Ο Έλληνας Τζορτζ Μπεστ (pics, vids)

Το ΦΩΣ φιλοξένησε ένα μεγάλο ένθετο-αφιέρωμα στο σπουδαίο Γιώργο Δεληκάρη και το fosonline.gr σας παρουσιάζει τα σημαντικότερα αποσπάσματα απ' αυτό.

Γράφει ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΦΟΥΝΤΗΣ

Ο Γιώργος Δεληκάρης γεννήθηκε στις 22 Ιουλίου του 1951 στο Χατζηκυριάκειο και από πολύ μικρός ξεκίνησε να παιζει μπάλα στις αλάνες του Πειραιά. Στα πρώτα του εφηβικά χρόνια ο «Γιώργαρος», όπως τον αποκαλούσαν πολλοί φίλοι του, πήγε στον Αργοναύτη, την ομάδα της γειτονιάς του, η οποία τότε αγωνιζόταν στη Β’ Εθνική. Ηταν το 1967 και ο Δεληκάρης ήταν μόλις 16 χρονών. Ηταν η αρχή μιας εντυπωσιακής καριέρας στα ελληνικά γήπεδα και η οποία έμελε να τλειώσει εντελώς άδοξα και ανορθόδοξα…

Ο 16χρονος επιθετικός, από την αρχή εντυπωσίασε τους πάντες γύρω του και σιγά-σιγά τα μαντάτα για το νέο μεγάλο ταλέντο που αναδεικνύεται στο Πειραιά, άρχισαν να διαδίδονται παντού. Πολύ σύντομα, σχεδόν ένα χρόνο μετά κι ενώ ο Δεληκάρης «ζωγράφιζε» στα ξερά γήπεδα της Β’ εθνικής, ή όπως έλεγαν οι φίλαθλοι που τον παρακολουθούσαν «το παιδί κάνει… παπάδες», οι μεγάλες ομάδες άρχισαν να βλέπουν τον νεαρό ποδοσφαιριστή, ολοένα και πιο συχνά. Όπως αναφέρουν δημοσιεύματα της εποχής, σε έναν αγώνα της Μικτή Πειραιά εναντίον της Μικτής Αθηνών, ο Γιώργος παίζει βασικός μαζί με τους συμπαίκτες του στον Αργοναύτη Τσιτσινάκη, Κοινούση, Τσαβαρή και το γήπεδο είχε κατακλειστεί από δεκάδες παράγοντες των ομάδων του Κέντρου, που είχαν τα βλέμματα τους στραμμένα επάνω του, προκειμένου να απολαύσουν το πλούσιο ταλέντο του. Ο «έξω αριστερά» ζαλίζει κόσμο και κοσμάκη, τα δημοσιεύματα με τα εγκωμιαστικά σχόλια αυξάνονται και τα σενάρια για το που θα παίζει του χρόνου ο Δεληκάρης, δίνουν και παίρνουν. Το ενδιαφέρον για το παιδί-θαύμα ολοένα μεγαλώνει και κορυφώθηκε τον Ιούλιο του 1969, όπου πέντε ομάδες «σφάζονται» για την απόκτηση του:

Ο Πανιώνιος, ο οποίος είχε εξασφαλίσει ένα χρόνο πριν, τα δικαιώματά του νεαρού από τον Αργοναύτη (όχι όμως και την υπογραφή του παίκτη) και παρακολουθούσε στενά την εξέλιξή του, έβαλε μπροστά τα… μεγάλα «μέσα». Το καλοκαίρι του 1968 η χούντα, με τον περιβόητο ΓΓΑ και πανίσχυρο άντρα του αθλτισμού τότε, Κωνσταντίνου Ασλανίδη, πίεζε τον Δεληκάρη να δεχτεί τη μετακίνησή του στον Πανιώνιο και να υπογράψει, αλλιώς θα του… έκοβε τα πόδια, όπως τον απειλούσε, σύμφωνα με όσα είχε εξιστορήσει ο παίκτης σε συνέντευξη του τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης.

