Νίκος Κελαϊδίτης: «Αφανής ηγέτης της Ρεάλ ο Μαρσέλο, μπορεί να παίξει παντού»

Συνέντευξη στον ΘΕΜΗ ΣΙΝΑΝΟΓΛΟΥ

Το κλαμπ της Ρεάλ στην Ελλάδα είναι η Λέσχη Φίλων Ρεάλ Μαδρίτης - Χαράλαμπος Τσιριμονάκης. Μίλησα με τον ηγέτη του κλαμπ, τον Νικόλαο Κελαϊδίτη. Όσα θέλετε να μάθετε για τον Μαρσέλο διαβάστε τα από τους πιο γνώστες της Ρεάλ στην Ελλάδα.

Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στο «ΦΩΣ» στις 6/9/2022

Γιατί ονομάζεται έτσι το κλαμπ;

Ο Χαράλαμπος Τσιριμονάκης ήταν ένας δημοσιογράφος, μεγάλος οπαδός της Ρεάλ και της Λίβερπουλ. Υπήρχε ήδη κλαμπ της Λίβερπουλ στην Ελλάδα και ήθελε να φτιάξει πρώτος το κλαμπ της Ρεάλ στην Ελλάδα. Αλλά τον χτύπησε καρκίνος επιθετικός και πέθανε στις 17 Γενάρη 2003. Λίγο καιρό μετά, ούτε δύο μήνες δεν πέρασαν, στις 6 Μάρτη 2003 τα αδέλφια Σιούφα, ο Βασίλης και ο Μιχάλης, έφτιαξαν τη Λέσχη της Ρεάλ, την ημέρα των γενεθλίων της Ρεάλ! Και έδωσαν το όνομα του Χαράλαμπου Τσιριμονάκη προς τιμήν του. Λόγω του Τσιριμονάκη υπήρξε μια μεγάλη διαφήμιση για τη Λέσχη διότι ήταν πολύ αγαπητό παιδί και έφυγε άδικα, πολύ νέος. Τα πρώτα χρόνια ερχόταν και η οικογένειά του στο κλαμπ, η μητέρα του, η αδελφή του. Επίτιμος πρόεδρος της Λέσχης είναι ο Γιάννης Διακογιάννης, ο οποίος είναι ένθερμος οπαδός της Ρεάλ από παλιά.

Είστε αναγνωρισμένοι από τη Ρεάλ Μαδρίτης;

Είμαστε η μόνη επίσημα αναγνωρισμένη Λέσχη της Ρεάλ στην Ελλάδα. Έχουμε όλες τις διασυνδέσεις με τον σύλλογο για εισιτήρια.

Είναι σύνηθες στη σύγχρονη Ιστορία της Ρεάλ να μένει παίκτης στην ομάδα για τόσα πολλά χρόνια όπως ο Μαρσέλο;

Όχι. Ήρθε 18 χρόνων στην ομάδα και έφυγε στα 34, είναι ρεκόρ! Και μιλάμε για ξένο παίκτη, όχι για Ισπανό από τις ακαδημίες της Ρεάλ. Το είχε δηλώσει και σε μια συνέντευξή του ο Μαρσέλο ότι αυτό το πράγμα τού έδινε το μεγαλύτερο κίνητρο να σπάσει τα ρεκόρ παραμονής στη Ρεάλ, γι' αυτό δεν ασχολιόταν να πάει σε άλλες ομάδες με καλύτερα ενδεχομένως λεφτά, γι' αυτό δεν ήθελε να φύγει τα δύο τελευταία χρόνια που δεν ήταν βασικός. Διότι το θεωρούσε μεγάλη τιμή να είναι ο ξένος παίκτης με τα περισσότερα χρόνια στη Ρεάλ και ο παίκτης με τους περισσότερους τίτλους στην Ιστορία της.

