Μεγάλος σταρ ο Κούρκουλος είχε όμως ένα ντεζαβαντάζ

Ο Νίκος Κούρκουλος θεωρείται, και όχι άδικα, κεντρικό πρόσωπο στο μικρό θαύμα του παλιού ελληνικού κινηματογράφου. Οι εταιρίες παραγωγής, και κυρίως η Φίνος, κατάφεραν με πενιχρά μέσα να αφήσουν σεβαστή παρακαταθήκη λαϊκού πολιτισμού στις επόμενες γενιές.

Όλες εκείνες οι ταινίες με όσα μπορεί να καταμαρτυρήσει κανείς στους συντελεστές τους, αποτελούν αυθεντικά πνευματικά έργα μιας εποχής στην οποία θα επιστρέφουμε κάθε τόσο, καθώς όρισε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τη ζωή και την καθημερινότητα της μεταπολεμικής Ελλάδας.

Στις ταινίες αυτές πρωταγωνίστησαν χαρισματικοί ηθοποιοί κι ανάμεσά τους ο Νίκος Κούρκουλος, φωτογενής, αρρενωπός, ευσυνείδητος επαγγελματίας, έλαμψε αναμφισβήτητα.

Ο Κούρκουλος όμως είχε κι ένα ντεζαβαντάζ το οποίο λίγοι διακρίνουν κι ακόμα λιγότεροι επισημαίνουν. Το «σκληρό» αγόρι του ελληνικού σινεμά δεν είχε προφανώς έφεση στην κωμωδία, για αυτό δεν τον απολαύσαμε σε κωμικούς ρόλους, όπως τον Αλέκο Αλεξανδράκη ή τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ.

Η απουσία του Κούρκουλου από τις ελληνικές κωμωδίες και η έλλειψη πλαστικότητας σε ανάλογους ρόλους αφαιρούν ασφαλώς από την υποκριτική του δεινότητα. Το θέμα είναι αν ο ίδιος φοβήθηκε να τσαλακώσει την εικόνα του και απέφυγε σκόπιμα τον αυτοσαρκασμό και την έκθεση στο κωμικό στοιχείο. Σε κάθε περίπτωση ο Κούρκουλος στέρησε από τον εαυτό του και από την υστεροφημία του ένα σημαντικό μερίδιο αξίας.