«Να έρθει να υπογράψει στον Πανιώνιο, τον έχω υποσχεθεί στον φίλο μου τον Γ. Κωνσταντόπουλο κι έχω εκτεθεί…», διεμήνυε ο πανίσχυρος Ασλανίδης. Να σημειώσουμε ότι ο Γ. Κωνσταντόπουλος, που ήταν γενικός αρχηγός του Πανιωνίου, ήταν ταγματάρχης, προσωπικός φίλος του Ασλανίδη και από τα στελέχη που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στο πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967. Όπως καταλαβαίνετε, τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα για τον Δεληκάρη και η πίεση, που ξεπερνούσε πλέον τα ποδοσφαιρικά δρώμενα, αφόρητη. Είναι χαρακτηριστικό ότι η άρνηση του Γιώργου να υποκύψει στις πιέσεις Ασλανίδη, του στοίχισαν αργότερα, τον ισόβιο αποκλεισμό του από την Εθνική ομάδα, για ασήμαντη αφορμή, που βρήκε ο ΓΓΑθλητισμού, ο οποίος δεν είχε ξεχάσει το… κάζο που υπέστη και ήθελε να τον εκδικηθεί…

Ο Παναθηναϊκός πίεζε (κι αυτός μέσω χούντας…) τον Δεληκάρη, μέσω του λοχαγού Κίτσιου, επίσης στενού συνεργάτη του Κωνσταντίνου Ασλανίδη, προκειμένου να τον πάρει στην ομάδα του. Όμως πολύ γρήγορα εγκατέλειψε τη μάχη, ειδικά από τη στιγμή που ο ΓΓΑ είχε υποσχεθεί τον παίκτη στον Πανιώνιο…

Στην ΑΕΚ, έφθασε ο νέος προπονητής Μπράνκο Στάνκοβιτς ως διάδοχος του Τσάκναντι και η διοίκηση ήθελε πάση θυία να του κάνει δώρο μια μεγάλη μεταγραφή. Πίεσε όσο μπορούσε παίκτη και Αργοναύτη χωρίς όμως, να τα καταφέρει…

Ο Εθνικός του Δημήτρη Καρέλλα που στο μεταξύ είχε μπει σφήνα στους μεγάλους του κέντρου, πίστεψε κάποια στιγμή ότι θα κάνει δικό του τον Δεληκάρη. Κι αυτό γιατί ο Καρέλλας είχε καταθέσει πρόταση ενός εκατομμυρίου δραχμών στον παίκτη, ποσό αστρονομικό για την εποχή εκείνη! Όμως, ο Γιώργος είχε πάρει ήδη την απόφαση του να υπογράψει στον Ολυμπιακό και είπε «όχι» στην μυθική πρόταση του προέδρου του Εθνικού.

Τελικά μετά από πολύμηνη μάχη, στις 13 Ιουλίου 1969, ανακοινώνεται επίσημα η μεταγραφή του Γιώργου Δεληκάρη στον Θρύλο. Ο παίκτης που είπε «όχι» στο ένα εκατ. δρχ του Καρέλλα, υπέγραψε στον Ολυμπιακό για μόλις 150.000 δραχμές! Μεγάλος κερδισμένος της πολύκροτης μεταγραφής πάντως, ήταν και ο Αργοναύτης, ο οποίος πήρε το απίστευτο –για την εποχή- ποσό του 1.050.000 δρχ. αλλά και τέσσερις παίκτες! Με λίγα λόγια, έσπασε τα ταμεία. Οι παίκτες που πήγαν ως αντάλλαγματα στην ομάδα του Χατζηκυριάκειου από τον Ολυμπιακό, ήταν οι Λεβαντής, Σταμάτης, Καραγιάννης και Συρίγος. Εκτός του Δεληκάρη εκείνο το καλοκαίρι οι «ερυθρόλευκοι» απέκτησαν και τους Μίλερ (από τον Ατρόμητο Πειραιά), Παππά (Χαλκίδα), Καπερνέκα (Αχαρναϊκός), Μυλωνά (Αήττητος Σπάτων).

Γράφει ο ΘΟΔΩΡΗΣ ΡΟΥΣΣΟΣ

Ο Θεός της Κυριακής, ο Τζορτζ Μπεστ της Ελλάδας, ο πρώτος των πρώτων. Όσοι αναφέρονταν στον ποδοσφαιριστή Γιώργο Δεληκάρη χρησιμοποιούσαν επίθετα σε υπερθετικό βαθμό. Δεν ήταν υπερβολή. Και αυτό το Τζορτζ Μπεστ πόσο του ταίριαζε. Όχι μόνο γιατί έμοιαζε με τον μεγάλο άσο της Γιουνάιτεντ, που εκείνη την εποχή μεσουρανούσε στα ευρωπαϊκά γήπεδα.