Εσύ πώς έγινες Ρεάλ;

Το 1998 στο τελικό στο Άμστερνταμ. Όλοι ήταν με τη Γιουβέντους και όλοι τη θεωρούσαν φαβορί. Τότε πήρε η Ρεάλ το έβδομο Τσάμπιονς Λιγκ στην Ιστορία της με το γκολ του Μιγιάτοβιτς. Από τότε κόλλησα με τη Ρεάλ.

Πόσο ήσουν;

16 χρόνων. Και όταν πήγα έπειτα στο «Μπερναμπέου» για πρώτη φορά, εκεί τελειώσανε οι ελληνικές ομάδες για εμένα.

Τι ομάδα ήσουν στην Ελλάδα;

ΑΕΚ. Έχω πεθερό Ολυμπιακό, ο γιος μου δεν ξέρω τι θα γίνει. Τουλάχιστον να τον κάνουμε Ρεάλ.

Πώς εξηγείται το ότι έμεινε ο Μαρσέλο 15 χρόνια στη Ρεάλ;

Θα σου πω. Είναι κάτι που το λένε και οι Ισπανοί. Η Ρεάλ βρήκε στο πρόσωπο του Μαρσέλο τη μετενσάρκωση του αφανούς ηγέτη! Αυτή είναι η σωστή έκφραση. Ήταν ο αφανής ηγέτης, έξω από κλίκες όμως. Δεν ήταν Κριστιάνο Ρονάλντο, δεν ήταν Ράμος, δεν ήταν Ραούλ, δεν ήταν Κασίγιας, αλλά ήταν πάρα πολύ καλός και πάρα πολύ πιστός. Όλοι οι οπαδοί της Ρεάλ αναρωτιούνταν ποιος θα μπορούσε να αντικαταστήσει τον Ρομπέρτο Κάρλος και τελικά ο Μαρσέλο όχι μόνο τον αντικατέστησε αλλά ήταν και καλύτερος. Και χωρίς σκάνδαλα, χωρίς μουρμούρες σε όλη την πορεία του.

Πες μου κι άλλα, όσα ξέρεις.

Ήταν επίσης ο συνδετικός κρίκος των Ισπανών με τους ξένους παίκτες. Δεν ήρθε ως φίρμα Βραζιλιάνος, ήρθε 18 χρόνων και έφτιαξε το όνομά του στη Ρεάλ. Σιγά σιγά έφτιαξε τις επιδόσεις του και έγινε μέσα από την αξία του και την προσφορά του ο αφανής ηγέτης της Ρεάλ. Θα σου πω πράγματα που έχει πει σε συνεντεύξεις για να καταλάβεις τον χαρακτήρα του.

Μπράβο. Σου είχα ζητήσει να προετοιμαστείς για εκείνον.

Το ήθος του και οι επιδόσεις του τον έκαναν αφανή ηγέτη. Δεν ήρθε έτοιμος ως ντίβα, δεν ήταν και Ισπανός. Είναι σπάνια αυτά τα πράγματα για τη Ρεάλ. Και να σου πω κάτι για την αξία του; Για πολλά χρόνια ήταν αναντικατάστατος! Πέρασαν πολλοί και δεν μπόρεσε η Ρεάλ να βρει άλλον Μαρσέλο. Ακόμα και τα τελευταία δύο χρόνια που δεν ήταν βασικός δεν είναι ο Μεντί σαν τον Μαρσέλο, δεν είναι κλάση τέτοια. Είναι το πιο ολοκληρωμένο αριστερό φουλ μπακ στην Ιστορία της Ρεάλ. Ο Ρομπέρτο Κάρλος δεν ήταν τόσο σταθερός αμυντικά όσο ο Μαρσέλο.

