Τώρα να πούμε ότι έχουν άδικο;

Όχι, δεν αναφερόμαστε σε κάποια ομάδα, αλλά στο θέμα της διαιτησίας, η οποία εκτέθηκε για άλλη μια φορά με αλλοπρόσαλλες αποφάσεις και χοντρά λάθη, με συνέπεια η πλειονότητα του ποδοσφαιρικού κόσμου να ασχολείται με αυτό παρά με τα παιχνίδια που διεξήχθησαν αυτά καθ’ αυτά.

Δεν λέμε, πάγια η τακτική των ελληνικών ομάδων να γκρινιάζουν για τη διαιτησία, ακόμα και προκαταβολικά πολλές φορές, παίζοντας τον ρόλο του αδικημένου και του θύματος. Όμως η απόδοση των διαιτητών στα δύο ντέρμπι σε «ΟΠΑΠ Αρένα» και «Κλεάνθης Βικελίδης» δυστυχώς δικαιώνουν τους συλλόγους και τις διοικήσεις, που φωνάζουν για καλύτερες επιλογές διαιτητών και μεγαλύτερη ποιότητα.

Διότι τόσο ο Σουηδός Αλ Χακίμ και σε μεγαλύτερο βαθμό ο Μαυροβούνιος Νταμπάνοβιτς κοινώς τα έκαναν… μαντάρα στα δύο παιχνίδια. Ο πρώτος ήταν μεν σωστός στα σφυρίγματά του στο μεγαλύτερο κομμάτι του αγώνα, ωστόσο αφενός επέλεξε λάθος τακτική στον πειθαρχικό έλεγχο, αφετέρου καταλόγισε ένα ιδιαίτερα αμφισβητούμενο πέναλτι υπέρ του ΠΑΟΚ, το οποίο συζητείται ακόμα στις τάξεις του Άρη.

Ταπεινή μας άποψη είναι πως χειρότερο λάθος του είναι μακράν το πρώτο. Ποτέ, άλλωστε, δεν συμφωνήσαμε με την τακτική κάποιων διαιτητών (όχι μόνο… β’ διαλογής σε αγώνες Σούπερ Λιγκ, αλλά και ελίτ διαιτητών σε ευρωπαϊκές διοργανώσεις) να μη βγάζουν κίτρινες κάρτες στο α’ ημίχρονο.

Η «λογική» σε αυτό είναι να μην… κιτρινίσουν όλη την ενδεκάδα, αλλά από την άλλη πλευρά έτσι όχι μόνο επιτρέπεις, αλλά ενθαρρύνεις το σκληρό παιχνίδι και από τις δύο ομάδες.

Για αυτό φυσικά στο β’ ημίχρονο το ματς μετατράπηκε σε… κλοτσοπατινάδα, με εκατέρωθεν σκληρά μαρκαρίσματα και με αποτέλεσμα να μην παιχτεί σχεδόν καθόλου ποδόσφαιρο. Δεν είναι τυχαίο ότι σε αντίθεση με το α’ μέρος, που ήταν γεμάτο όμορφες συνεργασίες και πολλές καλές στιγμές, στην επανάληψη πέρα από το δεύτερο γκολ του ΠΑΟΚ είδαμε κλασική ευκαρία στο… 90’+13’. Επόμενο ήταν επίσης να χαθεί η ψυχραιμία και από τις δύο πλευρές, με συνέπεια να κρατηθούν τελικά 16 ολόκληρα λεπτά καθυστερήσεων.

Πάμε στα ακόμα χειρότερα και στον Νταμπάνοβιτς. Ο Μαυροβούνιος εκτέθηκε ανεπανόρθωτα και ταυτόχρονα εξέθεσε κι αυτούς που τον έφεραν εδώ και του ανέθεσαν να διαιτητεύσει ένα τόσο σημαντικό και αναμφίβολα δύσκολο παιχνίδι. Η δεύτερη κίτρινη στον Άμραμπατ για το μαρκάρισμα του 31ου λεπτού στον Χουάνκαρ είναι ο ορισμός, όμως δεν δίνεται ποτέ. Ως συνέπεια, ο παίκτης της ΑΕΚ αργότερα στο ματς εμπλέκεται σε τουλάχιστον δύο ακόμα φάσεις όπου θα μπορούσε να είχε δεχθεί δεύτερη κίτρινη, τη στιγμή που δεν θα έπρεπε να παίζει καν.

Λίγο αργότερα είχαμε το εξώφθαλμο χέρι του Χατζισαφί εντός περιοχής της ΑΕΚ. Μια φάση που όχι μόνο δεν δόθηκε το ξεκάθαρο πέναλτι, αλλά δεν εξετάστηκε καν από το VAR. Το οποίο VAR υποτίθεται ότι έχει ενταχθεί στο άθλημα για να διευκολύνει τις ζωές μας, αλλά πολλές φορές τελικά τις περιπλέκει ακόμα περισσότερο.

Και φυσικά για φινάλε υπάρχει η ανεκδιήγητη απόφαση να καταλογιστεί πέναλτι υπέρ της «Ένωσης» στις καθυστερήσεις, το οποίο ευτυχώς ο ρέφερι πήρε πίσω.

Γενικά, ένας… αχταρμάς από τον Μαυροβούνιο. Πώς, λοιπόν, να δώσει κανείς άδικο στις ομάδες που φωνάζουν από την πρώτη κιόλας αγωνιστική των πλέι οφ;

Θα μας πείτε, στην Ελλάδα ζούμε, τι δουλεύει σωστά για να λειτουργήσει καλά και η διαιτησία στους ποδοσφαιρικούς αγώνες του κορυφαίου επιπέδου;