο μεταξύ οι φήμες οργιάζουν για τη σχέση της μαζί του, όπως και για τις θωπείες του Ρασπούτιν στις κόρες της τσαρικής οικογένειας κατά τις μεταμεσονύκτιες ώρες. Μ’ αυτά και μ’ αυτά ο Ρασπούτιν αποκτά αδιανόητη δύναμη, αλλά και θανάσιμους εχθρούς ~την ύπαρξη κάποιων από αυτούς μάλιστα την αγνοεί παντελώς. Το 1914 ξεσπά ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος και ο ρασοφόρος «σατανάς» πείθει τον τσάρο να ηγηθεί του στρατού. Μένοντας μόνος με την τσαρίνα στην καρδιά της εξουσίας, οργίασε διαδραματίζοντας ενεργό ρόλο στη διακυβέρνηση του κράτους, προκαλώντας αφάνταστα τη μοίρα του.

Ο αντίζηλός του, μοναχός Ηλιόδωρος, γνωρίζοντας το πάθος του για τις γυναίκες, σχημάτισε μια δολοφονική ομάδα από τρεις όμορφες κοπέλες που θα αναλάμβαναν να τον ξεκάνουν. Τελικά το βαρύ καθήκον ανέλαβε μια παραμορφωμένη στο πρόσωπο γυναίκα ονόματι Χιόνα Γκούσεβα, η οποία τον ξεκοίλιασε στην κυριολεξία, αλλά δεν κατάφερε να τον αποτελειώσει. Από όσες δολοφονικές απόπειρες επεχείρησαν οι εχθροί του αυτή ήταν η πιο προχωρημένη. Όμως ο «διάβολος» αυτός δεν ορρωδούσε προ ουδενός.

Το πτώμα του Ρασπούτιν όταν ανασύρθηκε από τα παγωμένα νερά του Νέβα

Δεν του αρκούσαν τα αίσχη και οι ίντριγκες εντός της Ρωσίας. Οραματίστηκε κάτι ακόμα πιο τολμηρό για τον εαυτό του, αναπτύσσοντας μια επίμονη γερμανοφιλία στο πιο κρίσιμο σημείο του πολέμου. Το βαρύ κλίμα από τις ήττες του ρωσικού στρατού και από την εξαθλίωση του άμαχου πληθυσμού προλείανε το έδαφος για μια διπλωματική λύση. Η σύναψη ειρήνης μεταξύ Ρωσίας και Γερμανίας θα απελευθέρωνε ένα τεράστιο ωστικό κύμα στο Δυτικό Μέτωπο και ο πόλεμος θα χανόταν μέσα σε λίγες μέρες. Αυτό δεν έπρεπε να γίνει επ’ ουδενί. Επιστρατεύθηκαν οι βρετανικές μυστικές υπηρεσίες και ο πρώτος «Μ», ο Χέρμαν Μέλβιλ, ζήτησε από τον φίλο του Βασίλειο Ζαχάρωφ, τον παντοδύναμο έμπορο όπλων, να ενεργήσει ούτως ώστε να αποξενωθεί ο Ρασπούτιν από κάθε υποστηρικτή του μες στο παλάτι. Χρειάστηκαν κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες ρούβλια, αλλά στην κρίσιμη στιγμή ο Ρασπούτιν ήταν ολομόναχος ~εύκολος στόχος στις θανάσιμες ορέξεις των αντιπάλων του.