Μπορεί στο ελληνικό πρωτάθλημα να παίξει και «εξάρι» αν χρειαστεί; Μπορεί να παίξει και εξτρέμ μπροστά από τον Ρέαμπτσιουκ;

Σίγουρα! Μπορεί να παίξει σχεδόν σε οποιαδήποτε θέση. Είναι ένας παίκτης που έχει δουλέψει πάρα πολύ στο κομμάτι της τακτικής. Και «δεκάρι» μπορεί να παίξει με τις κάθετες που έχει. Στη Ρεάλ έχει παίξει πολλά ματς ως αριστερό χαφ-εξτρέμ, δηλαδή μπροστά από τον αριστερό μπακ. Έχει παίξει μέχρι και στόπερ σε ένα ματς. Το επίπεδό του είναι πολύ υψηλό.

Και καλός χαρακτήρας, αυτό μετράει.

Δεν θα δημιουργήσει προβλήματα. Ούτε θα έρθει με τουπέ. Πιστεύω ότι τον κρίσιμο ρόλο για να έρθει στον Ολυμπιακό τον έπαιξε ο Καρεμπέ. Αυτός τον έπεισε ότι θα έρθει εδώ και θα ευχαριστηθεί το ποδόσφαιρο. Ο Μαρσέλο είναι τύπος που το ποδόσφαιρο είναι η ζωή του, θέλει να παίζει, θέλει να νικάει, θέλει να κερδίζει τίτλους. Δεν σου τα λέω τυχαία αυτά, θα καταλάβεις στη συνέχεια.

Τραυματισμούς είχε;

Όχι σημαντικούς, παρά την τεράστια καριέρα του στις υψηλότερες εντάσεις και καταπονήσεις με πάρα πολλά ματς στο δύσκολο ισπανικό πρωτάθλημα και στο Τσάμπιονς Λιγκ. Πάρα πολλά ματς. Έχει δουλέψει τόσο πολύ το κορμί του που δεν έβγαζε σοβαρούς τραυματισμούς.

Φανταζόσουν ότι θα ερχόταν στην Ελλάδα να αγωνιστεί;

Όχι, όχι, με τίποτα. Κανείς μας. Είναι μεγάλη επιτυχία του Ολυμπιακού και του προέδρου του που κατάφεραν να φέρουν εδώ τέτοιον παίκτη. Και ήρθε από τη Ρεάλ κατευθείαν. Δεν ήρθε από άλλη χώρα ή άλλη ομάδα έχοντας παίξει παλιά στη Ρεάλ.

Ποιος ήταν ο αγαπημένος σου παίκτης στη Ρεάλ;

Ο αγαπημένος μου παίκτης ήταν ο Ζιντάν. Μετά ο Ραούλ. Μετά ο Κριστιάνο Ρονάλντο. Έχουμε δει τόσους μεγάλους παίκτες στη Ρεάλ.

Και ήταν δίπλα τους 15 χρόνια ο Μαρσέλο.

Στην πρώτη γραμμή, έπαιζε βασικός. Εκεί που έλεγα για παίκτες, θέλω να πω ότι με «ξεβράκωσε» ο Μπενζεμά. Αυτός κι αν ήταν «αφανής ηγέτης». Και τελικά έγινε στα 35 του Ηγέτης με Η κεφαλαίο. Θέλω να σου πω επίσης ότι εμείς χαρήκαμε όσο χάρηκαν οι Ολυμπιακοί που θα έρθει εδώ ο Μαρσέλο! Έχουμε τιμήσει όλους τους παίκτες της Ρεάλ που ήρθαν να παίξουν στην Ελλάδα, με πρώτο τον Καρεμπέ. Το ότι έρχεται εδώ ο Μαρσέλο ήταν για εμάς η καλύτερη είδηση μέσα στο 2022!

Πάμε να πούμε τώρα για τις συνεντεύξεις του Μαρσέλο.