Κάντε και τους συνειρμούς με το όνομά του στα αγγλικά. Ο καλύτερος Γιώργος. Σάμπως υπήρξε και άλλος;

Όσοι τον έζησαν με τα ερυθρόλευκα το ξέρουν και πάντα είχαν τον καημό να μάθουν γιατί αποφάσισε να σταματήσει το ποδόσφαιρο μόλις σε ηλικία 30 ετών. Τη δεκαετία του ‘70 μεσουρανούσε στα ελληνικά γήπεδα και η καριέρα του απογειώθηκε όταν πήγε στον Ολυμπιακό, με τον οποίο έχει συνδέσει το όνομά του, τον μύθο του. Οι «ερυθρόλευκοι» είχαν προσφέρει τότε στον Αργοναύτη περισσότερα χρήματα από όσα η ΑΕΚ, ο Παναθηναϊκός και ο Εθνικός Πειραιώς. Σύμφωνα με τα ρεπορτάζ της εποχής, η διοίκηση του Ολυμπιακού είχε δώσει στην ομάδα του Αργοναύτη 1,7 εκατομμύρια δραχμές και 5 ποδοσφαιριστές και στον ίδιο τον Δεληκάρη 150.000 δραχμές.

Ντεμπούτο και γκολ

Τον Σεπτέμβρη του 1969 ο Στέφαν Μπόμπεκ τον βάζει απευθείας στα βαθιά. Πρώτη αγωνιστική του πρωταθλήματος της σεζόν 1969-70 και ο Κροάτης προπονητής τον ξεκινάει στην Τούμπα, στο παιχνίδι με τον ΠΑΟΚ. Αγωνίζεται μόνο στα πρώτα 20 λεπτά και αντικαθίσταται από τον Μιλτιάδη Κουμαριά, ο οποίος ανοίγει το σκορ στο 48ο λεπτό. Ο Ολυμπιακός φεύγει θριαμβευτής από τη Θεσσαλονίκη, κερδίζοντας τελικά 1-2 τον Δικέφαλο. Ο «Φόντακας» είχε κάνει το 0-2 στο 88ο λεπτό και ο Αφεντουλίδης είχε μειώσει για λογαριασμό των γηπεδούχων στο τελευταίο λεπτό. Παρότι είχε αγωνιστεί μόλις 20 λεπτά, ο Δεληκάρης είχε συνδυάσει το ντεμπούτο του με μια μεγάλη νίκη των «ερυθρόλευκων». Έπειτα από δύο μήνες άνοιξε και λογαριασμό στα γκολ. Ήταν 23 Νοεμβρίου, όταν σημείωσε δύο γκολ στο τελικό 0-4 σε βάρος του τυπικά γηπεδούχου Εθνικού στο κατάμεστο «Γ. Καραϊσκάκης». Την πρώτη του σεζόν με τα ερυθρόλευκα την τελείωσε με 3 γκολ (το άλλο εναντίον του ΠΑΟΚ στο ματς του β’ γύρου, το οποίο έληξε ισόπαλο 1-1) σε 24 συμμετοχές. Ο Ολυμπιακός δεν είχε καταφέρει εκείνη τη χρονιά να φτάσει στην κατάκτηση του τίτλου, αλλά ο 19χρονος Δεληκάρης είχε αφήσει τα διαπιστευτήριά του, με αποτέλεσμα να κληθεί στην Εθνική Νέων.

Το πρώτο πρόστιμο

Την επόμενη σεζόν συνέχισε τις καλές εμφανίσεις, αλλά η διοίκηση τού επέβαλε πρόστιμο 5.000 δραχμών και ποινή τρίμηνου αποκλεισμού από την ομάδα, επειδή παραμονές του αγώνα με τον Παναθηναϊκό πήγε με τον Αγανιάν στα μπουζούκια. Στη διάρκεια της σεζόν, ο Λάκης Πετρόπουλος διαδέχθηκε τον Νταν Γεωργιάδη στην τεχνική ηγεσία του Ολυμπιακού και ο τιτάνας Νίκος Γουλανδρής ανέλαβε την προεδρία του συλλόγου, με όραμα να τον κάνει μεγάλο σε Ελλάδα και Ευρώπη. Ο Δεληκάρης πήρε τη φανέλα με το νούμερο 10 και έκανε «όργια» μέσα στον αγωνιστικό χώρο, είτε ως αριστερό εξτρέμ είτε ως επιτελικός χαφ. Μερικά από τα πρωτοσέλιδα εκείνης της εποχής: «Στο πρόσωπό του ο Ολυμπιακός βρήκε έναν ιδεώδη μπαλαντέρ», «Γεννήθηκε για να γίνει άσος», «Κουβαλούσε στις πλάτες του ολόκληρη την ερυθρόλευκη ενδεκάδα», «Ήταν ο πρώτος των πρώτων, ο πρωταγωνιστής των πρωταγωνιστών». Τη σεζόν 1972-73 ο Πετρόπουλος τον έχρισε αρχηγό της ομάδας, αλλά στη μέση της σεζόν τού πήρε το περιβραχιόνιο λόγω μέτριας απόδοσης και το έδωσε στον Σιώκο. Τα επόμενα δύο χρόνια συνέχισε τις εξαιρετικές εμφανίσεις και το 1975 έγινε ξανά αρχηγός του Ολυμπιακού. Μετά τον ιστορικό αγώνα του Ολυμπιακού με τη Σέλτικ οι «Τimes» έγραφαν: «Ο Δεληκάρης είναι δεξιοτέχνης και γνωρίζει άριστα τα μυστικά της μπάλας», ενώ ο Φραντς Μπεκενμπάουερ είχε δηλώσει: «Δεν πίστευα ποτέ ότι υπάρχει τέτοιος παίκτης στην Ελλάδα. Μου άρεσε πολύ ο Δεληκάρης».

