Ντρισμπιώτη: «Όταν μου λες “δεν έχεις άλλη επιλογή” είναι το καλύτερό μου»

Η Αντιγόνη Ντρισμπιώτη έχει μάθει να δουλεύει με πίεση. Να προσπαθεί διαρκώς για το καλύτερο, αλλά και να απολαμβάνει να κυνηγά την κορυφή. Τα αδιέξοδά, πολλές φορές στην καριέρα της, της έδωσαν τη λύση. Μια λύση που για άλλους θα ήταν τοίχος και ο λόγος να εγκαταλείψουν την προσπάθεια.

Η φετινή χρόνια είχε αρκετά αδιέξοδα για την Ελληνίδα αθλήτρια. Τόσα, που ακόμη και μέχρι το τέλος η συμμετοχή στην κορυφαία διοργάνωση έμοιασε δύσκολη. Η λύση ωστόσο για την Ελληνίδα ήταν κάπου εκεί. Στην ευκαιρία που έπρεπε να αρπάξει για να πάει παρακάτω. Κι έτσι έκανε. Μετά τις δεκάδες θεραπείες σε Ελλάδα και εξωτερικό, τις ατελείωτες ώρες σε πισίνες και ειδικούς θαλάμους αποκατάστασης κατάφερε να φτάσει στο έκτο παγκόσμιο της καριέρας της.

Αρκετά χρόνια από την πρώτη της συμμετοχή σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα — το μακρινό 2013 — και έχοντας ενδιάμεσα κατακτήσει μετάλλια και καταγράψει καλά πλασαρίσματα, η Ντρισμπιώτη επέστρεψε στο Τόκιο στην πόλη που ξεκίνησαν όλα το 2021.

Από την περασμένη Τετάρτη βρίσκεται στο Μισάτο για το τελικό στάδιο της προπόνησης της και το Σάββατο 13 Σεπτεμβρίου θα πάρει θέση εκκίνησης στα 35χλμ. βάδην. Η αθλήτρια έχει την πρόκριση και στα 20χλμ. βάδην, ωστόσο θα αποφασίσει στην πορεία αν θα αγωνιστεί.

Έκτη συμμετοχή, πως θυμάσαι το πρώτο σου Παγκόσμιο το 2013;

«Το 2013 ήταν το πρώτο μου παγκόσμιο. Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου σε τέτοιο επίπεδο. Δεν είχα πάει σε μικρές κατηγορίες. Ήμουν 28 χρονών και πολύ ενθουσιασμένη, σαν μικρό παιδί. Πάρα πολύ χαρούμενη. Δεν το είχα ονειρευτεί ούτε ήταν στα σχέδιά μου να πάω σε Παγκόσμιο και να είμαι τέτοιου επιπέδου αθλήτρια. Η κούρσα ήταν εξαιρετική. Το μόνο που ήθελα ήταν να τερματίσω. Δεν ήξερα ακόμα αν θα το ξανάκανα. Θυμάμαι τη Μόσχα, ήταν καταπληκτική εμπειρία. Ωραία ομάδα, μεγάλη. Η ομάδα με αγκάλιασε και με έκανε να νιώσω μέλος της. Ακόμα και σήμερα κρατάω φιλίες από τότε. Αυτό είναι το πιο σημαντικό».

-Ποια διοργάνωση θυμάσαι πιο έντονα μετά από εκείνη;

«Κάθε διοργάνωση έχει τη δική της ανάμνηση. Το 2017 στο Λονδίνο είχα αποκτήσει εμπειρία από ενδιάμεσα ευρωπαϊκά και τους Ολυμπιακούς. Είχα δεθεί περισσότερο με την ομάδα και ήμουν πιο ανταγωνιστική. Ποτέ και πάλι δεν πίστευα πως μπορούσα να φτάσω πιο ψηλά. Ακόμα και με την 20η θέση ήμουν ικανοποιημένη».

-Πότε έπαψες να ικανοποιείσαι με μια 20η θέση;

«Όταν άρχισα να δουλεύω περισσότερο, μετά τους Ολυμπιακούς του 2020. Η καραντίνα με ανάγκασε να αφιερωθώ ολοκληρωτικά στην προπόνηση, καθώς ήμουν πολύ δραστήρια και έπρεπε κάτι να κάνω. Την ίδια περίοδο άλλαξα προπονητή και δούλεψα πιο πειθαρχημένα. Στους Ολυμπιακούς του Τόκιο κατάλαβα ότι για να πετύχεις πρέπει να δουλέψεις περισσότερο».

