Έλενα Χατζηλιάδου στο «ΦΩΣ»: «Είπα "όχι" στους Γερμανούς γιατί θα ήταν σαν να πρόδιδα τους Έλληνες»

Λίγες μέρες μετά τη νέα επιτυχία της, το ασημένιο μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στην κατηγορία των +68 κιλών, συναντήσαμε την Έλενα Χατζηλιάδου και μιλήσαμε μαζί της για όλα: για τον τελευταίο αγώνα της, το πόσο κοντά βρίσκεται πλέον στους Ολυμπιακούς του Τόκιο, τις δυσκολίες που έχει περάσει έως σήμερα στην καριέρα και τη ζωή της. Η Ελληνίδα παγκόσμια πρωταθλήτρια του καράτε μας αποκάλυψε την προ ολίγων μηνών δήλωσή της στον πρόεδρο της ΕΟΕ, Σπύρο Καπράλο, ενώ μας εξήγησε γιατί είπε «όχι» στους Γερμανούς και στην πρότασή τους να αγωνιστεί με τα χρώματά τους.

Δυναμική και πεισματάρα, σε ηλικία 21 ετών πήρε τη βαλίτσα της και έγινε οικονομική μετανάστρια. Δούλευε δώδεκα ώρες τη μέρα σε φυσικοθεραπευτήριο, αλλά δεν έχασε ποτέ το χαμόγελό της. Σήμερα βρίσκεται και πάλι στην πατρίδα και, όπως αναφέρει, βιώνει την καλύτερη περίοδο της ζωής της. Η 25χρονη πρωταθλήτρια εμπνέεται από την αρχαία Ελλάδα και τους φιλοσόφους της και έχει έντονο πατριωτικό συναίσθημα. Τη συναντήσαμε στο «Nālu Café» στον Άλιμο, όπου έγινε και η φωτογράφηση. Τα υπόλοιπα δικά της.

Ασημένιο μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα. Πώς ήταν η εμπειρία;

Τα συναισθήματα είναι πολύ όμορφα. Σαφώς και ήθελα το χρυσό. Ήμουν το φαβορί αλλά δεν τα κατάφερα και υπάρχει μια μικρή πικρία. Δεν πέτυχα το απόλυτο. Βέβαια το να είσαι συνεχώς στο βάθρο και όχι μια φωτοβολίδα, αυτό είναι το πιο σημαντικό και το έχω καταφέρει.

Τι χρειάζεται πλέον να κάνεις για να βρεθείς στους Ολυμπιακούς;

Μέχρι τον Απρίλιο του 2020 έχουμε συνεχώς αγώνες και θα πρέπει να συμμετέχω και να πηγαίνω καλά. Με τις νίκες μου θα παίρνω πόντους που θα προστίθενται στο ολυμπιακό ranking και οι τέσσερις πρώτοι θα περάσουν στους Ολυμπιακούς. Αν δεν τα καταφέρω, θα είμαι στη δεύτερη φάση πρόκρισης, στο προολυμπιακό τουρνουά τον Μάιο στο Παρίσι, όπου από εκεί οι τρεις πρώτοι θα περάσουν κι αυτοί. Είμαι πολύ κοντά στους Ολυμπιακούς, πιστεύω ότι θα προκριθώ. Αυτήν τη στιγμή αγωνιστικά δεν βρίσκομαι στο 100% των δυνατοτήτων μου. Είμαι στο 60% και παρ’ όλ’ αυτά είμαι στο βάθρο.

Έχω δύο χορηγούς που με στηρίζουν ηθικά και οικονομικά και είναι δίπλα μου όποτε τους χρειαστώ. Την ενεργειακή εταιρεία «Eren Hellas SA» και τη «Stoiximan». Επίσης τη «Lipolysis», που προσέχει τη διατροφή μου. Είναι οι άνθρωποι που θα με φτάσουν στο 100% και περιμένω να δω τι θα συμβεί τους επόμενους μήνες. Από τον Σεπτέμβριο και μετά πιστεύω ότι θα κάνω… θαύματα σε ό,τι αφορά τις επιδόσεις μου. Όλα αυτά τα χρόνια δεν έκανα επαγγελματικό αθλητισμό. Από τον Αύγουστο κάνω, από την άποψη ότι έχω δίπλα μου ανθρώπους που με στηρίζουν και δεν χρειάζεται να δουλεύω και να πληρώνω τους αγώνες μου. Πλέον είμαι αφοσιωμένη 100% στο σπορ.