Εξαρχής κάποιοι έβλεπαν τον δολοφόνο του στο πρόσωπο του συζύγου της ανιψιάς του τσάρου, του κόμη Γιουσούποφ. Ο Ζαχάρωφ δεν είχε καμία εμπιστοσύνη σε αυτόν τον δανδή και είχε πει πως ο λεγάμενος ούτε μυρμήγκι δεν μπορούσε να σκοτώσει. Όταν ο Ρασπούτιν βρέθηκε ολομόναχος στο ανάκτορο Μόικα του αρχισυνωμότη Γιουσούποφ, όλα έμοιαζαν εύκολα αλλά δεν ήταν. Αφού γλίτωσε από το δηλητήριο και από μια σφαίρα που δεν τον σκότωσε, επεχείρησε να στραγγαλίσει τον Γιουσούποφ. Κάποιος τότε τον πυροβόλησε στην πλάτη και ύστερα άρχισαν όλοι να τον χτυπούν με ρόπαλα. Φαίνεται όμως ότι ο θάνατος επήλθε μόνο όταν τον τύλιξαν σ’ ένα χαλί και τον πέταξαν στα νερά του ποταμού, ή μάλλον όταν κάποιος επαγγελματίας αποφάσισε να τον εκτελέσει με μια σφαίρα στο μέτωπο. Η θανάσιμη ουλή για όσους ξέρουν από όπλα δεν μπορούσε παρά να έχει γίνει από βρετανικό περίστροφο «Ουέμπλεϊ». Λίγες μέρες αργότερα ο Μέλβιλ εξομολογήθηκε στον Ζαχάρωφ ότι στη σκηνή του φόνου βρισκόταν ευτυχώς κι ένας δικός τους, ο Όσβαλντ Ράινερ, που ήξερε τι ακριβώς έπρεπε να κάνει για να απαλλαγούν από το «τέρας». Δεν έπρεπε επ’ ουδενί να γίνει γνωστή η ανάμιξη των Βρετανών στον φόνο του «σατανά» της Ρωσίας. Για τον λόγο αυτό ήταν προτιμότερο να διαρρεύσουν απίθανες ιστορίες που γιγάντωναν ακόμα περισσότερο τον ψεύτικο μύθο του Ρασπούτιν. Σε κάθε περίπτωση ο πόλεμος είχε κερδηθεί για τους Συμμάχους και αυτό ήταν το σημαντικό. Κατά κάποιον τρόπο όμως οι δοξασίες που ακολουθούσαν την παράταιρη ζωή του διαβολοκαλόγερου διασώθηκαν μέσα στον χρόνο και έφτασαν στις μέρες μας, κουβαλώντας το μεταφυσικό άρωμα του μυστηρίου.

Ο τσάρος Νικόλαος Β' και η αγία Τσαρική οικογένεια ήταν από τα πρόσωπα που επηρεάστηκαν πολύ από την νοσηρή παρουσία του Ρασπούτιν

• Η φήμη του Ρασπούτιν γιγαντώθηκε στη συνείδηση των γυναικών, καθώς πολλοί υποστήριζαν πως ήταν προικισμένος με υπερμεγέθη ερωτική φύση. Σε κάθε περίπτωση φαίνεται πως έχουμε να κάνουμε με έναν ακούραστο εραστή που συμμετείχε σε ερωτικά όργια και αφηνίαζε με τις πιστές θαυμάστριές του.

• Ο Ρασπούτιν έσωσε πραγματικά τον διάδοχο Αλέξιο όταν απαίτησε να διωχθούν οι θεραπευτές γιατροί του. Λέγεται ότι το φάρμακο που χορηγούσαν στον αιμορροφιλικό γαλαζοαίματο ήταν κυρίως η ασπιρίνη, που του προκαλούσε αιμορραγία. Όσο για τα μαντζούνια του Ρασπούτιν, δεν είχαν καμιά πραγματική επίδραση στο πρόβλημα του Αλέξιου.

• Ο τρόπος με τον οποίο ο ευνοούμενος ιερομόναχος είχε σαγηνεύσει την τσαρίνα φαντάζει απλός: ο Ρασπούτιν την είχε πείσει ότι ήταν «αγία» και αυτό περισσότερο και από τις όποιες ερωτικές περιποιήσεις προς το πρόσωπό της κολάκευε αφάνταστα τη μεγαλομανία της.

• Η σορός του Ρασπούτιν αποτεφρώθηκε τελικά. Καθώς καιγόταν στην πυρά, αυτόπτες μάρτυρες τον είδαν να «ανακάθεται» μέσα από τις φλόγες, γεγονός που ενίσχυσε κι άλλο τον μύθο του. Οι επιστήμονες εξηγούν πως αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι δεν προετοίμασαν τη σορό για την αποτέφρωση, σπάζοντας προηγουμένως συνδέσμους και οστά. Από την υπερβολική θερμότητα αυτοί συσπώνται και λυγίζουν και δημιουργείται η ψευδαίσθηση ότι το πτώμα ανακάθεται στην πυρά!

• Ο Ρασπούτιν παρέμεινε σύμβολο της αγροτικής τάξης, και μέχρι σήμερα κάποιοι θεωρούν κακόβουλες φήμες όσα λέγονταν εναντίον του. Μετά την κατάρρευση του κομμουνισμού το 1993, Ρώσοι εθνικιστές επεχείρησαν να αποκαταστήσουν το όνομά του, προτείνοντας ακόμα και την αγιοποίησή του. Τα στοιχεία όμως που υπάρχουν εις βάρος του είναι συντριπτικά και ανατρέπουν τους ισχυρισμούς περί αγιότητας. Σχολιάζοντας το αίτημα αγιοποίησής του, ο πατριάρχης Μόσχας Αλέξιος δήλωσε το 2003:

«Αυτό είναι τρέλα! Ποιος θα ήθελε να παραμείνει σε μια εκκλησία που τιμά το ίδιο τους δολοφόνους με τους μάρτυρες, τους ακόλαστους με τους αγίους;».