Μεγάλος κωμικός κι όμως ο Σακελλάριος δεν τον παραδέχτηκε ποτέ
Ο Αλέκος Σακελλάριος με την ανατρεπτική του ματιά δεν παραδέχτηκε ποτέ ως μεγάλο κωμικό έναν ηθοποιό που έχουμε όλοι μας λατρέψει
Όταν ο Αλέκος Σακελλάριος σκηνοθετούσε τον Ηλία του 16ου και έκανε τη διανομή έφτασαν στο ρόλο του Λάμπρου του τοκογλύφου και τότε ο Φίνος τον ρώτησε: «Ποιος;»
«Ποιος άλλος, ο Παπαγιαννόπουλος», του απάντησε.
Η επιλογή αυτή δεν του γέμισε το μάτι, γιατί ο Φίνος, όπως και οι περισσότεροι, θεωρούσαν τον Παπαγιαννόπουλο έναν καλό ηθοποιό για κωμωδία, αλλά όχι για να υποδυθεί το ρόλο του κακού.
Ο Σακελλάριος όμως που έβλεπε πιο μακριά από όλους είχε διακρίνει από νωρίς το δραματικό υπόβαθρο στην ερμηνεία του Παπαγιαννόπουλου και το έλεγε δεξιά κι αριστερά: «Αν με ρωτήσετε για κωμικό ηθοποιό, τον τελευταίο που θα σκεφτόμουν είναι ο Παπαγιαννόπουλος. Γιατί ξέρω πως θέλετε μια "μηχανή του γέλιου" σαν τον Βέγγο και τον Χατζηχρήστο».
Κατά τον Αλέκο, ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος ήταν κάτι άλλο. Ένας δραματικός ηθοποιός που όταν παίζει κωμωδία φοβάται μην τυχόν και γελοιοποιηθεί κι αυτός ο φόβος του είναι που τελικά βγάζει γέλιο. Η ιδιοφυία του Σακελλάριου έδωσε τη δυνατότητα στον Παπαγιαννόπουλο να δείξει την τέχνη στον ρόλο του κακού και από τον τοκογλύφο στον «Ηλία του 16ου», τον συναντούμε σαν μαγαζάτορα και αρχικακοποιό στη «Λόλα» πέντε χρόνια αργότερα. Οι δύο αυτοί ρόλοι είναι ίσως και οι πιο σημαντικοί στην καριέρα του, γιατί και στους δυο παίζει χωρίς να εξαρτάται από την Βουγιουκλάκη ή από την Καρέζη. Είναι δύο ρόλοι εμβληματικοί για την ελληνική κοινωνία της εποχής εκείνης.