Μια ολυμπιακή συμμετοχή είναι το απόλυτο όνειρο στην αθλητική καριέρα σου;

Ναι - και για κάθε αθλητή. Και φυσικά ένα ολυμπιακό μετάλλιο. Όταν πήρα το Παγκόσμιο ένιωσα μια ολοκλήρωση ως άνθρωπος. Αλλά το μικρόβιο του πρωταθλητή σε κάνει να ζητάς συνέχεια κάτι παραπάνω. Κορυφή δεν υπάρχει. Δεν βρίσκω ποτέ την κορυφή μου. Θέλω να ξεπερνώ κάθε φορά τον εαυτό μου. Στο Παγκόσμιο ένιωσα συναισθήματα δικαίωσης για όλα τα δύσκολα χρόνια. Στο άκουσμα του Εθνικού Ύμνου λύγισα. Όλον τον υπόλοιπο καιρό απλά άντεχα τις κακουχίες. Και από τη στιγμή που δικαιώθηκα, δάκρυσα. Συγκινήθηκα τόσο πολύ. Δεν είχα νιώσει ποτέ κάτι τέτοιο. Μόνο με το Ολυμπιακό μετάλλιο θα το ξανανιώσω αυτό.

Οι υποδομές στην Ελλάδα για το καράτε είναι καλές;

Είναι ιδιωτικές οι σχολές. Είναι καλές και μπορεί ένας αθλητής να κάνει υψηλό πρωταθλητισμό. Το μόνο που χρειάζεται και λείπει είναι οι χορηγοί, η στήριξη. Αυτό είναι το πρόβλημα όλων των Ελλήνων αθλητών. Πόσω μάλλον αν το καράτε δεν είναι Ολυμπιακό άθλημα. Αυτή η παράμετρος κάνει ακόμα πιο δύσκολα τα πράγματα. Σε αυτό μειονεκτούμε οι Έλληνες. Οι άλλες χώρες έχουν υποδομές, αλλά και στήριξη. Η κρίση στην Ελλάδα δεν μας ευνοεί. Αλλά έχουμε την ελληνική ψυχή που μας κάνει να ξεπερνάμε τα εμπόδια!

Πώς προέκυψε το καράτε;

Δεν ήταν και δύσκολο. Έκανα καράτε από την… κοιλιά της μητέρας μου. Ήταν αθλήτρια του πατέρα μου, γνωρίστηκαν και ερωτεύτηκαν μέσα από αυτό το άθλημα. Μου δίδαξαν λοιπόν τις γνώσεις τους. Το αγάπησα κι εγώ και το συνέχισα. Ο μπαμπάς μου είναι ο προπονητής μου και βοηθός ομοσπονδιακού προπονητή. Πηγαίνω σε όλους τους αγώνες με τον πατέρα μου. Η αδερφή μου είναι επίσης αθλήτρια. Στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα πρόσφατα παίξαμε αντίπαλες. Ήταν δύσκολο να χτυπά η μία την άλλη. Εγώ βγήκα πρώτη κι εκείνη δεύτερη. Ήταν σαν ένα παιχνίδι θα έλεγα και όχι ένας κανονικός αγώνας. Την πρόσεξα.

Είχες κάνει άλλα αθλήματα;

Πάρα πολλά. Ενόργανη γυμναστική, τραμπολίνο, μπαλέτο, χορό, μπάσκετ, βόλεϊ... Αλλά με τράβηξε το καράτε. Στο πρώτο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα, όταν ήμουν 8 ετών, βγήκα πρώτη και μου μπήκε το μικρόβιο! Ήθελα ξανά, ήθελα κι άλλο! Στην Ελλάδα δεν έχω χάσει ποτέ, είμαι 17 φορές πανελλήνια πρωταθλήτρια και αήττητη.