-Είναι πιο εύκολο να βρεις κίνητρο στα 20 ή στα 30;
«Στα 20 μπορεί να σε πάει το ταλέντο, το πάθος και ο ανταγωνισμός, και λίγη δουλειά. Εγώ είχα την ωριμότητα και έλεγα: «Τι πρέπει να κάνω για να πετύχω;» Παλαιότερα δεν πίστευα πως μπορώ να πετύχω τόσο. Και ακόμη δεν έχω πιστέψει πόσο σημαντικά έχω πετύχει. Στα 30 χρειάζεται συνειδητή δουλειά και ωριμότητα. Εγώ βρήκα το κίνητρο αργότερα και με βοήθησε πολύ η εμπειρία».

-Πώς βλέπεις σήμερα τις μεγάλες επιτυχίες σου;
«Ακόμα δεν το πιστεύω. Ζω τις στιγμές, αλλά τις βλέπω και απ’ έξω και λέω: «Εγώ είμαι εκεί;» Είναι απίστευτο και η ωριμότητα με βοηθά να τα εκτιμώ περισσότερο. Δούλεψα για όλα αυτά πάρα πολύ σκληρά και όσο περνάει ο καιρός, όλη αυτή η δουλειά δεν μου φαίνεται τόσο σκληρή, παρόλο που είμαι εξαντλημένη σωματικά και ψυχικά. Όταν γυρίζω σπίτι μου λέω: «Τελείωσε αυτή η μέρα, πάμε στην επόμενη». Το βλέπω βήμα-βήμα, μέρα με τη μέρα. Οι επιτυχίες δεν με άλλαξαν, ίσως με έκαναν πιο κλειστή, να ξεκαθαρίζω σε ποιους ανθρώπους να δίνομαι και σε ποιους όχι. Με έμαθαν πολλά πράγματα, με σημαδέψανε».

-Έχεις κάποιον που θυμάσαι ιδιαίτερα ως συναθλήτρια ή συγκάτοικο;
«Έχω συγκατοικήσει με πολλές αθλήτριες. Γενικά είμαι ήρεμη και δεν ενοχλώ στο δωμάτιο, οπότε πολλές συναθλήτριες ήθελαν να μένουν μαζί μου και αυτό μου έδωσε χαρά. Δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποια και μου αρέσει που ήμασταν όλοι μαζί και μπορούμε να μιλάμε. Παρόλο που δεν ήμουν καλή αθλήτρια, οι καλοί αθλητές με αγκάλιασαν. Αυτό συμβαίνει και τώρα. Όλα τα παιδιά είμαστε το ίδιο».

-Νιώθεις κάπως σαν «μητέρα της ομάδας»;
«Ναι, λόγω ηλικίας και χαρακτήρα. Μου αρέσει να φροντίζω και να προστατεύω τους άλλους. Έτσι με βλέπουν και τα νεότερα παιδιά. Το 2017 ο Εμμανουήλ ήταν ακόμη ανήλικος και ήθελε να έρθει μαζί μας στο Closing Party που θα γινόταν για το Παγκόσμιο του Λονδίνου. Ο εθνικός προπονητής του είπε ότι αν τον συνοδεύσει κάποιος ενήλικας, θα πάει. Τότε ήρθε και μου ζήτησε να κάνω τη μαμά του και να τον πάρω μαζί. Και το έκανα, και από τότε έχουμε δημιουργήσει μια ωραία σχέση και θυμάμαι το περιστατικό ως μια ωραία ανάμνηση».