«Με έσωσε ο Γουλανδρής»

Τα γκολ που έβαλε ο Δεληκάρης με τον Ολυμπιακό δεν ήταν πολλά, αλλά ήταν ένα και ένα... Ποιος μπορεί να ξεχάσει το γκολ-κεραυνό με το δεξί στο παιχνίδι με τον ΑΠΟΕΛ το 1973 ή το γκολ στο παραθυράκι του Λευτέρη Πουπάκη στο Αιγάλεω τον Οκτώβριο του 1972. Η καλύτερη περίοδος της καριέρας του ήταν το 1974. Είχε σκοράρει στο πρωτάθλημα σε τρεις συνεχόμενες αγωνιστικές (με Εθνικό, Καλαμαριά και ΑΕΚ) και τελείωσε τη σεζόν με 9 γκολ στο ενεργητικό του.

Ήταν η ιστορική σεζόν που ο Ολυμπιακός αναδείχθηκε πρωταθλητής, πετυχαίνοντας 102 γκολ (η καλύτερη επίθεση όλων των εποχών). Αναφερόμαστε στην αρμάδα του Γουλανδρή, για τον οποίο ο Δεληκάρης είχε μόνο καλά λόγια: «Αυτός που κυριολεκτικά έσωσε τον Ολυμπιακό την άνοιξη του 1971 ήταν ο κύριος Γουλανδρής, ο οποίος άφησε τις δουλειές του και αφοσιώθηκε στην ανάσταση του συλλόγου. Ο άνθρωπος που τον ανέσυρε από την πτώση και τον κατέστησε πανίσχυρο. Μπορώ να πω ότι όπως έσωσε τον Ολυμπιακό, έτσι έσωσε και εμένα. Γιατί αν εκείνος δεν γινόταν πρόεδρος και δεν έφτιαχνε την υπερομάδα της περιόδου 1971-75, εγώ ίσως να είχα χαθεί» είχε δηλώσει μεταξύ άλλων στον Τύπο της εποχής.

Δαρίβας: «Τον έπιανα μόνο του να κλαίει στα αποδυτήρια!»

Συνέντευξη στον ΘΕΜΗ ΣΙΝΑΝΟΓΛΟΥ

O Γιώργος Δαρίβας είναι ένας θρύλος στην ιστορία του Ολυμπιακού. Πέρα από ένας από τους μεγαλύτερους παίκτες στην ιστορία που έκαναν Θρύλο τον Ολυμπιακό τη δεκαετία του '50 με τα σερί πρωταθλήματα και τα νταμπλ, (ήταν η ποδοσφαιρική αδυναμία του Θόδωρου Νικολαϊδη), υπήρξε και προπονητής του Ολυμπιακού επί Γουλανδρή παίρνοντας τίτλους. Και για πολλά χρόνια είναι ο πρόεδρος των βετεράνων του Ολυμπιακού.

Να λογοκρίνει κανείς τον Δαρίβα με την ιστορία που έχει και στην ηλικία που βρίσκεται είναι ιεροσυλία. Εμείς έχουμε μιλήσει πολλές φορές μαζί του και θυμόμαστε από το παρελθόν πόσα μας έχει πει για αυτά που έχει ζήσει. Είναι φιλαλήθης ο Δαρίβας. Όπως πρέπει να είναι οι άντρες. Μαρτυρίες λοιπόν για το μεγάλο Γιώργο Δεληκάρη:

“Δεν ήμουν απλά προπονητής του Δεληκάρη στον Ολυμπιακό, κάναμε και παρέα, βγαίναμε έξω με τις γυναίκες μας και τρώγαμε. Εγώ τότε με τη γυναίκα μου που είμαστε ακόμα μέχρι σήμερα μαζί, και ο Γιώργος με μία κοπέλα τότε που ήταν υπάλληλος ενός εφοπλιστή, τη Σασαγιάννη. Δεν έγινε γυναίκα του τελικά αυτή, αργότερα παντρεύτηκε άλλη".

