Τεντόγλου: Ο πιο προσγειωμένος… «ιπτάμενος»!

Φαινόμενο είναι… αυτός! Τέλος.
Όχι γιατί αδυνατεί κανείς να θυμηθεί άλλον Έλληνα αθλητή στίβου, διαχρονικά, με τέτοια διάρκεια στην κορυφή (από τους Ολυμπιακούς του Τόκιο που είναι στην κορυφή του αθλήματος του συμπληρώνονται οσονούπω τρία χρόνια), τέτοια αγωνιστική συνέπεια και έλλειψη τρόμου απέναντι στην …επιτυχία, αλλά γιατί ταυτόχρονα εισάγει «καινά δαιμόνια», για την αντιμετώπιση των θριάμβων του!

Σε μια χώρα που λατρεύει τη νίκη (σε οποιανδήποτε έκφανση της ζωής και κοινωνικής συναναστροφής), αδιαφορώντας για το πως αυτή επιτυγχάνεται (με την λέξη «μαγκιά» να συνοδεύει – καταχρηστικά ως δείγμα των εκφυλισμένων καιρών – ακόμη κι όταν κάποιος έχει μετέλθει δόλια μέσα, ή τέλος πάντων δεν άξιζε) ο Mίλτος Τεντόγλου - περι ου ο λόγος ασφαλώς - θέτει νέα στάνταρ όχι μόνο επιτυχίας, αλλά και αθλητικής (κι εργασιακής, εν γένει) ηθικής!

Κι ίσως για αυτά θα έπρεπε να τον τιμούμε (και να τον εκτιμούμε), ακόμη περισσότερο, παρά για τα μετάλλια που φέρνει σωρηδόν και καταλήγουν στην προσωπική του τροπαιοθήκη γιγαντώνοντας τον αθλητικό του μύθο.

Αυτά κάποια στιγμή θα τελειώσουν.

Κάποιος (ας ελπίσουμε ν’ αργήσει αυτή η ημέρα…) θα βρεθεί να πηδά πιο μακριά από εκείνον, ενώ το σώμα του, συν τω χρόνω, δεν θα μπορεί ν’ ανταποκρίνεται στις τόσο συνηθισμένες πτήσεις του πάνω από τα σκάματα.

Τι θα’ χει μείνει μετά;

Η παρακαταθήκη, η «κληρονομιά» του, η κοσμοθεωρία του για τις επόμενες γενιές.

Ν’ ακολουθήσουν τα βήματα του.

Όχι μόνο για φτάσουν πιο μακριά τα άλματα τους, αλλά για να διδαχθούν από την τόσο, προσγειωμένη, αντιμετώπιση της νίκης κόντρα στον περίγυρο των… πανηγυρτζήδων, που, στην πρώτη «στραβή» (η οποία πάντα παραμονεύει στον αθλητισμό…) θα είναι οι πρώτοι που θα ρίξουν το «λίθο» του αναθέματος, αφού η κατακρήμνιση «ειδώλων» είναι εξίσου ηδονική (για τα αδηφάγα ΜΜΕ και το πόπολο) με την δημιουργία τους…

Nα μάθουν ν’ απαιτούν από τον εαυτό τους και να μην επαναπαύονται σε πρόσκαιρες δάφνες, αλλά να πιέζονται και να ζητούν περισσότερα διαρκώς.

Να μην ετεροπροσδιορίζονται, αλλά ν’ ακολουθούν το δρόμο που έχουν χαράξει, απαρέγκλιτα.

Το «κουλ» κι αντί-σταρ 25χρονο…τυπάκι από τα Γρεβενά που, μετά από κάθε επιτυχία του, δίνει ρεσιτάλ ταπεινότητας κι αυτοκριτικής (αφού κριτική δύσκολα θα μπορούσε να δεχθεί από άτομα που στην πλειοψηφία τους ασχολούνται περιστασιακά μαζί του στην προοπτική καταγραφής μιας ακόμη επιτυχίας…) δείχνει το δρόμο.

Δεν είναι ο εύκολος. Αλλά είναι ο ενδεδειγμένος.

Εμπνευσμένος ουσιαστικά από το υπέροχο ποίημα του Kίπλινγκ «Αν»:

«….κι αν οι έπαινοι των γύρω δεν σου παίρνουν το μυαλό, αν μπορέσεις τ’ όνειρό σου να μη γίνει ο όλεθρός σου, αν μπορείς να είσαι ο ίδιος στην χαρά και στην οδύνη αν ποτέ δεν σε μεθύσει του θριάμβου το κρασί,
Έ! Παιδί μου τότε…Θα μπορέσεις ν’ απολαύσεις όπως πρέπει τη ζωή σου…

Θα ’σαι άνθρωπος σπουδαίος κι όλη η γη θα ’ναι δική σου!»