Είναι και τρόπος ζωής το καράτε;

Τρόπος και φιλοσοφία ζωής. Μου δίδαξε πολλά πράγματα. Να έχω υπομονή και επιμονή στον κάθε στόχο. Με βοήθησε και στο σχολείο. Πάντα ήμουν άριστη μαθήτρια και στο πανεπιστήμιο. Και φυσικά στις κοινωνικές μου σχέσεις με έμαθε να είμαι συγκρατημένη, ταπεινή, να αναζητώ κάτι παραπάνω με όμορφο τρόπο και σεβασμό προς εμένα την ίδια, την οικογένειά μου και τον συνάνθρωπό μου. Το καράτε σημαίνει άδειο χέρι, που στην πορεία οπλίζεται με όπλα που δεν φαίνονται. Το χέρι σου γίνεται όπλο στη ζωή και νιώθεις δυνατός, ασφαλής, με αυτοπεποίθηση να αντιμετωπίσεις τις δυσκολίες. Όταν ήμουν πιο μικρή δεν ήμουν τόσο δυναμική και με την ίδια αυτοπεποίθηση όπως τώρα. Στην εφηβεία ήμουν ευαίσθητη και ανασφαλής, αλλά το καράτε μου έμαθε πώς να ξεπερνώ τις αδυναμίες μου. Γιατί όλοι οι άνθρωποι έχουμε αδυναμίες. Το θέμα είναι να μη μας βάζουν αυτές από κάτω. Αυτήν τη στιγμή για εμένα όλα περιστρέφονται γύρω από το καράτε. Θα θυσίαζα σχεδόν τα πάντα γι’ αυτό. Αν δεν φτάσω έναν στόχο στο τέλος του, δεν ηρεμώ.

Φοβήθηκες ποτέ σε αγώνα;

Όχι. Βέβαια υπήρχαν πάντα στιγμές που δείλιαζα. Σε όλες τις περιστάσεις της ζωής μας, όταν είναι να κάνουμε ένα βήμα και να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας, όλοι οι άνθρωποι έρχονται αντιμέτωποι με τη δειλία. Αλλά εγώ δεν αφήνω αυτό το συναίσθημα να με επηρεάσει. Το διώχνω με τον δικό μου τρόπο.

Τι τύπου αθλητής είσαι;

Είμαι έξυπνη, έχω στρατηγική και καλή αντίληψη. Σε όλη μου την προετοιμασία κάνω διάφορα πλάνα και στρατηγικές. Την ώρα του αγώνα όμως είναι όλα ανεξέλεγκτα. Εκείνη τη στιγμή θα πρέπει να βγει αυτόματα το τι πρέπει να κάνεις, σε κλάσματα δευτερολέπτου.

Τι θα συμβούλευες τα νέα παιδιά που θέλουν να ασχοληθούν με το άθλημα;

Είναι ό,τι πιο υγιές. Πρεσβεύει ιδανικά, αξίες, σε οπλίζει με όπλα για τον στίβο της ζωής. Το καράτε δεν είναι βίαιο, υπάρχει μεγάλος σεβασμός απέναντι στον αντίπαλο και στους κριτές. Έχει χτυπήματα, αλλά είναι μέσα σε στρατηγική. Νοητικά σε φτάνει σε πολύ υψηλά επίπεδα. Πώς είναι το σκάκι, απλά χρειάζεται να υπάρχει φυσική κατάσταση και δύναμη.

Ποιες είναι οι βασικές διαφορές του καράτε με τα υπόλοιπα γνωστά στην Ελλάδα μαχητικά σπορ;

Είναι πολύ πιο τεχνικό άθλημα και συνδυάζει δύναμη, ταχύτητα, φυσική κατάσταση, αντοχή, αντίληψη, στρατηγική. Το καράτε συνδυάζει τα πάντα, με υγιή και ευγενικό τρόπο. Έχω κάνει επίσης κικ μπόξινγκ και παγκράτιο, που μου αρέσουν πολύ. Πάλη και τζούντο δεν μπορώ να κάνω γιατί είναι μονάχα λαβές στο έδαφος και δεν μου ταιριάζει.