"Ως παίκτης τα είχε όλα ο Γιώργος! Σπάνια βγαίνει τέτοιος ποδοσφαιριστής. Μπορώ να πω ότι ήταν ο τέλειος ποδοσφαιριστής και έχω δει εκατοντάδες παίκτες στον Ολυμπιακό όλες τις δεκαετίες. Και τι δεν είχε. Αντοχή είχε, ταχύτητα είχε, κοντρόλ εκπληκτικό, δεν του έπαιρνες τη μπάλα από τα πόδια, μόνο με φάουλ μπορούσες να τον σταματήσεις! Την κόλλαγε τη μπάλα στο πόδι του! Αριστερό πόδι φαρμακερό είχε, τα στημένα τα εκτελούσε, ασίστ έβγαζε, γκολ έβαζε, κατά μέτωπο έμπαινε. Και τι δεν είχε".

"Το πρόβλημά του μόνο ήταν ότι είχε ψυχολογικά θέματα κάποιες στιγμές. Είχε στιγμές περίεργες. Πρέπει να ήταν κληρονομικό διότι και η μητέρα του είχε θέματα... Έκανα ομιλίες ως προπονητής στους παίκτες, μου έλεγε "πάω για 2 λεπτά στην τουαλέτα", περνούσαν 15 λεπτά, δεν επέστρεφε, πήγαινα να δω τι συμβαίνει και τον έβρισκα μόνο του σε ένα δωμάτιο στα αποδυτήρια να κλαίει"...

"Ποδοσφαιρικώς ήταν το κάτι άλλο. Ήταν ο μαέστρος της ορχήστρας! Και μιλάμε για παικταράδες τότε, ο Ολυμπιακός είχε πάμπολλούς παίκτες που δεν ήξερες ποιον να αφήσεις έξω. Πονοκέφαλος ήταν για εμένα ποιον να βάλω και ποιον να μην βάλω. Είχαμε τόσους παικταράδες στο κέντρο που αντί για 3 χαφ αναγκαζόμουν να βάζω 5 για να τους χωρέσω! Παίζανε σε μικρούς χώρους μεταξύ τους και με τη μία. Μόνο ο Γιώργος την κουβάλαγε. Γιατί μπορούσε να την κουβαλάει μαεστρικά. Δεν την κουβαλούσε προς τα πλάγια, πήγαινε κάθετα προς το τέρμα".

"Δεν την πουλούσε τη μπάλα με τίποτα. Δεν του την έπαιρνες και δεν έκανε λάθη. Ήταν ο μεγάλος αριστεροπόδαρος από ράτσα. Ξέρεις, οι μεγαλύτεροι παίκτες είναι συνήθως αριστεροπόδαροι. Ήταν όμως παράξενο παιδί... Τον φέρναμε από το σπίτι για να παίξει κάποιες φορές... Μάλωνε... Με ποιους μάλωνε; Με όλο τον κόσμο! Όχι να παίζει ξύλο. Λεκτικώς".

"Μέσα στο γήπεδο όμως ήταν άψογος. Ακόμα και με τους αντιπάλους ήταν άψογος. Τον χτυπούσαν και δεν ανταπέδιδε, γύρναγε και το άλλο μάγουλο, είχε το μυαλό του στο παιχνίδι. Ήταν καλός αρχηγός".

"Τον είχε κακομάθει ο Γουλανδρής ο συχωρεμένος. Άλλαζε αυτοκίνητα κάθε μήνα... Αλλά όταν έμπαινε μέσα στο γήπεδο, ζωγράφιζε. Ήταν ερωτευμένος με το ποδόσφαιρο. Ήταν γεννημένος για το ποδόσφαιρο. Κι εμείς οι προπονητές και οι συμπαίκτες του, του κάναμε τα χατίρια. Γιατί όταν έχεις τέτοιο παικταρά στην ομάδα, τον θες να σε βοηθάει να νικάς".

