Φίνος Φιλμ: Το στούντιο το μοιραζόταν με αγελάδες που δεν χαμπάριαζαν από τέχνη

Στα χρόνια του '50 και του '60 το όνομα Φίνος ήταν σχεδόν συνώνυμο του Ελληνικού σινεμά. Και είναι αλήθεια ότι η Φίνος Φιλμ είχε τα καλύτερα μηχανήματα αλλά και τα πιο φιλόδοξα σενάρια, ωστόσο οι ηθοποιοί και οι υπόλοιποι συντελεστές ταλαιπωρούνταν από την έλλειψη στοιχειωδών ανέσεων που σήμερα θεωρούνται αυτονόητες.

Ένας από αυτούς, ο Αλέκος Αλεξανδράκης είχε περιγράψει σε αδρές γραμμές στον Ιάσονα Τριανταφυλλίδη τα προβλήματα που αντιμετώπιζαν τότε αυτός και οι συνάδελφοί του. Λέει χαρακτηριστικά ο Αλεξανδράκης: «Δεν είχαμε τις ευκολίες που υπάρχουν τώρα. Ή λιώναμε από τη ζέστη ή παγώναμε από το κρύο. Όταν έκανα την πρώτη ταινία με τον Φίνο, το στούντιο ήταν κάπου στις Τρεις Γέφυρες και το μισό οικόπεδο ήταν βουστάσιο. Υπήρχαν αγελάδες. Όταν αρχίζαμε γύρισμα, φώναζαν οι αγελάδες από δίπλα. Έτσι αναγκαζόμασταν να ντουμπλάρουμε μετά μεγάλο μέρος της ταινίας γιατί είχαν περάσει στον ήχο τα μουγκανητά».

Κι όχι βέβαια πως με τις άλλες εταιρίες παραγωγής τα πράγματα ήταν καλύτερα. Μάλλον χειρότερα ήταν! Στα χρόνια του παλιού ελληνικού σινεμά γυρίστηκαν ταινίες με τα απολύτως απαραίτητα κι έφτασαν ως τις μέρες μας με την αύρα του αριστουργήματος βασισμένες στο φιλότιμο και την επινοητικότητα του σκηνοθέτη και του συνεργείου αλλά και την απόλυτη φυσικότητα των πρωταγωνιστών που την διδάχτηκαν συχνά στο σανίδι προτού σταθούν ατρόμητοι μπροστά στον αδέκαστο κινηματογραφικό φακό.