«Καλέ μου άνθρωπε!»: Η ιστορία της ατάκας του Βέγγου που έφτασε μέχρι την Επίδαυρο

Ο κινηματογραφικός σίφουνας που λέγεται Θανάσης Βέγγος οικοδόμησε ένα διαρκή μύθο στη συνείδηση του κοινού μέσα από μικρά στιγμιότυπα στο ασπρόμαυρο πανί του παλιού καλού Ελληνικού κινηματογράφου.

Μέσα στο χρόνο ο κοσμαγάπητος ηθοποιός απέδειξε πως δεν ήταν ένας απλός κωμικός αλλά μια Κιβωτός ρόλων οι περισσότεροι από τους οποίους είχαν μια απρομελέτητη αθωότητα. Κι επειδή οι πρωταγωνιστές του σινεμά είναι για τους θεατές όπως είναι οι γονείς για τα παιδιά, η ανθρωπιά του Βέγγου είτε ως αφέλεια είτε ως διαμαρτυρία πρόσφερε γέλιο και μια βαθιά ανακούφιση στην ψυχή του μέσου Έλληνα. Οι θαυμαστές του εκτίμησαν δεόντως την γενναιόδωρη προσφορά γέλιου και ευθυμίας από μέρους του και ανταποκρίθηκαν στην μεγαλειώδη ατάκα του "Καλέ μου άνθρωπε", που διατρέχει την ραχοκοκαλιά της νεοελληνικής κωμωδίας.

Στη "Μηχανή του Χρόνου" δίνεται το πλήρες βιογραφικό αυτής της φράσης. Ο Βέγγος συνάντησε μια μέρα στο δρόμο του ένα ζευγάρι ηλικιωμένων. Ο άντρας που τον αναγνώρισε τον σταμάτησε και του είπε: "Καλέ μου άνθρωπε, σ' ευχαριστώ για τις ταινίες και για το γέλιο που μας χαρίζεις. Όταν σε βλέπω στον κινηματογράφο ξαλαφρώνω τρεις μέρες από τις έννοιες μου". Χωρίς να το ξέρει χάρισε με τη σειρά του μια φράση ζωής στον αγαπημένο του ηθοποιό που την υιοθέτησε έκτοτε ως επιμύθιο της δουλειάς του και την έφτασε μέχρι την Επίδαυρο.

Το 1995 ως Τρυγαίος στην Ειρήνη του Αριστοφάνη σήκωσε στο πόδι το αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου ξεστομίζοντας ανάμεσα στα διονυσιακά λόγια του αρχαίου κωμωδού την σύγχρονη ατάκα: "Καλοί μου άνθρωποι". Ο σκηνοθέτης Γιώργος Μιχαηλίδης είχε φροντίσει να βρει την σκηνή-χαραμάδα στην παράσταση και το τι έγινε δεν λέγεται!

Αντλήθηκαν στοιχεία από την ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