"Στην ερώτηση Μπέμπης ή Δεληκάρης, επειδή τους έζησα και τους δύο, θα πω ότι ήταν διαφορετικοί αυτοί οι δύο μεταξύ τους. Τα πνευμόνια όμως του Μπέμπη δεν τα είχε κανείς! Δεν σταματούσε καθόλου. Μια φορά σε ένα ματς με τον Παναθηναϊκό, μου είχε πει την ώρα του αγώνα ο μεγάλος Παπαντωνίου, ο αρχηγός τότε του ΠΑΟ: "Πρέπει να ακυρωθείτε". Του λέω "γιατί"; Και μου απαντάει: "Διότι παίζετε με... 12! Ο Μπέμπης πιάνει για δύο"!

"Ένα πράγμα τα λέει όλα: Παρ' ότι ήρθε νέο παιδί στον Ολυμπιακό από τον Αργοναύτη, έκανε καριέρα από το πρώτο ματς με τη μία! Τέτοιο ταλέντο ήταν".

"Τον λάτρεψε ο κόσμος του Ολυμπιακού τον Γιώργο. Ήταν ιδιόρρυθμος αλλά του τα συχωρούσαμε όλα. Μέχρι και το ότι πήγε στον Παναθηναϊκό του συχώρησε ο κόσμος. Διότι ποτέ δεν θα ξεχάσουμε το μαγικό του αριστερό πόδι και τον τρόπο που ξεχυνόταν μπροστά κολλώντας τη μπάλα, με ταχύτητα, και ρίχνοντας το σώμα μπροστά για να μην του την πάρει κανείς. Τον λάτρεψε ο κόσμος. Και τι συμπαίκτες είχε τότε. Όχι παικτάκια. Ήταν ο πρώτος μεταξύ πρώτων, ο μαέστρος μιας ορχήστρας που άφησε εποχή".

Ο «πράσινος» Γιώργος

Όλα είχαν ξεκινήσει αρκετούς μήνες νωρίτερα, όταν μια σειρά πειθαρχικών παραπτωμάτων του τον οδήγησαν σε ρήξη με τη διοίκηση του Ηρακλή Τσιτσαλή, αλλά και γενικότερα με το σύλλογο. Λέγεται ότι οι συμπαίκτες του είχαν απαιτήσει να μην είναι αρχηγός της ομάδας, αλλά και ότι ο ίδιος χολώθηκε όταν το περιβραχιόνιο δόθηκε στον Κώστα Αϊδινίου. Μετά από την αντικατάστασή του στο ματς με την Καβάλα και την εσκεμμένη απουσία του από ένα ματς με τον Πανιώνιο στη Νέα Σμύρνη, ο Δεληκάρης τέθηκε σε «καραντίνα» και δεν έπαιξε ξανά έως το τέλος της σεζόν. Από τότε άρχισε και η δικαστική κόντρα των δύο πλευρών, με τον Ολυμπιακό να τον τιμωρεί με διετή αποκλεισμό και τον ίδιο να κάνει προσφυγές για μείωση της ποινής που τελικά έγινε μονοετής, με επικύρωση από την ΕΠΟ.

Ο Ολυμπιακός είχε εξασφαλίσει την συμφωνία των άλλων μεγάλων ομάδων πως δεν θα έκαναν πρόταση στον Δεληκάρη το καλοκαίρι, την εποχή δηλαδή που ο ποδοσφαιριστής θα είχε δικαίωμα να μείνει ελεύθερος καθώς είχε συμπληρώσει οκτώ χρόνια στην ομάδα. Όταν ήρθε η στιγμή των τελικών επαφών, προτάθηκε στον Δεληκάρη να μείνει στον Ολυμπιακό ασχέτως με την ποινή που του είχε επιβληθεί. Εκείνος είπε ότι θα δεχόταν, μόνον εάν η διοίκηση του ζητούσε δημοσίως συγνώμη. Στις αρχές Ιουλίου κυκλοφόρησε η φήμη ότι η ΑΕΚ προσέγγισε και συμφώνησε με τον παίκτη, κάτι που όπως αποδείχτηκε ήταν κόλπο από την πλευρά του Παναθηναϊκού προκειμένου να μην κατηγορηθούν οι «πράσινοι» πως ήταν εκείνοι που αθέτησαν τη συμφωνία. Ο Μπάρλος δεν είχε ιδέα, αλλά μέχρι όλα αυτά να ξεκαθαρίσουν ο Δεληκάρης έστειλε στις 7 Ιουλίου εξώδικο, με το οποίο ζητούσε να μείνει ελεύθερος! Ήταν το τελευταίο βήμα πριν από την ανακοίνωση της μεταγραφής, στις 10 Ιουλίου 1978.