Τα όσα σου πω τα έχει πει ο ίδιος. Μπορείτε να ψάξετε και να το διασταυρώσετε. Ιστορία πρώτη: ο Μαρσέλο είπε «δεν μπορούσα να αναπνεύσω. Προσπαθούσα να μην πανικοβληθώ». Αυτό ήταν στα αποδυτήρια πριν από τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ εναντίον της Λίβερπουλ το 2018. «Ένιωθα σαν να είχα κάτι κολλημένο στο στήθος. Αυτή η τεράστια πίεση. Δεν μιλάω για νεύρα, άγχος. Αυτά είναι συνηθισμένα στο ποδόσφαιρο. Αυτό ήταν κάτι διαφορετικό. Αυτό ήταν σαν να πνιγόμουν και να μην μπορώ να αναπνεύσω. Όλα άρχισαν το βράδυ πριν από τον τελικό. Δεν μπορούσα να φάω. Δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Σκεφτόμουν μόνο τον αγώνα. Ήταν αστείο γιατί η γυναίκα μου τρελαινόταν με εμένα όταν έτρωγα τα νύχια μου, είχε καταφέρει να με κάνει να το κόψω λίγα χρόνια πριν. Αλλά το πρωί του τελικού όλα μου τα νύχια είχαν φαγωθεί...

Λίγο άγχος είναι φυσιολογικό στο ποδόσφαιρο. Αν δεν νιώθεις ανήσυχος πριν παίξεις έναν τελικό, δεν είσαι αληθινός άνθρωπος. Προσπαθείς να μη... χεστείς από τον φόβο. Για εμένα η πίεση ήταν πιο έντονη από ποτέ πριν από εκείνον τον τελικό με τη Λίβερπουλ. Πολλοί θα σκεφτούν ότι είναι παράξενο. Είχαμε κερδίσει δύο τελικούς στην σειρά, όλοι έξω ήθελαν να νικήσει η Λίβερπουλ. Λοιπόν, ποιο το πρόβλημα; Θα σου πω. Όταν έχεις ευκαιρία να γράψεις Ιστορία, νιώθεις το βάρος. Ποτέ δεν είχα τόσο στρες πριν από ματς. Σκέφτηκα να καλέσω τον γιατρό, αλλά ανησυχούσα ότι δεν θα με άφηνε να παίξω. Και έπρεπε να παίξω 100%. Είχα να αποδείξω κάτι στον εαυτό μου…».

Τι είχε να αποδείξει;

Άκου τη συνέχεια των όσων είπε ο ίδιος ο Μαρσέλο: «Λίγες μέρες πριν από τον τελικό, ένας πρώην παίκτης της Ρεάλ είχε πει κάτι για εμένα στην τηλεόραση το οποίο κόλλησε στο κεφάλι μου. Τον είχαν ρωτήσει τι πίστευε για τον τελικό και είχε πει: "Πιστεύω ότι ο Μαρσέλο πρέπει να αγοράσει μια αφίσα του Σαλάχ, να την βάλει σε έναν τοίχο και να προσεύχεται κάθε βράδυ σε αυτήν"... Μετά από δώδεκα χρόνια και τρία Τσάμπιονς Λιγκ που είχα πάρει δεν με σεβάστηκε ζωντανά στην τηλεόραση. Αυτό το σχόλιο προοριζόταν να με βουλιάξει... Αλλά μου έδωσε τόσο μεγάλο κίνητρο! Ήθελα να γράψω Ιστορία. Ήθελα τα μικρά παιδιά στη Βραζιλία να με βλέπουν όπως εγώ έβλεπα τον Ρομπέρτο Κάρλος. Ήθελα να αρχίσουν να μακραίνουν τα μαλλιά τους εξαιτίας μου...».

Συνέχισε…

Ο Μαρσέλο λέει: «Καθόμουν στα αποδυτήρια και πάλευα να αναπνεύσω και σκεφτόμουν: "Πόσα παιδιά στον κόσμο παίζουν μπάλα; Πόσα από αυτά ονειρεύονται να παίξουν έναν τελικό Τσάμπιονς Λιγκ; Εκατομμύρια, εκατομμύρια, εκατομμύρια. Ηρέμησε. Δέσε τα κορδόνια σου". Ήξερα ότι αν κατάφερνα να βγω έξω στον αγωνιστικό χώρο, θα ήμουν ΟΚ. Για εμένα τίποτα κακό δεν μπορεί να συμβεί σε έναν αγωνιστικό χώρο. Θα μπορούσες να μεγαλώσεις μέσα σε χάος, όλα γύρω σου να είναι παλαβά, αλλά αν έχεις μια μπάλα στα πόδια σου, σταματάς να σκέφτεσαι. Όλα είναι ήσυχα και γαλήνια.