Έχεις πτυχίο από το Τμήμα Φυσικοθεραπείας της Λαμίας και συνεχίζεις τις σπουδές στην Ιατρική. Πόσο εύκολο είναι μαζί με τον πρωταθλητισμό;

Είναι πάρα πολύ δύσκολο. Ωστόσο, επειδή είμαι άνθρωπος που διαβάζω πάρα πολύ, δεν με ενοχλεί. Είναι όμως δύσκολο να βρεις χρόνο και για τα δύο και για αγώνες. Γι’ αυτό και πολλά παιδιά δεν μπορούν να συνεχίσουν.

Διαβάζεις και άλλα πράγματα πέραν της σχολής σου;

Διαβάζω αρχαία ελληνικά φιλοσοφικά κείμενα. Όλη αυτή η πνευματικότητα των αρχαίων με έχει βοηθήσει ως άνθρωπο. Η ιστορία μας είναι τόσο πλούσια και δυνατή και θα πρέπει κι εμείς να έχουμε αυτές τις βάσεις.

Θα ήθελες να ασχοληθείς μελλοντικά με την Ιατρική;

Το αρχικό μου πλάνο ήταν αυτό και ίσως το κάνω. Θα ήθελα να ασχοληθώ με την έρευνα στην εγκεφαλική δραστηριότητα.

Τον ελεύθερο χρόνο σου πώς τον περνάς;

Μου αρέσει το διάβασμα, η μουσική, η τζαζ, ένας καφές με φίλους, σινεμά. Μου αρέσει επίσης να οδηγώ μοτοσικλέτα, έχω την Τσόπερ του μπαμπά, αλλά δεν με αφήνουν… (γέλια) Αλλά και εγώ την αποφεύγω πλέον γιατί δεν μπορώ να ρισκάρω τίποτε με τους Ολυμπιακούς.

Τα ταξίδια τα απολαμβάνεις;

Όχι πάρα πολύ. Πηγαίνω συγκεντρωμένη μόνο για τους αγώνες. Δεν θέλω να κουράζομαι. Οπότε δεν υπάρχει μέρα κενή για να δω την πόλη. Μόνο αν κάτσουμε μια επιπλέον μέρα. Κάθε μήνα έχουμε αγώνα. Έτυχε σε έναν μήνα να πάω Χιλή και Βερολίνο. Δύο εβδομάδες ήμουν συνεχώς στο εξωτερικό. Άλλη φορά ήμουν στη Σανγκάη και δεν μπορούσα να κοιμηθώ πέντε μέρες από το τζετ λαγκ! Αλλά βγήκα πρώτη. Πιστεύω ότι για κάποιον λόγο έχω πολλά αποθέματα ενέργειας!

Τι συνέβη πριν από σχεδόν πέντε χρόνια, όταν χρειάστηκε να μεταναστεύσεις στη Γερμανία;

Οι γονείς μου είχαν οικονομικά προβλήματα την περίοδο της κρίσης. Φτάσαμε σε σημείο να έχει καταχρεωθεί η οικογένειά μου για να κάνω εγώ τη ζωή μου και να μην επηρεαστεί το μέλλον μου. Αυτό δεν το άντεχα και αποφάσισα να πάρω τα πράγματά μου και να φύγω. Ο πατέρας μου δεν ήθελε, αλλά εγώ το είχα αποφασίσει να πάω να δουλέψω. Ήξερε ότι δεν μπορούσε να μου αλλάξει γνώμη και έφυγα με μια βαλίτσα στο χέρι για τη Γερμανία. Δεν γνώριζα τη γλώσσα. Βρήκα μια δουλίτσα σε ένα φυσικοθεραπευτήριο για δώδεκα ώρες την ημέρα. Σιγά σιγά έμαθα τα γερμανικά και βρήκα μια πιο καλή δουλειά, με λιγότερες ώρες, και τα κατάφερα. Πήγα για να βοηθήσω την οικογένειά μου αλλά και εμένα την ίδια, καθώς δεν υπήρχαν άλλα χρήματα για να συνεχίσω το καράτε.

