Ολυμπιακός: Αγκαλιές, ασφυξίες, απορίες, απαντήσεις...

Μια κουβέντα με τον Ντιέγκο Μαρτίνεθ για την παρουσία του στον Ολυμπιακό και στο ελληνικό ποδόσφαιρο θα είχε μεγάλο ενδιαφέρον. Κάποια στιγμή, αργότερα.

Προς το παρόν θα ήταν αρκετό να μπορούσε κανείς να ξέρει τι σκέφτεται και πως νιώθει ένας Ισπανός προπονητής που πρόλαβε να «μεγαλώσει» πολύ μέσα σε λίγους μήνες συμβίωσης με τα ελληνικά ποδοσφαιρικά δεδομένα. Εμπειρία ανεκτίμητη. Για εκείνον. Κι ας μετράει την ώρα. Όχι για να φύγει από τα μέρη μας, αλλά για να βρει τον χρόνο να κατανοήσει τι έζησε, τι έμαθε, τι θα έχει να θυμάται.

Ένας άνθρωπος του ποδοσφαίρου που δεν είναι ο καλύτερος, δεν είναι ο χειρότερος, δεν τα κάνει όλα σωστά και όλα λάθος. Ίσως να μετράει την ώρα για να καταλάβει πόσο λίγη ήταν αυτή η ώρα ώστε να φανεί το αποτέλεσμα μιας προσπάθειας και μιας δουλειάς που όντως είχε όρεξη και διάθεση να ολοκληρώσει. Ίσως να μετράει την ώρα για να συνειδητοποιήσει πώς τόσο σύντομα (κι ας κράτησε πολύ το ματς στο Βόλο) έζησε πραγματικά τα πάντα στο ελληνικό ποδοσφαιρικό περιβάλλον.

Είδε παίκτες και φιλάθλους να φεύγουν προς αποδυτήρια ή εξόδους για να μπορέσουν να πάρουν ανάσα. Είδε την απόλυτη υπερβολή στον τρόπο με τον οποίο η βία θεριεύει και εξοντώνεται ώστε να ξαναθεριέψει αφού δεν πρόκειται να εξοντωθεί.

Είδε τον ίδιο να βρίσκεται στον πάγκο, ενώ είχε ήδη φύγει και είχαν ήδη «φτάσει» αντικαταστάτες σε πρωτοσέλιδα και πρώτα θέματα ιστοσελίδων. Είδε παίκτες του να τον έχουν ήδη αποκηρύξει, αλλά και πολλούς να σπεύδουν να τον αγκαλιάσουν στα γκολ τους. Είδε την ομάδα του να βάζει και να ξαναβάζει γκολ, αλλά να μην κερδίζει γιατί οι γραμμές ήταν μπλεγμένες, στραβά τοποθετημένες, όπως στραβά αρμενίζουν όλα.

Είδε τον Ολυμπιακό που προερχόταν από συντριβή και υποσχόταν αντίδραση, να είναι απαθής μέχρι να μείνει με παίκτη λιγότερο. Να γίνεται παθιασμένος μέχρι να ισορροπήσει αριθμητικά η κατάσταση και μετά να πιστεύει πάλι ότι θα νικήσει χωρίς να παίξει με το ίδιο πάθος. Είδε να τον τον πνίγουν στην αγκαλιά τους ποδοσφαιριστές του, άλλους να τους πνίγει το άδικο επειδή τους άλλαξε και όλους στο τέλος να πνίγονται από τα χημικά και να τρέχουν να κρυφτούν για να πάρουν μια ανάσα.

Ο Μαρτίνεθ μετράει την ώρα για να συμβεί αυτό που ήλπιζε ότι θα αργούσε. Να σταματήσει να εργάζεται για τον Ολυμπιακό. Μεγάλη ευθύνη έχει και ο ίδιος εννοείται. Αποτελέσματα όπως με τον ΠΑΟΚ, τη Φράιμπουργκ, τον Βόλο, δεν μπορούν ποτέ να αφήνουν ανέγγιχτο τον προπονητή μιας ομάδας ασυνήθιστης σε τέτοιες βαριές ήττες ή απρόσμενες απώλειες. Κι ας έχει τον Ολυμπιακό διεκδικητή του τίτλου ή μέσα στην Ευρώπη. Κι ας είχε ίσως το δικαίωμα για περισσότερη ώρα σε αυτόν τον πάγκο.

Δεν πρόλαβε να κάνει πολλά. Λάθη ή σωστά. Πρόλαβε, πάντως, να ζήσει τα πάντα. Ο Ολυμπιακός δεν έχει άλλο χρόνο για «ασφυξία» και εσωστρέφεια. Να φωνάζει, να μάχεται, να καταγγέλλει, να προστατεύεται εκτός γηπέδου μπορεί και πρέπει να το κάνει. Να μην είναι καλή ομάδα, αγριεμένη και αποτελεσματική μέσα στο γήπεδο, δεν μπορεί άλλο να συνεχίσει. Πρέπει να απαντά με πράξεις. Άμεσα. Στον Βόλο δεν το έκανε. Κι έδωσε δικαιώματα -αφού δεν μπήκε για να καθαρίσει το ματς από νωρίς- να τον «καθαρίσουν». Με χημικά, χωρίς αναισθητικά, με κρότο και λάμψη, με όπως μπορούν/ξέρουν/θέλουν.

Μερικές φορές τα καταφέρνουν. Συνήθως όχι. Κι όταν ο Ολυμπιακός είναι πραγματικά δυνατός μέσα στο γήπεδο, ποτέ. Το έχει μάθει πια και ο Ντιέγκο Μαρτίνεθ ή τέλος πάντων θα έχει να το λέει...