Θα φανεί στο χειροκρότημα

Συνηθίζω να γράφω αυτά τα κείμενα γυρίζοντας σπίτι, χωρίς να έχω καμία επαφή με το τι γράφεται ή το τι λέγεται στα (social) media. Προσπαθώ να καθαρίσω το μυαλό μου και να μεταφέρω αυτό που είδα και έζησα, χωρίς καν να κάτσω να δω τα στιγμιότυπα του αγώνα. Και αυτό κάνω και τώρα, μετά την ήττα από την Δόξα Κρανούλας.

Με όλο τον σεβασμό στην συμπαθέστατη ομάδα από τα Ιωάννινα, ο φιλοξενούμενος είχε πάνω-κάτω την εικόνα και της Δόξας αν έπαιζε στο Καραϊσκάκης. Και στο ποδόσφαιρο συμβαίνει να κερδίζει και αυτός που ήρθε απλά για να αμυνθεί. Γι' αυτό και είναι ωραίο άθλημα, σχεδόν πάντα ανοικτό σε κάθε αποτέλεσμα.

Αρκετά όμως με την Δόξα. Ο Ολυμπιακός με ενδιαφέρει και ο Ολυμπιακός πάλεψε αδιάκοπα από πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό για να παίξει ποδόσφαιρο και να σκοράρει. Τα έκανε όλα σχεδόν σωστά εκτός από αυτό που μετράει στο τελικό αποτέλεσμα. Και η ειρωνεία είναι ότι τελικά σκόραρε με απίθανο τρόπο, αλλά στο τέρμα του...

Έχασα το μέτρημα από τις φορές που είπα την φράση "αυτά δεν γίνονται". Και όμως αυτά έγιναν. Και ο Ολυμπιακός έχασε. Έχασε από τον ΠΑΟΚ. Στο Καραϊσκάκης. Τον αντίπαλο για τον τίτλο. ΚΑΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΧΕΙΡΟΚΡΟΤΗΣΕ. ΚΑΙ ΤΡΑΓΟΥΔΗΣΕ.

Είσαι στο μυαλό, κάτι μαγικό!

Η στραβή θα ερχόταν κάποια στιγμή, ειδικά σε μία ομάδα τόσο νέα. Και ήρθε στο χειρότερο σημείο, με τον χειρότερο δυνατό αντίπαλο. Αλλά ο κόσμος εκτίμησε. Και αποφάσισε ότι αυτή την ομάδα την αντέχει η σκηνή. Φάνηκε στο χειροκρότημα.

Δεν ξέρω που θα καταλήξει- όσον αφορά τον τίτλο- αυτή η σεζόν. Το ζητούμενο όμως για μένα είναι να επανέλθει ο Ολυμπιακός σε μια ποδοσφαιρική κανονικότητα. Με μία ομάδα που προσπαθεί να παίζει ποδόσφαιρο, να παίζει για να σκοράρει, να παίζει για τον κόσμο. Και ένας κόσμος να γουστάρει να πηγαίνει στο γήπεδο και να στηρίζει μέχρι τέλους.

Ναι, κάποιοι κακομαθημένοι με τα πρωταθλήματα θα μου πουν ότι πέφτει ο πήχης όταν τραγουδάς μετά από εντός έδρας ήττα από τον ΠΑΟΚ.

Ξέρετε αγαπημένοι μου, ποια είναι η απάντηση;

Είσαι στο μυαλό, κάτι μαγικό!