Ποδοσφαιρικός… Αταμάν ο Tερίμ;

Από προχθές μπασκετικός Παναθηναϊκός και ΠΑΕ θα μπορούσε να πει κανείς ότι έχουν ευθυγραμμιστεί όχι μόνο μεταξύ τους αλλά και με την… κυβερνητική πολιτική, εφαρμόζοντας στην πράξη την περιβόητη «ελληνοτουρκική προσέγγιση»!

Πώς; Τα δύο κορυφαία και πιο δημοφιλή τμήματα του αθηναϊκού συλλόγου έχουν δώσει τα προπονητικά κλειδιά τους σε τεχνικό από την εξ ανατολών γείτονα. Μετά τον Eργκίν Αταμάν, που ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος προσέλαβε το περασμένο καλοκαίρι με στόχο να τερματίσει την «ερυθρόλευκη» κυριαρχία των τελευταίων δύο ετών, το ποδοσφαιρικό «τριφύλλι» φιλοδοξεί πως βρήκε στο πρόσωπο ενός συμπατριώτη του τον προπονητή που θα το οδηγήσει στη «Γη της Επαγγελίας» (λέγε με πρωτάθλημα) μετά από 14 χρόνια. Το μεγαλύτερο διάστημα σε επίπεδο Α’ Εθνικής και δεύτερο μεγαλύτερο από καταβολής ελληνικού φούτμπολ, μετά τα 19 (με τη μεσολάβηση, πάντως, Κατοχής και Εμφυλίου) που έκανε από το 1930 έως το 1949 να σηκώσει πρωταθληματική κούπα.

H κίνηση Αλαφούζου να μεταβεί στην Πόλη και να συμφωνήσει με τον Φατίχ Tερίμ είναι, δίχως αμφιβολία, η είδηση που προκάλεσε αίσθηση στη δίχως αγωνιστική δράση ποδοσφαιρική επικαιρότητα, αλλά και σε όλο το εγχώριο αθλητικό φάσμα, καθώς οι γιορτινές μέρες στα μέρη μας είθισται να συνδυάζονται με ειδησεογραφική… νηστεία!

Περιττεύει κάθε αναφορά στο βιογραφικό του αποκαλούμενου και «σουλτάνου». Άλλωστε, πόσες φορές ήρθε κατά δω τεχνικός που στο παλμαρέ του είχε κατάκτηση ευρωπαϊκού τίτλου (και μάλιστα με τη μοναδική τουρκική ομάδα που τα έχει καταφέρει).

Το θέμα είναι ότι η έλευση Τερίμ δεν προκάλεσε τις ίδιες ομόθυμες αντιδράσεις στις τάξεις των φίλων του Παναθηναϊκού με εκείνη του Αταμάν. Όχι γιατί υπάρχει αμφισβήτηση των ικανοτήτων του 70χρονου Τούρκου, αλλά για τη συμπεριφορά της διοίκησης προς τον απερχόμενο Ιβάν Γιοβάνοβιτς. Τον οποίο, τελικά, δεν έσωσαν ούτε οι δύο συνεχόμενες χρονιές που αναδείχθηκε πρωταθλητής… χειμώνα ούτε ότι έφτασε με την επικράτηση κόντρα στον Bόλο (που αποδείχθηκε κύκνειο προπονητικό του άσμα στον «πράσινο» πάγκο) τις 52 νίκες (σε 87 ματς) πιάνοντας τον Γιάννη Αναστασίου στην 7^η θέση με τους πολυνίκες τεχνικούς του «τριφυλλιού».

Προφανώς στην απόφαση Αλαφούζου να χωρίσει τα… τσανάκια του με τον ασπρομάλλη τεχνικό βάρυναν καταλυτικά ο ευρωπαϊκός αποκλεισμός και η αδυναμία του Παναθηναϊκού να πάρει έστω έναν πόντο σε τέσσερα διαδοχικά ματς, τερματίζοντας τέταρτος πίσω από τη Μακάμπι Χάιφα στον όμιλο του Γιουρόπα Λιγκ, με την ισραηλινή ομάδα να πετυχαίνει στη Λεωφόρο την παρθενική της νίκη μετά από 25 αγώνες σε γκρουπ ευρωπαϊκών διοργανώσεων.

Κάποιο… απωθημένο ίσως έμεινε και από την απώλεια του πρωταθλήματος της περασμένης σεζόν (όπου έφτασε να προηγείται οκτώ πόντους της ΑΕΚ πριν χύσει την καρδάρα με το γάλα στα πλέι οφ), ενώ πολλά λέγονται για διαφωνίες και «βέτο» του στον μεταγραφικό σχεδιασμό της ομάδας, αλλά και για «αποπαίδια» στα αποδυτήρια.

Σε τέτοιες περιπτώσεις ισχύει το αρχαίο ρητό «δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται», με τις διοικήσεις να φορτώνουν σε απολυμένους τεχνικούς ως το… προπατορικό αμάρτημα, αλλά οι αντιδράσεις του «πράσινου» κοινού αποτελούν «παράσημο» αναγνώρισης για τον Σέρβο τεχνικό που με «υλικά» όχι του επιπέδου των ανταγωνιστών του συνήθως δημιούργησε μια ανταγωνιστική ομάδα.
Η έλευση του ιδιωτεύοντος έναν χρόνο Τερίμ μοιάζει προάγγελος αλλαγών στον Παναθηναϊκό. Δύσκολα μπορεί να φανταστεί κανείς ότι δεν ζήτησε εγγυήσεις απόλυτου κουμάντου στο ποδοσφαιρικό τμήμα και μεταγραφικής ενίσχυσης από ψηλότερα «ράφια». Ταυτόχρονα, αυξάνει τα «πρέπει» και τις απαιτήσεις.