Ντομίνγκες: «Γίνονται πράγματα που μεγαλώνουν τον Ολυμπιακό»

Πανηγύρισε τέσσερα πρωταθλήματα με τη φανέλα του Ολυμπιακού, φόρεσε το περιβραχιόνιο του αρχηγού και έγινε σύνθημα στα χείλη των φιλάθλων της ομάδας μας.

Ο λόγος για τον Τσόρι Ντομίνγκες, ο οποίος παραχώρησε συνέντευξη στο Olympiacos.org για τις δύσκολες στιγμές που βιώνουμε, λόγω της πανδημίας, αλλά και για τις ωραίες στιγμές που έζησε στον πειραϊκό σύλλογο.

Αναλυτικά:

Είναι μία πρωτόγνωρη κατάσταση αυτή που ζούμε, πώς τη βιώνεις;

«Νομίζω ότι περνάμε μία κατάσταση αρκετά δύσκολη που, όπως σωστά λέτε, δεν έχει προηγούμενο. Όμως, πρέπει να προσαρμοστούμε, πρέπει να προσπαθήσουμε να την ξεπεράσουμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, να είμαστε αλληλέγγυοι, να προσέχουμε ο ένας τον άλλον παγκοσμίως και να προσέχουμε τις οικογένειές μας. Εμείς με τα παιδιά μας περνάμε πολλές ώρες στο σπίτι, βγαίνουμε για τα απολύτως απαραίτητα ψώνια ή για το φαρμακείο. Δόξα τω Θεώ εδώ εμείς είμαστε καλά. Από την άλλη συνεχίζω όπως μπορώ πάντα τη δουλειά μου, προφανώς χωρίς να ταξιδεύω».

Στην Αργεντινή πώς είναι τα πράγματα αυτή την εποχή με την πανδημία;

«Στην Αργεντινή η αλήθεια είναι ότι η κατάσταση πάει αρκετά καλά από νούμερα, όμως υπάρχει η ανησυχία ότι μπορεί να χειροτερέψει εξαιτίας του επιπέδου της οικονομίας, του επιπέδου ζωής που υπάρχει στην Αργεντινή. Ανησυχούν αρκετά! Αν και πήραμε γρήγορα κάποια μέτρα και ήμασταν πιο γρήγοροι από την Ευρώπη, νομίζω ότι μπορεί να γίνει δύσκολη η κατάσταση. Αρχικά υπάρχουν λίγα κρούσματα όμως είναι πιθανό να αυξηθούν στο μέλλον. Ελπίζουμε να μη σοβαρέψει πολύ ή να είναι όσο πιο εύκολη γίνεται και να μπορέσουμε να το ξεπεράσουμε με τον καλύτερο τρόπο και να τελειώσει όλο αυτό γρήγορα».

Σου έχουν λείψει οι στιγμές και η ζωή του ποδοσφαιριστή;

«Σε κάποιο βαθμό μου λείπει, γιατί πιστεύω ότι δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από το να παίζεις. Αυτό που μας παθιάζει είναι να παίζουμε ποδόσφαιρο και τίποτα δε μοιάζει με όταν ήμουν ποδοσφαιριστής. Όταν αγωνιζόμουν και βίωνα κάποια συναισθήματα στον αγωνιστικό χώρο, ήταν μία αίσθηση μοναδική που λίγοι μπορούν ή μάλλον οι παίκτες είναι οι μόνοι που μπορούν να βιώσουν και να περιγράψουν αυτά τα συναισθήματα».

Τι είναι πιο δύσκολο, να είσαι ποδοσφαιριστής ή σκάουτερ;

«Είναι δύο πράγματα εντελώς διαφορετικά. Όταν είσαι παίκτης είσαι μέσα στην ομάδα, προπονείσαι καθημερινά. Εγώ κάθε μέρα σκεφτόμουν πως μπορούσα να βελτιωθώ για να αποδίδω κάθε φορά και καλύτερα. Αυτό δε σταματάει, είναι τρόπος ζωής. Όμως δε θα μπορούσα να πω ότι είναι πιο δύσκολο. Αυτό που θα μπορούσα να πω είναι ότι προφανώς το να είσαι ποδοσφαιριστής δε συγκρίνεται με τίποτα».

