Πριονίζοντας το κλαδί που κάθεσαι πάνω…

Τι κρίμα να μη ζει ο Ευγένιος Ιονέσκο. Ή έστω ο Σαλβαδόρ Nταλί. Ο πρώτος θα έβλεπε -αν καταδεχόταν να ασχοληθεί με το ελληνικό ποδόσφαιρο- το περίφημο «θέατρο του παραλόγου» να παίρνει «σάρκα και οστά» και ο Καταλανός ζωγράφος να καταρρίπτεται η διακήρυξή του ότι «σουρεαλισμός είμαι εγώ!». Κούνια που τον κούναγε... Παρότι η φαντασία του οργίαζε, όπως αποδεικνύεται από τους πίνακές του, πραγματικά ποιος να τον αδικήσει για το ότι θα αδυνατούσε να σκεφτεί τα όσα θαυμαστά συμβαίνουν στον... μαγικό κόσμο του ελληνικού ποδοσφαίρου. Όχι μόνο την περασμένη Δευτέρα. Είναι μια κατάσταση στην οποία διολισθαίνει επί χρόνια το εγχώριο φούτμπολ και όλο λέμε ότι έπιασε πάτο, για να διαψευστούμε πολύ σύντομα και να αποδειχθεί ότι έχει και παρακάτω...

Το μεγαλύτερο πρόβλημα -πέραν των όσων τραγελαφικών συνέβησαν στα γραφεία της Eλληνικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας τη Δευτέρα- είναι ότι ένα σεβαστό ποσοστό (αν όχι η πλειονότητα ) όσων απέμειναν να ασχολούνται με αυτό που αποκαλείται «εγχώριο ποδόσφαιρο» αρέσκονται σε αυτόν τον τοξικό τρόπο αντιπαράθεσης. Δηλαδή, αν κάποιος εκπρόσωπος ομάδας εμφανιστεί με έναν λόγο νηφάλιο και συναινετικό, θα κατηγορηθεί για... ενδοτισμό και ξεπούλημα των «ιερών και οσίων» της ομάδας του. Εκεί έχουμε φτάσει. Και πού ‘σαι ακόμα...

Γιατί εκτός από την επιβεβαίωση ότι οι «ισχυροί» του ελληνικού ποδοσφαίρου δεν μπορούν όχι να συζητήσουν αλλά ούτε να κάτσουν καν στο ίδιο τραπέζι, ανεχόμενοι τον αντίπαλό τους («εχθρό», καλύτερα), αυτό που έγινε σαφές είναι ότι δεν υπάρχει φως στο τούνελ. Κι αν υπάρχει, θα είναι κάποιο... τρένο που θα πλησιάζει για μετωπική...

Τη ζοφερή κατάσταση επιτείνει η ρευστή (άνοστη σούπα, για να ακριβολογούμε) πολιτική κατάσταση του τόπου, ο οποίος από χθες βρίσκεται και επισήμως (γιατί ανεπισήμως είναι από πέρσι τον Σεπτέμβρη) σε προεκλογική κατάσταση, με την πρωθυπουργική ανακοίνωση των εκλογών για την 21^η μέρα του Μάη. Πέραν του κοινωνικού προβλήματος ότι αναρίθμητοι εορτάζοντες (Κωνσταντίνου και Ελένης γαρ) εκείνη την ημέρα θα απαντούν στις ευχές που δέχονται εντός των... παραβάν των εκλογικών τμημάτων (προκαλώντας χάος και καθυστερήσεις στη διαδικασία), σιγά μην κάτσει να ασχοληθεί ο Αυγενάκης (και ο κάθε Αυγενάκης) με το ποδοσφαιρικό καρακατσουλιό, τραβώντας τα... αυτιά των μεγαλόσχημων προέδρων.

Επείγουν τα... ψηφαλάκια και το να μαζευτούν. Οπότε από την πολιτική ηγεσία του αθλητισμού ας μην περιμένουμε λύση. Άλλωστε, για μερικές από τις ομάδες ο συγκεκριμένος υπουργός είναι όχι μόνο «κόκκινο πανί» αλλά και μέρος του προβλήματος...

Όχι πως αν έρθει άλλος θα αλλάξει κάτι. Εκτός, ίσως, του ποιοι θα φωνασκούν... Όσο για τα διεθνή φόρα, που «διαρρέει» η ΕΠΟ ότι θα μεταφέρει τα όσα διαδραματίστηκαν στις εγκαταστάσεις της, μάλλον δεν αργεί η μέρα που θα μας ρίξουν δύο... φάσκελα, σιχτιρίζοντας και αφήνοντάς μας να βγάλουμε τα μάτια μας μόνοι μας, αρνούμενοι κάθε σχέση...

Τις προάλλες, όταν ο πρόεδρος της Ελληνικής Ομοσπονδίας ζήτησε (νέα) διοικούσα επιτροπή κατά τη συνάντησή του με τον ομόλογο της ΦΙΦΑ, Tζάνι Ινφαντίνο, φέρεται να του το ξέκοψαν. Αλλά και να γίνει, θα άλλαζε κάτι; Αφού το πρόβλημα είναι δομικό και δεν είναι άλλο από την αθλητική (και όχι μόνο) κοσμοθεωρία μας ως λαού. Επιβολή με κάθε μέσο (αν είναι αθέμιτο, ακόμα καλύτερα) και μηδενικός σεβασμός του αντιπάλου. Εξευτελισμός του, ει δυνατόν.

Για τον σκοπό αυτό επιστρατεύονται έως... φούστες και πεζοδρομιακές εκφράσεις. Στον βωμό μιας επικοινωνιακής, θεσμικής ή εντός των τεσσάρων γραμμών νίκης αδιαφορούν αυτοί που θα έπρεπε, πρώτοι απ’ όλους, να υπερασπίζονται το «προϊόν», για το ότι πριονίζουν το κλαδί πάνω στο οποίο κάθονται....