Στο χέρι του είναι

Μέχρι τα Χριστούγεννα οι «ερυθρόλευκοι» παρουσίαζαν τη χειρότερη εικόνα τους στη σχεδόν εκατονταετή Ιστορία τους. Ένα συνονθύλευμα χωρίς αρχή και τέλος, με ποδοσφαιριστές και προπονητές να έρχονται και να φεύγουν, το οποίο έδειχνε ανίκανο να κερδίσει οποιονδήποτε αντίπαλο. Μετά το Μουντιάλ η ομάδα επανήλθε σαφώς βελτιωμένη, άρχισε σιγά σιγά να παίζει καλό ποδόσφαιρο, αλλά και πάλι εμφανιζόταν επιδεικτικά αδύναμη στα δύσκολα. Η συντριβή με 3-0 στην «Αγια-Σοφιά» στον ημιτελικό του Κυπέλλου φάνηκε να βάζει οριστικά ταφόπλακα στις όποιες ελπίδες για κάτι καλό. Ο Μίτσελ τελούσε υπό αμφισβήτηση και αποδοκιμαζόταν ανοιχτά πλέον από τον κόσμο, ο Μαρσέλο που κατέφτασε σαν Μεσσίας σε μια φιέστα α λα Ντέταρι είχε ήδη πάρει το αεροπλάνο της επιστροφής και οι υπόλοιποι ποδοσφαιριστές, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, αδυνατούσαν να πιάσουν σταθερή απόδοση.

Μετά όμως το εκκωφαντικό 1-3 επί της ΑΕΚ την περασμένη Κυριακή όλα τα παραπάνω έπαψαν να έχουν οποιαδήποτε σημασία. Γιατί για πρώτη φορά εδώ και πάνω από έναν χρόνο (το κακό είχε αρχίσει να φαίνεται από την προηγούμενη περίοδο) ο Ολυμπιακός ήταν Ολυμπιακός! Με τη μισή βασική ενδεκάδα σε πάγκο και εξέδρα, γονάτισε εκτός έδρας τη φιλόδοξη και ικανότατη φέτος ΑΕΚ και αν δεν υπήρχε εκείνη η απίστευτα απερίσκεπτη κίνηση του Πεπ Μπιέλ, το σκορ θα μπορούσε να είναι διπλάσιο. Με αποτελεσματικότητα και συνοχή σε όλες τις γραμμές, από το πρώτο έως το τελευταίο σφύριγμα του μάλλον εχθρικού διαιτητή.

Και τώρα τι; Αυτό, αγαπητοί φίλοι, εξαρτάται σχεδόν αποκλειστικά από το ποιον Ολυμπιακό θα δούμε στα πλέι οφ. Οι πέντε και οι τρεις βαθμοί που χωρίζουν τους πρωταθλητές από Παναθηναϊκό και ΑΕΚ αντίστοιχα δεν σημαίνουν τίποτα. Κάποτε είχαν φτάσει τους δώδεκα. Δέκα ματς μένουν και ο Ολυμπιακός της 12ης Μαρτίου είναι σε θέση να τα κερδίσει όλα και να στεφθεί πρωταθλητής, ασχέτως με το τι θα συμβεί στους υπόλοιπους αγώνες. Οι παίκτες, ο προπονητής, η διοίκηση, η (βαριά) φανέλα είναι εκεί. Στο χέρι του είναι.