Ολυμπιακός: Η απόλυτη αλλαγή σε μία και μόνο φάση

Ο Ολυμπιακός ήξερε στο 87' του αγώνα του με τον Αστέρα ότι εάν δε νικούσε θα έμενε πάλι πολύ πίσω στη βαθμολογία, θα έμπαινε ξανά σε περιβάλλον αμφισβήτησης και γκρίνιας για την «γκέλα», ίσως κάποιοι θα ξεχνούσαν την αύρα Μεντιλίμπαρ ή το τι έγινε από την άφιξη του Βάσκου την προηγούμενη εβδομάδα. Ο Ολυμπιακός σε εκείνο το σημείο γνώριζε ότι η ΑΕΚ και ο ΠΑΟΚ είχαν πάρει εκτός έδρας νίκες στην αγωνιστική, ενώ δεν γνώριζε ότι ο Παναθηναϊκός θα έχανε βαθμούς από την Κηφισιά.

Όλα ήταν μέσα στο άγχος για αυτό που θα ερχόταν. Όλα εκτός από την ίδια την ομάδα, η οποία προφανώς ήταν αγχωμένη γιατί το ματς τελείωνε και η πίεση αυξανόταν μπροστά σε ένα χαμένο δικό της παιχνίδι και στα πισωγυρίσματα που ουδείς στον Ολυμπιακό έχει διάθεση να ξαναβρεί... μπροστά του.

Τι θα περίμενε κάποιος; Βιασύνη. Γεμίσματα. «Γιόμες» που λένε και τα... σύγχρονα συστήματα ανάλυσης του ποδοσφαίρου. Κι ο Θεός βοηθός.

Τι έγινε; Υπομονή. Πάσες. Κάθετο παιχνίδι. Σωστή ανάπτυξη. Ψυχραιμία. Ποιότητα στη συνεργασία Φορτούνη, Ποντένσε. Τακουνάκι και τεχνική ακόμη και εκείνη την ώρα. Όρτα σέντρα ακριβείας στην περιοχή κι όχι στα τυφλά. Ελ Κααμπί στη θέση του. Και γκολ.

Μπορεί να μην έβγαινε η φάση. Ούτε οι επόμενες μέχρι τη λήξη, γιατί θα υπήρχαν και επόμενες σε αυτό το στιλ. Όμως ο Ολυμπιακός με αυτόν τον προπονητή στον πάγκο και με αυτούς τους παίκτες στο γήπεδο, έτσι θα προσπαθούσε να νικήσει.

Κι αυτή είναι η μεγαλύτερη «νίκη» που έχει πετύχει η πειραϊκή ομάδα το τελευταίο διάστημα, ώστε να έρθουν εκείνες με την Φερεντσβάρος, αυτή στην Τούμπα, το 2-1 με τον Αστέρα και οι επόμενες. Γιατί παίζοντας κανονικό ποδόσφαιρο ο Ολυμπιακός θα μπορεί να διορθώνει και τα δικά του λάθη, πέραν της αντιμετώπισης των εμποδίων που θα βρίσκει από τους αντίπαλους. Και θα κερδίζει...