Οι συστηματικές μεθοδεύσεις του Αντώνη Μαντζεβελάκη και των παραγόντων του Παναθηναϊκού είχαν φτάσει στο τέλος τους, παρά την ύστατη προσπάθεια του Ολυμπιακού να κρατήσει τον Δεληκάρη. Η διοίκηση τον χαρακτήρισε αρχικά βετεράνο, ο κόσμος όμως πίεσε και αντιδρούσε. Τελικά παρά τις προσπάθειες του Ολυμπιακού δεν άλλαξε κάτι, καθώς οι πληροφορίες και τα ρεπορτάζ της εποχής έκαναν λόγο για συμφωνία με τον Παναθηναϊκό που υπήρχε πολύ καιρό πριν. Άλλωστε ο Παύλος Γιαννακόπουλος, ο οποίος είχε σοβαρό λόγο στα διοικητικά και στα οικονομικά του Παναθηναϊκού, δήλωσε ότι «είμαστε μεγάλος σύλλογος και κάθε κίνησή μας είναι προγραμματισμένη έτσι ώστε να μην υπάρχει περιθώριο αποτυχίας. Αυτό έγινε και με τον Δεληκάρη». Η μεταγραφή κόστισε περίπου 9 εκ. δραχμές, τα μισά στον Ολυμπιακό και τα άλλα μισά στον ποδοσφαιριστή.

Ο Μαντζεβελάκης – υπό το φόβο των αντιδράσεων από τον κόσμο του Ολυμπιακού – έβαλε τις επόμενες μέρες αστυνομική ασφάλεια στον Δεληκάρη, ο οποίος πήγε στην Λεωφόρο και γνώρισε την αποθέωση από τους οπαδούς του Παναθηναϊκού. Πολύ αργότερα δήλωσε μετανιωμένος για εκείνη την επιλογή του, αλλά στις πρώτες δηλώσεις του ως παίκτης του Παναθηναϊκού είχε πει ότι «πάντοτε εκτιμούσα αυτόν το σύλλογο ως αντίπαλο και είμαι βέβαιος ότι εδώ θα βρω την ψυχική γαλήνη μου».

Στον Παναθηναϊκό ο Δεληκάρης άργησε να αγωνιστεί καθώς ήταν εν ισχύ η τιμωρία που του είχε επιβάλλει ο Ολυμπιακός. Δεν κατάφερε να στεφθεί πρωταθλητής καθώς μέχρι να αποσυρθεί - στα 31 χρόνια του - τους τίτλους κατακτούσε ο Ολυμπιακός του Σταύρου Νταϊφά. Πήρε το Κύπελλο την τελευταία χρονιά της καριέρας του, το 1982, ενώ η κορυφαία εμφάνισή του ήταν στη νίκη των «πράσινων» επί της Γιουβέντους με 4-2 για το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ.

Στην κηδεία Μαντζεβελάκη

Ένα χρόνο μετά τη μεταγραφή του στον Παναθηναϊκό ο Γιώργος Δεληκάρης βίωσε τον χαμό του ανθρώπου που είχε κάνει τα πάντα για να τον ντύσει στα «πράσινα». Ο Αντώνης Μαντζεβελάκης ετοιμαζόταν να δώσει συνέντευξη Τύπου για τα διοικητικά του Παναθηναϊκού και την μετατροπή του συλλόγου σε ανώνυμη εταιρεία, αλλά προδόθηκε από την καρδιά του και έφυγε ξαφνικά από τη ζωή.

Στις 20 Ιουνίου 1979 έγινε η κηδεία του και ο Δεληκάρης ξέσπασε σε λυγμούς όταν, παραμερίζοντας το πλήθος, πλησίασε στο ανοιχτό φέρετρο και ασπάστηκε το νεκρό. Ήταν από εκείνους που είχε μεταφέρει τον παράγοντα του Παναθηναϊκού στην τελευταία κατοικία του.

Ο κόσμος του Ολυμπιακού σεβάστηκε το δικαίωμά του να τιμήσει τη μνήμη ενός ανθρώπου που έπαιξε σημαντικό ρόλο στην καριέρα του και στη ζωή του, παρότι ο Μαντζεβελάκης ήταν πάντοτε για τους οπαδούς του Ολυμπιακού ένας άνθρωπος που «πολέμησε» με θεμιτά και αθέμιτα μέσα τον σύλλογο του Πειραιά υπέρ των «πράσινων» συμφερόντων. Αυτό που δεν μπόρεσαν ποτέ να καταλάβουν – και πιθανώς να συγχωρέσουν από τον Δεληκάρη – οι φίλοι του Ολυμπιακού ήταν η απουσία του, λίγα χρόνια αργότερα, από το «αντίο» στο Νίκο Γουλανδρή. Έναν άνθρωπο που βοήθησε και στήριξε αφάνταστα τον Δεληκάρη, φέρνοντάς τον στον Ολυμπιακό και έχοντας κοινή πορεία επιτυχιών στον μεγαλύτερο σύλλογο της χώρας…