Ένιωσες πως κινδύνευε η καριέρα σου;

Όταν ήμουν στην Ελλάδα είχε μπει ήδη σε κίνδυνο η καριέρα μου γι’ αυτό και έφυγα. Ήμουν σχεδόν δύο χρόνια χωρίς αγώνες. Και ο πατέρας μου ήταν ήδη οικονομικά εξαντλημένος. Όσο ήμουν στη Γερμανία, από την κούραση και την εξάντληση, καράτε και δουλειά και δυσκολίες που προέκυπταν, είχα πει ότι θα σταματήσω. Μέχρι που το καράτε μπήκε στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Τότε ο πατέρας μου είπε ότι θα βρούμε χορηγούς. Ένιωθα κενή εκείνη την περίοδο. Είχα τα λεφτά μου, είχα το σπίτι μου και τη δουλειά μου, αλλά ένιωθα κενή. Πως δεν υπάρχει ουσία σε αυτό που κάνω. Τον Φεβρουάριο του 2018 ξεκίνησα ξανά. Είχα πει στην Ολυμπιακή Επιτροπή και συγκεκριμένα στον κύριο Καπράλο την ιστορία μου. Του εξήγησα πως αν υπάρξει κάποια βοήθεια εγώ μπορώ να είμαι το νούμερο ένα! Και με πίστεψε και δύο μήνες μετά ήμουν πρώτη! Είναι δύσκολη η δήλωση. Το να το πεις ότι εγώ μπορώ και θα είμαι πρώτη. Γιατί υπάρχει και η αποτυχία. Ο κύριος Καπράλος έμαθε πως αρνήθηκα να παίξω για τα γερμανικά χρώματα, όταν εκείνοι με προσέγγισαν στη Γερμανία, σε μια δύσκολη περίοδο της ζωής μου. Μια απόφαση για την οποία δεν έχω μετανιώσει ποτέ. Είμαι πατριώτισσα σε σημείο που άμα γίνει πόλεμος, θα είμαι η πρώτη που θα πάω. Συλλογίστηκα τους Έλληνες ήρωες εκείνη τη στιγμή και τις υπερδυνάμεις που ήταν πάντα εναντίον μας. Εκείνοι λοιπόν έλεγαν πάντα «όχι», πολέμησαν και έχασαν τη ζωή τους για την ελευθερία μας. Οπότε θα ήταν σαν να απαρνιόμουν τους ίδιους του Έλληνες που θυσίασαν τη ζωή τους για εμάς. Δεν θα ένιωθα καλά με τον εαυτό μου αν το έκανα αυτό. Μάχομαι για την ιστορία μου, για τον εαυτό μου και για την Ελλάδα.

Στην Κατερίνη πώς σε αντιμετωπίζουν πλέον;

Έτυχε να πέσουν στην αγκαλιά μου άνθρωποι και να κλάψουν. Με συγκίνησαν. Μαζί με τη δική μου επιτυχία νιώθω πως δικαιώνονται και οι υπόλοιποι. Μου δείχνουν αγάπη και αυτό μου δίνει τη μεγαλύτερη δύναμη για να συνεχίσω. Με αγκαλιάζουν σαν κόρη τους. Στην Κατερίνη δεν έχω πληρώσει ούτε έναν καφέ! Μου λένε ότι «είναι το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε για εσένα». Με νιώθουν σαν δικό τους άνθρωπο.

Έχει χρειαστεί να χρησιμοποιήσεις ποτέ τις γνώσεις σου για αυτοάμυνα;

Όχι, δεν έχει τύχει. Νομίζω γιατί διαισθάνομαι τον κίνδυνο πριν συμβεί κάτι και το αποφεύγω. Το καράτε με έχει κάνει να είμαι πιο καχύποπτη. Διαισθάνομαι έναν κακοπροαίρετο άνθρωπο, τον νιώθω, τον καταλαβαίνω.