Η διαφορά ήταν τεράστια…

Πέρα από τους λόγους που μπορεί να είχαν οι ποδοσφαιριστές του ΠΑΟΚ για να κατακτήσουν το κύπελλο, το επιπλέον κίνητρο, την θέληση να δώσουν μια απάντηση στους συναδέλφους τους της ΑΕΚ, πέρα ακόμη κι από τα παιχνίδια μυαλού και τα επικοινωνιακά τρικ, στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου, υπήρχε κάτι που ήταν πάνω απ’ όλα αυτά και δεν μπορούσε να αμφισβητηθεί:
Η απόδοση του ΠΑΟΚ και η μεγάλη διαφορά του από την ΑΕΚ, έστω κι αν θεωρητικά οι δύο ομάδες βρίσκονται στο ίδιο επίπεδο.

Ούτε στην Τούμπα θα μπορούσαν να πιστέψουν πριν από το ματς ότι θα έφταναν τόσο εύκολα στη νίκη. Το πλεονέκτημα της έδρας δεν είναι αμελητέα ποσότητα, η ΑΕΚ δεν χρειάστηκε καν να πατήσει στο χόρτο του ΟΑΚΑ την παραμονή του αγώνα, σε αντίθεση με τον ΠΑΟΚ που έπαιζε σε ένα γήπεδο που τον στοίχειωνε (μέχρι το βράδυ του Σαββάτου).

Αν δεν ήταν ο Μπάρκας σε εξαιρετική κατάσταση, αν ο Πρίγιοβιτς ήταν σε καλύτερη μέρα, αν ο Μπίσεσβαρ δεν αιφνιδιάζονταν που έβγαινε εύκολα απέναντι στον τερματοφύλακα της ΑΕΚ, ο ΠΑΟΚ θα «κλείδωνε» πολύ πιο γρήγορα την κατάκτηση του Κυπέλλου και οι παίκτες του δεν θα χρειαζόταν να περιμένουν το δεύτερο γκολ του Πέλκα λίγο πριν από το τελευταίο σφύριγμα του Ισπανού ρέφερι για να πουν «ουφ» και να πανηγυρίσουν.

Ο ΠΑΟΚ ήταν διαβασμένος στον τελικό, ήταν ορμητικός, ήταν μία ταχύτητα πάνω, πιο φρέσκος και ήθελε με κάθε τρόπο το Κύπελλο, ακόμη κι αν αυτές οι ατάκες του στυλ «το θέλαμε τόσο πολύ», είναι ο ορισμός του κλισέ. Είχε καλύτερη ανάπτυξη, καλύτερη οργάνωση, περισσότερα τρεξίματα, συνοχή μεταξύ των γραμμών, δημιουργούσε φόβο στην άμυνα της ΑΕΚ και αν είχε καλύτερα τελειώματα θα μιλούσαμε για ένα σκορ που δεν συνηθίζεται σε τελικό Κυπέλλου…