Το γκολ του «αιώνα» που έγραψε ιστορία

Ο Ελληνας… Γιόχαν Κρόιφ αγωνίστηκε στην εθνική ομάδα μια ολόκληρη δεκαετία και τα περισσότερα χρόνια από αυτά, ήταν βασικό και αναντικατάστατο στέλεχος της. Ο Γιώργος Δεληάρης έκανε ντεμπούτο του στο αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα τον Απρίλιο του 1971 στο Γουέμπλεϊ σε αγώνα των προκριματικών του Κυπέλλου Εθνών 1972 κόντρα στην Αγγλία (3-0), όπου μπήκε σαν αλλαγή στο 86’ στη θέση του Γιώργου Δέδε.

Ο διεθνής άσος πραγματοποίησε πολλές καλές εμφανίσεις στην εθνική, όμως,το παιχνίδι που τον «σημάδεψε» ήταν ένας αιώνας απέναντι στην παγκόσμια πρωταθλήτρια Δυτική Γερμανία, όπου σημείωσε ένα γκολ για πολλά… όσκαρ! Ενα γκολ που έκανε τον γύρο του κόσμου από τα διεθνή ΜΜΕ και μνημονεύεται ακόμα ένα από τα καλύτερα όλων των εποχών, που έχουν σημειωθεί από Ελληνα ποδοσφαιριστή…

Η εθνική ομάδα αντιμετώπιζε τη Δυτική Γερμανία στον προκριματικό όμιλο για το Κύπελλο Εθνών του 1976. Ηταν 20 Νοεμβρίου 1974 στο Στάδιο Καραϊσκάκη, όταν υποδέχθηκε τους Γερμανούς με νωπές ακόμη τις δάφνες τους από την κατάκτηση του Μουντιάλ 1974. Η εθνική μπήκε φουριόζα και… θρασύτατη στον αγώνα και μόλις στο 12 κέρδισε κορνερ. Παίχθηκε με πάσα και ο Δομάζος έκανε τη σέντρα στο δεύτερο δοκάρι. Όλοι πίστευαν ότι η μπάλα φεύγει άουτ. Όμως λογάριαζαν χωρίς τον Δεληκάρη, που πετάχτηκε πλαγια στη μικρή περιοχή και με εναέρια προβολή σε στυλ καράτε με το αριστερό πόδι έστειλε τη μπάλα στα δίχτυα του εμβρόντητου Ζεπ Μάγερ και της έκπληκτης γερμανικής άμυνας! Αυτό που φάνταζε αδύνατο έγινε δυνατό! Απίθανο, απίστευτο, μεγαλειώδες γκολ από έναν ποδοσφαιριστή με τρομερή ποιότητα και σπάνια τεχνική κατάρτιση. Η φωτογραφία του γκολ χαρακτηριστική, μπήκε σε πολλά διεθνή ΜΜΕ, έγινε ακόμη και σκίτσο, έγινε αφίσα, έγινε σήμα εκπομπής. Αποθεώθηκε! Ήταν το πρώτο από τα επτά γκολ που πέτυχε με την εθνική ομάδα ο Δεληκάρης. Αξίζει μάλιστα να σημειωθεί ότι ο «Γιώργαρος» σκόραρε (79’) και στη ρεβάνς στο Ντίσελντορφ (1-1), όπου ισοφάρισε το γκολ του Χάινκες (67’), σημερινού προπονητή της Μπάγερν…

Ο Δεληκάρης αγωνίστηκε για πρωτη φορά ως αρχηγός της εθνικής στις 21 Σεπτεμβρίου 1977 σε φιλικό αγώνα με τη Ρουμανία στο Βουκουρέστι (6-1) αγωνίστηκε για πρώτη φορά ως αρχηγός της Εθνικής ομάδας. Η πιο άτυχη στιγμή του ήταν όταν λόγω τραυματισμού του δεν μπόρεσε να αγωνιστεί στην πρώτη παρουσία της εθνικής σε τελική φάση (στο κύπελλο Εθνών του 1980 στην Ιταλία). Έπαιξε για τελευταία φορά στην εθνική στις 14 Οκτωβρίου 1981 με τη Δανία στη Θεσσαλονίκη (2-3) για τα προκριματικά του Μουντιάλ 1982, όπου αντικαταστάθηκε στο 23΄ λόγω τραυματισμού.