Όταν όλοι έδερναν τον Μάικ Τάισον

Βγαλμένος από τα σπλάχνα της συνοικίας του Μπρούκλιν, μπλεγμένος από μικρός σε συμμορίες, βρέθηκε από το 1985 σε ηλικία 19 ετών στο επίκεντρο του παγκόσμιου ενδιαφέροντος ακολουθώντας μια ιλιγγιώδη πορεία προς την κορυφή. Οι νίκες της πρώτης περιόδου και η σιδηρά παρουσία του στα ρινγκ θα μπορούσαν να είχαν δημιουργήσει ένα ακατάρριπτο άθλο.

Οι νίκες αυτές έρχονταν τις περισσότερες φορές με εντυπωσιακό αλλά ενίοτε και αντισυμβατικό τρόπο Ο Μάικ Τάισον είναι σίγουρα η «αλήτικη» πλευρά του μποξ, ένας μύθος που χτίστηκε με μικρά και μεγάλα σκάνδαλα εντός και εκτός ρινγκ.

Το μεγαλύτερο αγωνιστικό επεισόδιο το προκάλεσε στον δεύτερο αγώνα του με τον κακό του δαίμονα, τον Εβάντερ Χόλιφιλντ το 1996. Ο Τάισον δάγκωσε το αυτί του αντιπάλου του, με αποτέλεσμα να ανακληθεί η άδειά του για ένα χρόνο από την αθλητική ένωση της Νεβάδας και να του επιβληθεί πρόστιμο 3 εκατ. δολαρίων.

Ο αμετανόητος κακός των ρινγκ πέρασε και τρία χρόνια από τη φυλακή για βιασμό τον οποίο ποτέ δεν παραδέχθηκε. Φαίνεται πως πίσω από τα κάγκελα δεν έκανε όσα θα έπρεπε για να διατηρήσει τη φόρμα του κι έτσι όταν επέστρεψε κάποια στιγμή στους αγώνες δεν ήταν πια η ανίκητη γρονθομηχανή. Από τότε μέχρι το επίσημο τέλος της καριέρας του παλινωδούσε στην απόφασή του να μείνει ή να φύγει από το προσκήνιο. Ειδικά στους τελευταίους αγώνες του έγινε ανθρώπινος σάκος για τους αντιπάλους του που έδειχναν να μην το φοβούνται πια.

Στις 11 Ιουνίου 2005 ο Μάικ Τάισον στο κατώφλι των σαράντα του χρόνων επέλεξε να αγωνιστεί με τον Ιρλανδό Κέβιν Μακμπράιντ τον οποίο θεωρούσε εύκολο στόχο. Μια νίκη επί του Μακμπράιντ θα παρέτεινε λίγο ακόμα την καριέρα του στα ρινγκ, όμως η ήττα του διπλά ταπεινωτική τον έκανε να δηλώσει …παραίτηση από το όνειρο που υπηρετούσε τόσα χρόνια. Σίγουρα ο κόσμος της πυγμαχίας δεν θα ήταν ο ίδιος χωρίς αυτόν, όπως δεν ήταν ίδιος και μετά την αποχώρηση του Μοχάμεντ Άλι.