Μια απόφαση πήρε ο Λάμπρος Κωνσταντάρας και του άλλαξε τη ζωή
Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας γνώριζε καλύτερα από τον καθένα ότι η επιτυχία δεν είναι κάτι που κατακτιέται με την πρώτη. Στην περίπτωσή του μια και μόνη απόφαση άλλαξε τα πάντα
Όταν ο Λάμπρος Κωνσταντάρας επέστρεψε από το Παρίσι στην Αθήνα του μεσοπολέμου ήταν ένας όμορφος νέος που ακόμα και ο παλιός του συμμαθητής Αλέκος Σακελλάριος τρόμαξε να τον γνωρίσει. Αφήνοντας πίσω του 4 γαλλικές ταινίες στην Παρισινή του περίοδο αλλά και τις φιλοδοξίες για διεθνή καριέρα, γύρισε στην μητέρα Ελλάδα με όνειρα πρωταγωνιστή και ζεν πρεμιέ.
Στη δεκαετία του '40 ούτε ο ίδιος αλλά ούτε ο ελληνικός κινηματογράφος είχε ανακαλύψει τη δύναμη της κωμωδίας. Μεταπολεμικά ο Κωνσταντάρας πρωταγωνίστησε σε δραματικές ταινίες λανσάροντας κατά περίπτωση τον τύπο του εραστή και δεν είχε ποτέ σκεφτεί πώς θα έφτανε να γίνει ένας από τους σημαντικότερους κωμικούς του ελληνικού σινεμά. Η συμμετοχή του σε ταινίες του Βασίλη Λογοθετίδη πρέπει να ήταν ουσιαστικά το βάπτισμα του πυρός.
Ο πιεσμένος Καρτάλ και η ευκαιρία του Ολυμπιακού
Σε αυτές τις ταινίες ο Κωνσταντάρας παρακολουθώντας τον μεγάλο Λογοθετίδη αντιλήφθηκε ότι μπορεί κανείς να παίζει σε κωμωδίες χωρίς να γίνεται γελοίος και να απαξιώνεται υποκριτικά. Η αντίληψη αυτή ωστόσο είχε ήδη εμποτίσει όλη την εγχώρια κινηματογραφική βιομηχανία. Ο «αγαθός δαίμων» του σινεμά, ο Αλέκος Σακελλάριος άρχιζε να κυριαρχεί, να γράφει και να σκηνοθετεί τη μία μετά την άλλη τις σπουδαίες ελληνικές κωμωδίες που σήμερα αποτελούν τα μικρά διαμάντια του λαϊκού μας πολιτισμού.
Στα τέλη του '50 ο Κωνσταντάρας πήρε πια τη μεγάλη απόφαση: Εγκατέλειψε πια την εικόνα του ζεν πρεμιέ, άλλωστε είχε μεγαλώσει αρκετά, κι εμπιστεύθηκε το κωμικό του ταλέντο που κυριολεκτικά τον εκτόξευσε. Ο ελληνικός κινηματογράφος είχε αποκτήσει ένα από τους σημαντικότερους κωμικούς του και ο Κωνσταντάρας έχτιζε από ταινία σε ταινία μια μεγάλη καριέρα.