Όταν τελικά περπάτησα στο γρασίδι, είχα ακόμα προβλήματα με την αναπνοή μου και σκέφτηκα: "Αν πρέπει να πεθάνω σήμερα, να πάει να γ..., θα πεθάνω"! Ίσως αυτό ακούγεται τρελό σε κάποιους, αλλά πρέπει να καταλάβετε τι σήμαινε αυτή η στιγμή για εμένα. Όταν μεγάλωνα ως παιδί... Ρεάλ Μαδρίτης; Το Τσάμπιονς Λιγκ; Παραμύθια! Μπέκαμ, Ζιντάν, Ρομπέρτο Κάρλος, εκείνοι οι τύποι ήταν τόσο αληθινοί όσο και ο Μπάτμαν! Δεν μπορείς να τους συναντήσεις στην αληθινή ζωή. Δεν μπορείς να σφίξεις το χέρι ενός ήρωα κόμικ. Αυτοί οι τύποι περπατούσαν στον αέρα, πάνω από το γρασίδι. Και τίποτα δεν έχει αλλάξει. Είναι ίδιο για τα παιδιά τώρα».

Πες μου κι άλλα.

Λέει ο Μαρσέλο: «Αυτή είναι αληθινή ιστορία: έχω έναν νέο που δουλεύει ως κηπουρός στο σπίτι μου στη Μαδρίτη. Μια μέρα ο Ρομπέρτο Κάρλος ήρθε να με δει, μιλάγαμε και το παιδί ήρθε μέσα. Πάγωσε εντελώς. Ήταν ένα… άγαλμα. Είπα "αυτός είναι ο Ρομπέρτο Κάρλος". Ο Ρομπέρτο είπε "εγώ είμαι". Το παιδί τον κοίταγε επίμονα. Και είπε "όχι, δεν είναι. Δεν μπορεί να είναι". Ο Ρομπέρτο είπε "εγώ είμαι". Φίλε, το παιδί έπρεπε να αγγίξει το κεφάλι του Ρομπέρτο Κάρλος για να βεβαιωθεί. Αυτό δείχνει τι σημαίνει για εμάς».

Έχει ενσυναίσθηση. Πες μου κι άλλα.

Λέει επίσης ο Μαρσέλο: «Πριν από λίγα χρόνια πήγα στη Βραζιλία να δω την οικογένειά μου και πήρα μία από τις μπάλες του τελικού του Τσάμπιονς Λιγκ σε ένα ματς ερασιτεχνών φίλων μου. Την κλότσαγαν γύρω και τους είπα "αυτή είναι μία μπάλα από τελικό Τσάμπιονς Λιγκ". Όλοι σταμάτησαν! Κοιτούσαν την μπάλα λες και ήταν βράχος από το φεγγάρι. Είπαν "παραμύθια μάς λες"! Όλοι αυτοί οι ενήλικες ήταν σαν μικρά παιδιά. Δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι ήταν αλήθεια. Δεν ήθελαν ούτε να την ακουμπήσουν! Σαν να ήταν πολύτιμη. Σαν να ήταν ιερή. Καταλαβαίνεις τώρα; Για τον μικρό Μαρσελίνιο από το Ρίο να έχω την ευκαιρία να κερδίσω τρία Τσάμπιονς Λιγκ στη σειρά; Ήταν πίεση, πίεση, πίεση. Την ένιωθα στα κόκαλά μου. Δεν φοβάμαι να πω την αλήθεια. Όταν βγήκαμε για το ζέσταμα εναντίον της Λίβερπουλ, ακόμα δεν μπορούσα να ηρεμήσω τον εαυτό μου. Παραταχθήκαμε για την έναρξη, κάτω από όλα τα φώτα, και είδα την μπάλα στον κεντρικό κύκλο. Όλα άλλαξαν. Είδα την ιερή μπάλα. Είδα τον βράχο από το φεγγάρι. Το βάρος έφυγε από το στήθος μου. Ηρέμησα. Δεν υπήρχε τίποτε άλλο πέρα από την μπάλα».

