Η πιο ηχηρή απάντηση στους εαυτούς τους

Από το ξεκίνημα της σεζόν όλοι παραδέχονται δύο πράγματα για τον Άρη. Το πρώτο είναι η ποιότητα του ρόστερ και το πόσο καλό ποδόσφαιρο μπορεί να παίξει. Το δεύτερο είναι ότι αυτό το ρόστερ έχει αδικήσει κατάφορα τον… εαυτό του.

Ο Άρης πριν σκορπίσει τον Βόλο μετρούσε 40 μέρες χωρίς “τρίποντο”. Τέσσερα ματς, τρεις ισοπαλίες και μία ήττα. Για μία ομάδα που θέλει να λέει ότι έχει στόχο την έξοδο στην Ευρώπη ο απολογισμός είναι κακός.

Στο παιχνίδι με τον ΟΦΗ το καμπανάκι έγινε… καμπαναριό. Οι παίκτες και ο Ένινγκ τα άκουσαν από όλους και με την εικόνα που είχαν χθες κόντρα στον Βόλο, μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι αντιλήφθηκαν που βρίσκονται και που θα… πήγαιναν (αγωνιστικά και βαθμολογικά), αν δεν άλλαζαν πρόσωπο.

Προφανώς και ο αντίπαλος δεν συγκρίνεται με τους προηγούμενους τέσσερις που έπαιξε ο Άρης (ΑΕΚ, Λαμία, Ατρόμητος, ΟΦΗ), αλλά το θέμα είναι ότι ο κόσμος και όλη η φίλαθλη Ελλάδα είδε χθες μια ομάδα που και ήξερε τι ζητούσε μέσα στο γήπεδο και ήξερε πως να το πάρει και πάθος έβγαλε και αποφασιστικότητα και αυταπάρνηση και “θυσιάστηκαν” οι παίκτες της για το αποτέλεσμα (χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Λίντσεϊ Ροζ που έπαιξε δεξί μπακ).

Το τρίποντο ήταν το αυτονόητο και επιτεύχθηκε. Βόλεψαν και τα υπόλοιπα αποτελέσματα και ο Άρης επέστρεψε στην πρώτη εξάδα που οδηγεί στα πλέι οφ.

Έχει μπροστά του το ντέρμπι με τον (ισόβαθμο) Παναθηναϊκό στο ΟΑΚΑ και εκεί θα πρέπει να μπει και να κερδίσει. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. Ο Άρης είναι καλύτερος από τον Παναθηναϊκό και θα πρέπει να το αποδείξει μέσα στον αγωνιστικό χώρο, κατακτώντας ένα “τρίποντο” απολύτως σημαντικό για την πορεία του.

Χθες οι παίκτες έδειξαν ότι τα περισσότερα παιχνίδια στο πρωτάθλημα από αυτούς εξαρτώνται. Έδωσαν μια ηχηρή απάντηση στους εαυτούς τους, πλέον καλούνται να παραμείνουν σε αυτό το επίπεδο συγκέντρωσης, αποφασιστικότητας και αποτελεσματικότητας.