-Τι συμβουλή θα έδινες στους νέους που κάνουν την πρώτη τους συμμετοχή;
«Να το απολαύσουν. Το αποτέλεσμα μπορεί να μην έρθει άμεσα, αλλά έχουν χρόνο μπροστά τους. Να ζουν την εμπειρία, γιατί όσο περνάνε τα χρόνια τα περιθώρια στενεύουν. Να την απολαύσουν, να χαρούν και να δώσουν για τον εαυτό τους το καλύτερο αποτέλεσμα. Μπορεί να μην τα καταφέρνουν, είναι μικρά και νέα και μπορούν να το ξαναπετύχουν. Στενεύουν τα περιθώρια όσο ανεβαίνεις ηλικιακά και η πόρτα είναι έτοιμη να ανοίξει για να φύγεις. Παρόλα αυτά, παρά το ότι είμαι σε αυτή την πόρτα και δεν είμαι στην αρχή προς το τέλος, είμαι πάρα πολύ χαρούμενη, χαίρομαι κάθε στιγμή που βρίσκομαι σε μία τέτοια διοργάνωση. Δεν έχω στρες πια, όπως παλαιότερα που έλεγα: «Πώς θα αντέξω και πώς θα βγει;» Ίσως αυτό μου έχει κάνει να νιώθω πιο μεγάλη ασφάλεια, γιατί μέσα στους αγώνες γνωριζόμαστε με τις υπόλοιπες αθλήτριες. Είμαστε φίλες, και όχι μόνο του γκρουπ. Έχεις απομυθοποιήσει ενδεχομένως τις υπόλοιπες αθλήτριες. Τις σέβομαι και τις αγαπώ. Ξέρω ότι ίσως να βρεθώ ανταγωνίστριά τους και να μπορώ να είμαι στα ίσια. Να παλέψω στα ίσια, τίποτα δεν είναι απίθανο. Το έχουμε ξαναδεί, το έχουμε ξαναπεί, όλα είναι μέσα στο παιχνίδι. Οπότε πλέον εγώ δεν ανησυχώ».

-Μια που ανέφερες αυτή την πόρτα, τι σκέψεις κάνεις;
«Σκέφτομαι κάθε μέρα εκεί που την ανοίγω, εκεί την κλείνω. Είμαι χαρούμενη κάθε φορά. Πηγαίνω βήμα-βήμα και βλέπουμε. Το σώμα ακολουθεί το μυαλό μου».

-Πώς αντιμετώπισες τους fφετινούς τραυματισμούς σου;
«Λοιπόν, έφυγα από το Νοέμβριο για προετοιμασία στην Κολομβία, για να αποφύγω κάποια προσωπικά θέματα. Το έκανα για να μπορέσω να τα λύσω. Τα προβλήματα με διώχνουν και θέλω να φύγω μακριά. Το ότι το κάνω δε σημαίνει πως δεν τα λύνω, απλά παίρνω το χρόνο που χρειάζομαι. Έτσι έκανα πάντα, από μικρό παιδί. Προσπαθώ να δώσω το μυαλό και την ψυχή μου κάπου αλλού από το να με απορροφούν αυτά που με προβληματίζουν. Ξεκίνησε πολύ ωραία η προετοιμασία μου, μόνο που το πρόβλημα με ταλαιπωρεί ενάμιση χρόνο. Ένιωθα έναν πόνο στον δικέφαλο και στο γλουτό. Από εκεί φεύγω, τον Ιανουάριο πηγαίνω στην Αυστραλία, μπαίνω στο γκρουπ μου κανονικά. Η προπόνηση πηγαίνει πολύ καλά. Έχω αρχίσει να ανακτώ την ψυχολογία μου και την αυτοπεποίθησή μου, ότι ξανά είμαι ανταγωνίστρια του γκρουπ μου και ότι μπορώ να παλεύω για τα ψηλά. Όταν ήρθε ο πρώτος αγώνας στην Αυστραλία είχα κάποιους πόνους, δεν ήμουν ακόμη έτοιμη. Από εκεί πήγα στην Αδελαΐδα στο εθνικό πρωτάθλημα, στο 12ο χιλιόμετρο ένιωσα ένα δυνατό τσίμπημα στο δικέφαλο και σταμάτησα για να μπορέσω να κάνω τους αγώνες σε Κίνα και Ιαπωνία. Γύρισα πίσω στη βάση μου και άλλαξα την προπόνηση μόνο με αντοχή και όχι με ταχύτητες. Από εκεί έφυγα για Κίνα με την πεποίθηση πως δε θα αγωνιστώ, ώστε να κρατηθώ για τα 35 χλμ στην Ιαπωνία. Στην Κίνα μου είπε ο προπονητής μου ότι δε θα μπω, ωστόσο μπήκα για να κάνω την προπόνηση που είχα εκείνη την ημέρα. Ένιωσα ξαφνικά πως ήμουν ανταγωνιστική. Είχα ξεκουραστεί και ήμουν σε εξαιρετική κατάσταση. Δεν πίστευα στο ρολόι μου. Με πόνεσε το πόδι στο 19ο χιλιόμετρο. Δεν το εγκατέλειψα εκεί.

