Ασανσέρ για δολοφόνους: Λένε ότι το μόνο που άξιζε ήταν η μουσική του Μάιλς Ντέιβις

Ταινία του 1958, ένα φιλμ νουάρ του γαλλικού κινηματογράφου που στάθηκε ορόσημο για γενιές κινηματογραφόφιλων συνεχίζει να αμφισβητείται από τους κριτικούς οι περισσότεροι από τους οποίους θεωρούν ότι το φιλμ του Λουί Μαλ εκβίασε την ατμόσφαιρα μυστηρίου παρά την δημιούργησε.

Ο σκηνοθέτης παίζει με τα αρχέτυπα μιας εποχής, τα χειρίζεται με την δεξιότητα ταχυδακτυλουργού αλλά πιθανόν η τελική αίσθηση να είναι πως πρόκειται για κομψές μαριονέτες. Οι ρόλοι και η σημειολογία μοιάζουν υπερβολικά πομπώδεις, στοιχεία μιας ημιτελούς παράστασης που δεν οδηγεί πουθενά. Ίσως όμως αυτό το στοιχείο είναι και το πιο γοητευτικό μετά την σαγήνη της Ζαν Μορό και την κατακλυσμιαία μουσική του Μάιλς Ντέιβις.

Σε ένα άρθρο του 2016, ο κριτικός κινηματογράφου της Νέας Υόρκης, Ρίτσαρντ Μπρόντι, ισχυρίστηκε ότι η ταινία είναι πιο σημαντική για τη θέση της στην ιστορία του γαλλικού κινηματογράφου παρά για τα δικά της καλλιτεχνικά πλεονεκτήματα, με εξαίρεση τη μουσική του Μάιλς Ντέιβις την οποία είπε ότι «αξίζει να την ακούσουμε εξ ολοκλήρου. Είναι καλύτερη από την ίδια την ταινία, μακράν, και υπάρχουν καλύτεροι τρόποι να την ακούσεις από ό,τι στην ταινία—δηλαδή, ακούγοντας ένα CD που περιλαμβάνει όλες τις συνεδρίες του στούντιο από τις οποίες έγινε η επεξεργασία της παρτιτούρας».

Στη δεκαετία του '50 ο Ντέηβις επισκέφθηκε το Παρίσι επανειλημμένα βρίσκοντας εκεί μια ελευθερία που δεν είχε δοκιμάσει ποτέ στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ο Λουί Μαλ τον προσέγγισε και του ζήτησε να γράψει τη μουσική για ένα φιλμ νουάρ με πρωταγωνίστρια τη Ζαν Μορό. Ο χαρισματικός μουσικός έγραψε το περίφημο σάουντρακ αυτοσχεδιάζοντας πάνω σε σκηνές της ταινίας. Το αποτέλεσμα ήταν αξεπέραστο.