Συμβαίνει συχνά στο ποδόσφαιρο…

Συμβαίνει συχνά στο ποδόσφαιρο και για αυτό είναι απρόβλεπτο. Συμβαίνει συχνά να μην κερδίζει πάντα ο καλύτερος στον αγώνα, όπως συμβαίνει σχεδόν μόνιμα στο μπάσκετ. Αυτό το απρόβλεπτο, όπου ο μικρός κερδίζει τον μεγάλο, ο κακός σε απόδοση κερδίζει τον καλύτερο, μόνο στο ποδόσφαιρο μπορεί να το βρει κάποιος. Και αυτό, πέρα από τις όποιες συγκινήσεις, είναι που κάνει το συγκεκριμένο άθλημα, βασιλιά των σπορ…

Γιατί τα γράφω αυτά; Μα γιατί κάτι ανάλογο συνέβη στο κυριακάτικο ντέρμπι Ολυμπιακού-ΠΑΟΚ! Εκεί που οι «ερυθρόλευκοι» έχασαν γκολ με το τσουβάλι, είχαν 23-4 τελικές έναντι του «δικεφάλου», εκ των οποίων οι 10 ήταν ευκαιρίες για γκολ, είχαν δοκάρι κι όμως έχασαν το ματς! Και μάλιστα με δικό τους διπλό λάθος, από αυτά που γίνονται μεν, μια φορά στα δέκα χρόνια. Αλλά γίνονται! «Έτσι ας χάσω», που λένε! Όπως έγραψε στο «ΦΩΣ» ο Κώστας Χαλέμος, «οι δυνάμεις του σύμπαντος άφησαν τον Ολυμπιακό στην τύχη του» Πως αλλιώς να περιγράψεις τι συνέβη στο ντέρμπι; Μιλάμε για ένα μονότερμα από τα μεγαλύτερα σε ελληνικά ντέρμπι. Μιλάμε ότι ο αντίπαλος μπήκε μόλις μια φορά στην περιοχή του Ολυμπιακού. Έκανε τέσσερις τελικές στο πρώτο μέρος με ένα σουτ στην αγκαλιά του Γιαννιώτη και άλλες τρεις προσπάθειες που κατέληξαν στο… σκέπαστρο του γηπέδου. Και βάζει γκολ στο β’ μέρος χωρίς να έχει τελική! Τι άλλο να πεις; Να μιλήσεις για ατυχία, γκίνια, απίθανο Πασχαλάκη, άγχος, χαμένη αυτοσυγκέντρωση στη τελική προσπάθεια; Ότι κι αν επιλέξετε, η ουσία δεν αλλάζει. Συμβαίνει…

Στο παρελθόν θυμάμαι δύο χαρακτηριστικά παιχνίδια που συνέβη ακριβώς το ίδιο. Όπου ο Ολυμπιακός «βομβάρδιζε» την αντίπαλη περιοχή αλλά και τις δύο (ως γηπεδούχος) έφυγε ηττημένος από το γήπεδο. Η πρώτη φορά ήταν την περίοδο 1992-93 όπου υποδέχθηκε στο Καραϊσκάκη (16/9), για τον πρώτο γύρο του Κυπέλλου Κυπελλούχων την ουκρανική Τσερνομόρετς. Προπονητής ήταν ο Ολεγκ Μπλαχίν και στο «ερυθρόλευκο» ρόστερ υπήρχαν τα τρία «Μινγκ», η τριπλέτα των Όλεγκ Προτάσοφ, Γκενάντι Λιτόφτσενκο και Γιούρι Σάβιτσεφ. Οι Πειραιώτες έπαιξαν τους Ουκρανούς σα τη γάτα με το ποντίκι, ένα απίστευτο μονότερμα, με δεκάδες ευκαιρίες για γκολ που χάθηκαν, με δοκάρια, με αποκρούσεις πάνω στη γραμμή, με, με… Τελικό σκορ; 0-1! Μια από τις μεγαλύτερες μαγικές εικόνες σε παιχνίδι ελληνικής ομάδας στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Κι αυτό που μου είχε μείνει χρόνια κατά νου πέρα από το ρεσιτάλ χαμένων ευκαιριών ήταν τα σχόλια των εφημερίδων τη επόμενη μέρα (πλην «ΦΩΤΟΣ» βέβαια), που έκριναν με βάση το αποτέλεσμα, έγραφαν ότι η απόδοση του Ολυμπιακού ήταν μέτρια, ότι είχε κενά και άλλα πολλά, αδικώντας κατάφωρα την προσπάθεια των παικτών. Τελικά η τάξη αποκαταστάθηκε στη ρεβάνς όπου οι Πειραιώτες έκαναν περίπατο στην Ουκρανία, νίκησαν εύκολα 3-0 και προκρίθηκαν στον επόμενο γύρο…

Το δεύτερο ματς που μου θύμισε το χθεσινό, ήταν εκείνο το Ολυμπιακό-ΑΕΚ 0-1 στο ΟΑΚΑ, τότε που αντί για 6-0 ή 8-0 η ΑΕΚ με μια αντεπίθεση στο τέλος του αγώνα πήρε τη νίκη και μετά κατέκτησε τον τίτλο! Μια από τις μεγαλύτερες… αιχμαλωσίες που έγιναν ποτέ σε ντέρμπι. Είπαμε, συμβαίνει…

Κρατάω και την καλή εμφάνιση, κυρίως τη σοβαρότητα του Ολυμπιακού στο ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ, όπου ακόμα και με τον χρόνο να πιέζει στο τέλος, δεν πανικοβλήθηκε, δεν πήγε σε επιθέσεις αυτοκτονίας αλλά είχε μυαλό και υπομονή να εκδηλώσει τις επιθέσεις του. Όμως κάποια στιγμή θα πρέπει να στέλνει τη μπάλα στα δίχτυα, θα πρέπει να αξιοποιεί τις τόσες ευκαιρίες που δημιουργεί. Και κάποια στιγμή θα γίνει κι αυτό. Γιατί όπως λένε οι προπονητές, το επικίνδυνο είναι αν δεν φτιάχνεις, δεν δημιουργείς ευκαιρίες. Όμως, όταν τις φτιάχνεις κάποια στιγμή θα… ξεμπουκώσεις!

Υ. Γ. Μεγαλύτερη επιβράβευση από το χειροκρότημα ου κόσμου μετά τη λήξη του αγώνα, δεν υπάρχει για τους παίκτες. Γιατί ο κόσμος είναι ο μεγαλύτερος και καλύτερος κριτής. Αναγνώρισε την προσπάθεια και το έδειξε….