Πόσες φορές μας έπιασε κότσους ο Ελληνικός κινηματογράφος;

Δεν είναι μια και δυο οι φορές που το παλιό ελληνικό σινεμά μας ξεγέλασε με διάφορα τρικ, παρουσιάζοντας συχνά δρόμους, σπίτια και καφενεία που δεν ήταν παρά κατασκευάσματα στα κινηματογραφικά στούντιο της εποχής.

Πόσες φορές μας έπιασε κότσους ο Ελληνικός κινηματογράφος;

Ξεκινώντας από όσες ταινίες αναφέρονταν στην Μέκκα της Αμαρτίας, την Τρούμπα, και ήταν περισσότερες από μία, αξίζει να παρατηρήσουμε ότι καμία σκηνή από τη «Λόλα» ή από ​τα «Κόκκινα φανάρια» και τα άλλα συναφή φιλμ δεν γυρίστηκαν στην κακόφημη συνοικία του Πειραιά. Κι αν τα αγριωπά βλέμματα του Φούντα ή του Κούρκουλου πείθουν τους θεατές ότι έχουν να κάνουν με ζόρικους άντρες του περιθωρίου, στην πραγματικότητα οι αρρενωποί πρωταγωνιστές δεν ήταν παρά «κολεγιόπαιδα» σε σύγκριση με την αυθεντική αλητεία όσων δρούσαν στην Τρούμπα. Άλλωστε όλοι αυτοί είχαν στείλει σαφές μήνυμα στους συντελεστές παρόμοιων ταινιών να μην διανοηθούν ποτέ να πατήσουν το πόδι τους στη γειτονιά τους, γιατί δεν θα μπορούσαν να εγγυηθούν για την ασφάλειά τους.
Το γεγονός ότι ο Ορέστης Μακρής στη «Θεία από το Σικάγο» ξεκινά από ένα καφενείο της Κυψέλης για να επιστρέψει στο σπίτι του, που ενώ υποτίθεται ότι βρίσκεται δυο τετράγωνα παραπέρα, τοποθετείται στο Κολωνάκι, στην περιοχή της Δεξαμενής, είναι μια ακόμα απάτη του σινεμά, την οποία κατάπιαμε αμάσητα. Εξίσου εξωφρενική είναι η απατηλή αίσθηση που δίνει το χωριό της «Κυράς μας της Μαμής», που ενώ πιστεύουμε πως βρίσκεται βαθιά στην ηπειρωτική Ελλάδα (έτσι αφήνει να εννοηθεί και το μακρύ ταξίδι με το υπεραστικό λεωφορείο) δεν είναι παρά τα γνωστά μας Κιούρκα που απέχουν μια ανάσα από την πρωτεύουσα.
Εξίσου κοντινή είναι και η διαδρομή για να φθάσει κανείς στην περίφημη Πλατανιά, το χωριό του Μαυρογιαλούρου, που απέχει μόλις μερικά χιλιόμετρα από το Κέντρο της Αθήνας και τοποθετείται στην γνωστή μας Παιανία, ενώ το χωριό Άγριλος στο οποίο ο Υπουργός καθηλώνεται ύστερα από την στραβοτιμονιά της κακομαθημένης του κόρης ταυτίζεται με το "Κτήμα Καμπά", πρότυπο οινοποιείο την εποχή εκείνη, ρημάδι σήμερα. Στην πύλη του ο Κωνσταντάρας σβερκώνει αγανακτισμένος την ανεκδιήγητη θυγατέρα του.Κι όλα τα παραπάνω είναι απλά και μόνο ενδεικτικά παραδείγματα της απατηλής φύσης του σινεμά που ξέρει να «τυλίγει» πρόσωπα και πράγματα στο μαγικό μαγνάδι του σελιλόιντ.



Αριθμός Πιστοποίησης Μ.Η.Τ. 232110