Όταν η φτώχεια δεν φέρνει γκρίνια

Μπαλάκι ανάμεσα στον εν δυνάμει πωλητή (Γιάννης Αλαφούζος) και τον υποψήφιο αγοραστή (Παϊρόζ Πιεμπονγκστάντ), σε πείσμα των καιρών των ισχνών αγελάδων, κόντρα στις Κασσάνδρες που μιλούσαν για υποβιβασμό, ο Παναθηναϊκός των «μπέμπηδων» του Γιώργου Δώνη, όχι μόνο ανθίσταται αλλά και προχωρεί.

Κάλυψε σε χρόνο ρεκόρ-μέσα σε μια εβδομάδα-το χάντικαπ των 6 βαθμών, ποινή που του είχε επιβληθεί από το περσινό πρωτάθλημα εξαιτίας της άρνησης του Αλαφούζου να πληρώσει τελεσίδικες οφειλές σε αποχωρήσαντες παίκτες, και ήδη έφτασε τις τέσσερις συνεχόμενες νίκες στο ξεκίνημα της σεζόν, επίδοση που συγκρίνεται μόνο με εκείνη του πολυμετοχικού Παναθηναϊκού τη σεζόν 2009-10.

Φυσικά, το να βάζεις δίπλα-δίπλα τον πολυμετοχικό με τον σημερινό Παναθηναϊκό είναι σα να βάζεις σε έκθεση αυτοκινήτου μια Φεράρι δίπλα σε ένα Νταεγού. Μόνο το καλοκαίρι του 2009 είχε ξοδέψει η ΠΑΕ 35 εκατομμύρια ευρώ για να ντύσει στα πράσινα τον Τζιμπρίλ Σισέ, τον Κώστα Κατσουράνη, τον Σεμπάστιαν Λέτο και μερικούς ακόμη δευτεροκλασάτους (που στη σημερινή εποχή της ανέχειας θα λογίζονταν πρώτης κλάσης παίκτες).

Βλέπετε, λεφτά τότε υπήρχαν πολλά, να φάνε και οι κότες που λέει κι ο λαός, δεδομένου ότι ένα χρόνο πριν η ΠΑΕ είχε περάσει από το βαρδινογιαννικό σύστημα διακυβέρνησης στο πολυμετοχικό, βάζοντας μερικά γερά πορτοφόλια, όπως οι Ανδρέας Βγενόπουλος, Παύλος Γιαννακόπουλος, Νικόλας Πατέρας, Αδαμάντιος Πολέμης, Γιάννης Ξυλάς, Γιώργος Νίκας, Μιχάλης Ζολώτας, Παναγιώτης Δάβαρης, Αλέξανδρος Έλληνας στο παιχνίδι, συγκεντρώνοντας συνολικά κοντά στα 70 εκατομμύρια ευρώ στα ταμεία της.

Χρήμα με ουρά, δηλαδή, που αμέσως άρχισε να ξοδεύεται σε μεταγραφές, άλλες λαμπερές (Ζιλμπέρτο Σίλβα) και άλλες που ήταν πιο σκοτεινές και από τις νύχτες χωρίς φεγγάρι (Ροντρίγκο Σόουζα), με αποτέλεσμα μέσα σε δυο χρόνια το ταμείο να αδειάσει και η πολυμετοχικότητα να βαρέσει διάλυση.

Το ένα δέκατο εκείνου του μπάτζετ αν είχε σήμερα ο Παναθηναϊκός, δεν θα αναγκαζόταν να επαιτεί δεξιά κι αριστερά για παίκτες, ούτε θα περίμενε την περίοδο των εκπτώσεων για να αγοράσει φθηνά. Έτσι έφτασε από τον Ζιλμπέρτο και τον Σισέ στον Παντελάκη και στον Χατζάρα (χωρίς να θέλω να θίξω τα παιδιά, που άξια είναι και ταλαντούχα).

Ουδέν κακόν, όμως, αμιγές καλού… Μέσα από τα ερείπια της καταστροφής ξεπήδησαν ένα σωρό ταλέντα, δικά του ή ξένα, που άρχισαν να φυτρώνουν σαν τα μανιτάρια στο δάσος μετά από βροχή (Χατζηγιοβάνης, Μπουζούκης, Εμμανουηλίδης, Μαυρομάτης, Στάικος, Χατζηθεοδωρίδης, Βέργος, Καμπετσής Σιφναίος, Πούγγουρας, Παντελάκης).

Κι ο κόσμος, που ήταν δύσπιστος στην αρχή, σαν είδε κάτι υγιές (και ωραίο) να γεννιέται, σηκώθηκε από τον καναπέ του κι έτρεξε στο γήπεδο (ο Παναθηναϊκός έκοψε 12.881 εισιτήρια με τον Λεβαδειακό, όταν στο προηγούμενο ματς με τη Λαμία είχε μόλις 5.974), προκειμένου να ζήσει από κοντά τον «τοκετό».

Εδώ είναι που ταιριάζει ο στίχος του Κ. Παλαμά: «Δε χάνομαι στα Τάρταρα, μονάχα ξαποσταίνω».