Στην αρχή της σεζόν συνόδευσες την ομάδα στο Κράσνονταρ και έζησες ακόμα μία πρόκριση με τον Ολυμπιακό. Από τότε ο Ολυμπιακός έχει προχωρήσει αρκετά στην Ευρώπη, περίμενες μία τέτοια πορεία από την ομάδα;

«Ναι, έτυχε να είμαι στην Αθήνα και έτσι συνόδευσα την ομάδα στο Κράσνονταρ γνωρίζοντας βέβαια πως δεν είναι αυτός ο ρόλος μου. Ναι ταξίδεψα, τους συνόδευσα, ήταν μία διαφορετική εμπειρία μιας και πια δεν ήμουν παίκτης. Βλέπουμε πως γίνονται κάποια πράγματα που μεγαλώνουν τον σύλλογο. Η συνέχεια με τον ίδιο προπονητή, οι παίκτες που μετά από ένα διάστημα μαζί γνωρίζονται και αποκτούν όλο και περισσότερη εμπιστοσύνη, ηρεμία και σιγουριά για τη στιγμή του αγώνα. Έτσι η δουλειά γίνεται όλο και πιο οργανωμένη και σε οδηγεί να κατακτήσεις σημαντικά αποτελέσματα».

Πέρασες τέσσερα χρόνια ως ποδοσφαιριστής στον Ολυμπιακό πανηγυρίζοντας ισάριθμα πρωταθλήματα, τι σου έχει μείνει χαραγμένο από αυτά τα χρόνια στην ομάδα;

«Από τα τέσσερα εκείνα χρόνια φυσικά και στέκομαι περισσότερο στις όμορφες στιγμές. Στους πανηγυρισμούς καθενός από τους τίτλους. Πρέπει επίσης πραγματικά να πω, ότι στέκομαι και στην καθημερινότητα. Οι εργαζόμενοι, οι άνθρωποι που βρίσκονταν πολύ κοντά μας, δε θέλω να πω ονόματα του καθενός ξεχωριστά γιατί δε θέλω να ξεχάσω κανέναν. Αλλά ναι, ο κόσμος που μας περιέβαλλε και που δούλευε στο 100% ώστε οι παίκτες να ήμασταν πάντα στο 100%, να μη μας λείπει τίποτα. Αυτό είναι που θυμάμαι πιο πολύ. Θυμάμαι στιγμές από τα ταξίδια με τους συμπαίκτες μου. Διάφορους συμπαίκτες γιατί στα τέσσερα χρόνια είχα πολλούς. Και φυσικά τη διαρκή στήριξη του κ. Μαρινάκη, τη σημαντική στήριξη της Θύρας 7 και γενικά όλων των φιλάθλων του Ολυμπιακού».

Ποια είναι η καλύτερη και ποια η χειρότερη στιγμή στην καριέρα σου;

«Νομίζω πως στη διάρκεια μιας καριέρας είναι δύσκολο να ξεχωρίσω κάποια πράγματα και καταστάσεις, θα έπρεπε να το αναλύσω λεπτομερώς. Γιατί σε όλες τις καριέρες υπάρχουν πολλές όμορφες και πολλές άσχημες στιγμές και θεωρώ ότι πολλές φορές οι άσχημες στιγμές είναι αυτές που σε κάνουν να εξελιχθείς, να μάθεις. Επομένως ποιος ξέρει πώς να ξεχωρίσει σε ποιο βαθμό κάτι είναι κακό. Γιατί όταν κάτι είναι κακό σου μαθαίνει πως υπάρχουν πράγματα που πρέπει να αλλάξεις, πράγματα που πρέπει να μάθεις και να συνεχίσεις να βελτιώνεσαι. Εγώ στην καριέρα μου είχα, δόξα τω Θεώ, πολλές όμορφες στιγμές. Το ποδόσφαιρο και ο Θεός μου χάρισαν πολλά πράγματα για τα οποία είμαι ευγνώμων, ευτυχισμένος, χαρούμενος και υπερήφανος για την καριέρα μου».

Από έναν Αργεντινό έχει περισσότερη αξία η απάντηση στο ερώτημα: Μαραντόνα ή Μέσι;

«Προσωπικά εγώ δεν τους συγκρίνω ούτε διαλέγω έναν. Έχω δει τον Μαραντόνα, έχω δει και τον Μέσι. Είχα τη χαρά και την τύχη να τους δω να παίζουν και τους δύο και είμαι πραγματικά πολύ περήφανος που είναι Αργεντινοί. Τους απολαμβάνω, τους απόλαυσα τον έναν και τον άλλον και δεν τους συγκρίνω. Είμαι χαρούμενος και ευτυχισμένος που δύο από τους καλύτερους στην ιστορία του ποδοσφαίρου είναι Αργεντινοί».​