Το Ξύλο βγήκε απ’ τον Παράδεισο – Η αυθεντική Λίζα Παπασταύρου δεν ήταν η Βουγιουκλάκη

Στα χρόνια της ακμής του ελληνικού κινηματογράφου το θέατρο ήταν εκείνο που τροφοδότησε γενναιόδωρα την έβδομη τέχνη. Πολλά θεατρικά έργα, κυρίως του αχτύπητου διδύμου, Αλέκου Σακελλάριου-Χρήστου Γιαννακόπουλου, περνούσαν από το θεατρικό σανίδι στο πανί σε χρόνο μηδέν. Έτσι γυρίστηκαν ο «Ηλίας του 16^ου», οι «Μακρυκωσταίοι και Κοντογιώργηδες», το «Υπάρχει και φιλότιμο» και όλες οι άλλες κορυφαίες ταινίες της εποχής εκείνης.

Στη διανομή των ρόλων συνηθιζόταν, αποτελούσε μάλιστα κανόνα δεοντολογίας, να πρωταγωνιστούν οι συντελεστές της αντίστοιχης θεατρικής παράστασης. Αυτό όμως δεν τηρήθηκε σε όλες τις περιπτώσεις. Ο «Ηλίας του 16^ου», για παράδειγμα, δεν ήταν ο Βασίλης Λογοθετίδης αλλά ο Κώστας Χατζηχρήστος.

Μια άλλη «παρασπονδία» ήταν και αυτή στην αισθηματική κωμωδία «Το ξύλο βγήκε από τον Παράδεισο». Η πρωταγωνίστρια της θεατρικής παράστασης δεν έφτασε ποτέ στη μεγάλη οθόνη αλλά το εμπόδιο ήταν αντικειμενικό. Το «ξύλο βγήκε απ’ τον Παράδεισο» ήταν πρώιμο μεταπολεμικό «φρούτο», με την έννοια ότι ανέβηκε στη σκηνή το 1944. Τότε το ρόλο της Λίζας Παπασταύρου είχε η αδιαφιλονίκητη ντίβα Άννα Καλουτά, σε ηλικία 26 ετών. Όταν το θεατρικό έργο θα γινόταν ταινία το 1959 η Καλουτά ήταν ήδη σαραντάρα και πώς θα μπορούσε να υποδυθεί τη μαθήτρια;

Έτσι το ρόλο τον πήρε τότε η ανερχόμενη Αλίκη Βουγιουκλάκη, ρόλο που την βοήθησε να εδραιώσει τη λάμψη της «εθνικής σταρ» στο εγχώριο σταρ σίστεμ. Πίσω από αυτή την διαδοχή των γενεών πάντως εμφανίζεται εκ νέου η σχέση θεάτρου και σινεμά με το πρώτο ως αιμοδότη του δεύτερου.