Χρειάζονται νέα... μυαλά, εκτός από νέα γήπεδα

Η Παρασκευή (30/9) αποτελεί ορόσημο για την ΑΕΚ και το ελληνικό ποδόσφαιρο εν γένει, αφού τα πολυαναμενόμενα εγκαίνια του νεόδμητου γηπέδου της Νέας Φιλαδέλφειας συνιστούν «πριν» και «μετά» για τον «Δικέφαλο», που επιστρέφει στο εν Ελλάδι «λίκνο» του, αλλά και το ποδοσφαιρικό «γίγνεσθαι» της χώρας, η οποία εφοδιάζεται με μια σύγχρονη εγκατάσταση που ανταποκρίνεται στις ανάγκες του φίλαθλου κοινού.

Ωστόσο, κάπου εδώ και στο ότι θα μπορούσε να φιλοξενήσει τους αγώνες της Εθνικής, να μπει στον φάκελο διεκδίκησης του τελικού μιας ευρωπαϊκής διασυλλογικής διοργάνωσης ή τουρνουά Εθνικών φαίνεται πως εξαντλείται η θετική του αύρα και επιρροή στο εγχώριο φούτμπολ.

Ουδείς βαυκαλίζεται, πλέον, ότι μόνο με την απόκτηση νέων γηπέδων και εγκαταστάσεων θα αναβαθμιστεί και το «προϊόν» και θα πάψει το περιβάλλον του ποδοσφαίρου να είναι τοξικό. Οι όποιες ψευδαισθήσεις υπήρχαν διαλύθηκαν πριν από 18 χρόνια με την ανακατασκευή του «Γ. Καραϊσκάκης». Προφανώς αποτέλεσε εφαλτήριο για να εδραιώσει και να επεκτείνει ο Ολυμπιακός την κυριαρχία του στα εγχώρια ποδοσφαιρικά πράγματα και να «λουστράρει» το όνομά του στο εξωτερικό, αλλά δεν κατάφερε να αλλάξει το δηλητηριώδες κλίμα στις εσωτερικές διοργανώσεις, ώστε να προσομοιάζει με εκείνο ευρωπαϊκών αγώνων ή πρωταθλημάτων της αλλοδαπής.

Κάτι ανάλογο αναμένεται να συμβεί και στην ΑΕΚ. Θα αυξήσει τα κέρδη από εισιτήρια και τη νέα μπουτίκ, θα επανακτήσει έδρα (αντί του «κρύου» ΟΑΚΑ), αλλά ποιο όφελος κεφαλαιοποιεί το ελληνικό ποδόσφαιρο από το νέο γήπεδο ή εκείνα που έχουν στα σκαριά άλλες ομάδες;

Για να το πούμε δίχως περιστροφές, τα... ντουβάρια από μόνα τους δεν φτάνουν. Ναι, προδιαθέτουν θετικά, αλλά το θέμα δεν είναι τα τσιμέντα να γίνουν καρεκλάκια, αλλά ποιοι θα έρθουν να κάτσουν εκεί και με ποιες διαθέσεις. Αν είναι όσοι κάθονταν και πριν και οι προθέσεις τους παραμένουν πολεμοχαρείς, το παιχνίδι είναι από πριν χαμένο... Απλά θα διαιωνιστεί μια αρρωστημένη κατάσταση σε ένα καλύτερο ντεκόρ. Αυτό είναι το ζητούμενο;

Η συζήτηση που προκλήθηκε για την πρόσκληση που απηύθυνε η διοίκηση της ΠΑΕ ΑΕΚ στις υπόλοιπες 13 των ομάδων της Σούπερ Λιγκ είναι ενδεικτική του δυστοπικού σκηνικού που έχει διαμορφωθεί εδώ και δεκαετίες. Όχι μόνο στο ελληνικό ποδόσφαιρο αλλά στον αθλητισμό μας γενικότερα, όπως προκύπτει από τη ανακοίνωση απαγόρευσης μετακίνησης οπαδών για το μπασκετικό Σούπερ Καπ στη Ρόδο.

Την ΑΕΚ, προφανώς, την τιμά που θέλησε να μοιραστεί την ιστορική στιγμή της με τους ανταγωνιστές της. Ωστόσο, ποιος μπορεί να εγγυηθεί ότι οι πρόεδροι των ιστορικών αντιπάλων της δεν θα αποδοκιμαστούν; Και ουδείς που ξεκινά για μια γιορτή δεν θέλει να καταλήξει να κλέψει την παράσταση μιας βραδιάς αφιερωμένης στην Ιστορία των «κιτρινόμαυρων» και στις ρίζες τους στις «χαμένες πατρίδες».

Δυστυχώς, ενώ βλέπουμε τους προέδρους Μπαρτσελόνα και Ρεάλ Μαδρίτης να κάθονται δίπλα δίπλα και να αποδέχονται με πολιτισμένο τρόπο τα τεκταινόμενα εντός γηπέδου, ενώ το κοινό του «Άνφιλντ» συμμερίζεται το πένθος του Κριστιάνο Ρονάλντο που φορά τη φανέλα της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, εμείς εδώ μένουμε προσκολλημένοι σε στείρες αντιπαραθέσεις, πολεμικές κραυγές, χωρίς ανοχή στο διαφορετικό. Βγάλαμε από τα γήπεδα τους οπαδούς των φιλοξενούμενων, μας είναι ανεπιθύμητοι οι παράγοντές τους. Τι μένει; Να απαγορευτεί η είσοδος και στις... αντίπαλες ομάδες;

Για να αλλάξει αυτή η αδιέξοδη κατάσταση, πλην νουθεσιών των ΠΑΕ στους οργανωμένους, χρειάζεται παιδεία. Κάτι που λείπει στην καθημερινότητά μας και δεν θα μπορούσε να μην απεικονίζεται στο γήπεδο. Συνεπώς, αν υπάρξει πρόθεση για αλλαγή πορείας, αυτή θα διαρκέσει πολύ...