Στην Ιαπωνία έμεινα 14 ημέρες. Η προπόνηση πήγαινε πολύ καλά μέχρι που, σε μια ημέρα με ανηφόρες, έπαθα μια θλάση ξανά. Μετά από κάποιες θεραπείες κατάφερα να μπω στον αγώνα των 35 χλμ. Μετά το 18ο χιλιόμετρο άρχισαν οι πόνοι. Κατάφερα να κρατηθώ μέχρι το 26ο. Δεν ήταν δυνατό να συνεχίσω όσο και αν ήθελα αυτόν τον αγώνα. Προσπάθησα για 500 μ. να συνεχίσω, αλλά δεν ήταν δυνατόν. Δεν είχε νόημα αυτό που έκανα, απλά ήθελα τόσο πολύ, προκειμένου να μην εγκαταλείψω. Γύρισα Ελλάδα και έχασα τέσσερις εβδομάδες προπόνηση.

Προσπάθησα στη συνέχεια να προλάβω το Κύπελλο Βάδην με στόχο το όριο στα 35 χλμ. Βάδην. Αυτός ήταν ο στόχος που θέσαμε με τον προπονητή μου, Μπρεντ Βάλανς. Με την προπόνηση που είχα μπορούσα να κάνω την πρόκριση. Πέντε μέρες πριν τον αγώνα ξύπνησα με έντονο πόνο στα πλευρά και θεώρησα πως έχω ψύξη. Οι εξετάσεις τελικά έδειξαν οστικό οίδημα στη σπονδυλική στήλη κι έτσι έχασα το Ευρωπαϊκό Κύπελλο Βάδην. Ήταν μια φάση μεγάλης απογοήτευσης. Ξεκίνησε ένας μήνας με διαδοχικές θεραπείες. Στις 27 ημέρες ξεκίνησα προπόνηση. Είχα μπροστά μου 25 ημέρες για τον μοναδικό αγώνα που είχα την ευκαιρία να κάνω το όριο. Και τα κατάφερα. Ήμουν τόσο παθιασμένη να κάνω αυτόν τον αγώνα, που πήγα στο Δουβλίνο, ακολούθησα το ρυθμό μου, κράτησα ένα τέμπο και πέτυχα. Στις 2 Αυγούστου έφυγα στην Ελβετία για 25 ημέρες. Στις 13 του μηνός επέστρεψα πίσω με τους ίδιους πόνους. Το οστικό είχε επανέλθει. Ωστόσο εγώ είμαι σήμερα εδώ με κάποιους μικρούς πόνους».

-Εξαργυρώνεται όλο αυτό απλά με τη συμμετοχή σου στη διοργάνωση;
«Εκτιμώ την κάθε στιγμή. Είμαι εδώ και είμαι ικανοποιημένη που θα ξανά βρεθώ σε έναν μεγάλο τελικό. Σίγουρα έχω τους στόχους μου και ξέρω πού μπορεί να είμαι με την προετοιμασία που έχω κάνει. Αλλά επειδή δεν ξέρω πώς θα είμαι μέσα στον αγώνα και αν θα πονέσω ξανά με τόσα προβλήματα, δεν μπορώ να ελπίζω σε πολύ ψηλά πράγματα. Να έχω την πεποίθηση. Ωστόσο δεν αφήνω, δεν χαρίζω. Ήρθα εδώ για να αγωνιστώ και θα το κάνω. Έχω μάθει να αρπάζω τη ζωή από τα μαλλιά και να μην περιμένω. Μου αρέσει να στριμώχνομαι και να μην έχω άλλη επιλογή. Μου δίνει αμέσως την απάντηση. Τα αδιέξοδα μου δίνουν και τη λύση. Φοβάμαι όταν δεν υπάρχει αδιέξοδο. Όταν μου λες «δεν έχεις άλλη επιλογή» είναι το καλύτερό μου. Οπότε θα μπω και θα κάνω το καλύτερο δυνατό».