Γιάννης Δαλιανίδης- «Η λογοκρισία άλλαζε τα φώτα σε σκηνοθέτες και παραγωγούς!»
Δεν υπήρξε μεγαλύτερη ανοησία στα ελληνικά χρονικά από την λογοκρισία.
Οι άνθρωποι του ελληνικού σινεμά βεβαιώνουν ότι η λογοκρισία στα χρόνια του '60 ήταν σε έξαρση το δε κράτος διόριζε τους πιο ηλίθιους ανθρώπους ως λογοκριτές.
Ο Γιάννης Δαλιανίδης διηγείται ένα περιστατικό που ξεπερνά κάθε φαντασία
Δεν φοβόντουσαν μόνο κάποια πολιτικά υπονοούμενα. Προχωρούσαν στην απαγόρευση της προβολήας μιας ταινίας για άσχετους λόγους. Στη Χριστίνα, δεν μας έδιναν άδεια γιατί όπως έλεγαν υπήρχε ασυνέπεια. Την εποχή εκείνη είχαμε Χωροφυλακή και Αστυνομία Πόλεων. Σε μια κλοπή κοσμήματος που γινόταν σε ένα κέντρο της Γλυφάδας (περιοχή Αστυνομίας) επιλαμβανόταν ένας αστυφύλακας ενώ οι ήρωες έμεναν σε ξενοδοχείο που ανήκε στην ζώνη ευθύνης της Χωροφυλακής. Μάταια προσπαθούσα να τους πείσω ότι έμεναν μεν στην Κηφισιά αλλά η κλοπή γινόταν στη Γλυφάδα. Ο εκπρόσωπος της Χωροφυλακής ήταν ανένδοτος.
-Να αναγράφει, μου έλεγε
-Τι να αναγράφει, κύριε διοικητά;
-Πριν αρχίσει η σκηνή εκεί που δείχνετε την επιγραφή του κέντρου, να παρεμβληθεί με μεγάλα γράμματα η λέξη «Γλυφάδα».
Τέτοια φαιδρά
Μια άλλη φορά στο έργο «Αυτοί που μίλησαν με τον θάνατο» δεν μας έδιναν άδεια προβολής, γιατί στην τελευταία σκηνή, τη μέρα της Απελευθέρωσης, μαζί με τις άλλες συμμαχικές σημαίες, κυμάτιζε και η ρωική. Αναγκάστηκα να γυρίσω ξανά τη σκηνή με τη ρωσική σημαία τυλιγμένη στο κοντάρι της.
Θα μπορούσε κανείς να γράψει βιβλίο ολόκληρο με τις ανόητες απαγορεύσεις της λογοκρισίας.
(Γιάννης Δαλιανίδης, Ο κινηματογράφος, τα πρόσωπα κι εγώ, εκδόσεις Καστανιώτη)