Πες μου κι άλλα ρε!

Θα σου στείλω το link, είναι μια εξομολόγησή του που τα λέει μόνος του χωρίς καν ερωτήσεις. Συνεχίζει ο Μαρσέλο: «Έμεναν 20 λεπτά για να λήξει το ματς, νικούσαμε 2-1, η μπάλα βγήκε έξω για ένα κόρνερ και σκέφτηκα: "Μια αφίσα του Σαλάχ στο δωμάτιό μου; Ευχαριστώ φίλε. Ευχαριστώ για το κίνητρο...". Με 10 λεπτά να μένουν για να λήξει το ματς, νικούσαμε 3-1 και με συγκλόνισε ότι θα το παίρναμε. Η μπάλα βγήκε πλάγιο και είχα μια στιγμή για να σκεφτώ.... Και... Είναι αλήθεια: Άρχισα να κλαίω. Έκλαιγα μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Τίποτα σαν αυτό δεν μου είχε ξανασυμβεί. Μετά από αγώνα; Ναι. Μου είχε συμβεί. Κρατώντας ένα τρόπαιο; Ναι, μου είχε συμβεί. Αλλά ποτέ μέσα στον αγωνιστικό χώρο κατά τη διάρκεια ενός αγώνα. Δεν είμαστε σούπερ ήρωες. Είμαστε άνθρωποι. Αιμορραγούμε και ανησυχούμε όπως ο καθένας. Τέσσερα Τσάμπιονς Λιγκ σε πέντε χρόνια και κάθε μία φορά ήταν βάναυση. Μας βλέπεις με το τρόπαιο χαμογελώντας, αλλά δεν βλέπεις όλα όσα συνέβησαν από πίσω».

Πες μου ένα ακόμα για το κλείσιμο.

Εξιστόρησε επίσης ένα σκηνικό για τον τελικό με την Ατλέτικο το 2014. Ότι ήταν τσατισμένος στον πάγκο γιατί δεν ξεκίνησε βασικός στο ματς. Θυμήθηκε όμως μια φράση που έλεγε ο παππούς του, ο οποίος ήταν εμβληματικός για εκείνον. Όποτε έπαιζε ποδόσφαιρο ο παππούς του, πριν από το ματς έλεγε: «Θα αφήσω τα πάντα στο χορτάρι. Θα αφήσω τα μούσια μου, τα μαλλιά μου, το μουστάκι μου»! Στο β' ημίχρονο του τελικού λέει ο Μαρσέλο ότι άρχισε να κάνει ζέσταμα πριν του το ζητήσει καν ο προπονητής! Και έλεγε συνέχεια μέσα του «αν μπω να παίξω σε αυτό το ματς, θα αφήσω τα πάντα στο χορτάρι. Θα αφήσω τα μούσια μου, τα μαλλιά μου, το μουστάκι μου! Και ξέρω ότι όταν μπήκα μέσα άφησα τα πάντα στο χορτάρι. Τον θυμό μου, τη θέλησή μου, ακόμα και τον καφέ που ήπια πριν από το ματς!».

Άλλο;

Στο τέλος λέει την ιστορία με τον παππού του που πούλησε το αμάξι του γιατί δεν είχε χρήματα για βενζίνες να τον πηγαίνει στην προπόνηση όταν ήταν 8 χρόνων και τον πήγαινε κάθε μέρα στην προπόνηση με το δημόσιο λεωφορείο. Κάθε μέρα, μέσα στη ζέστη, μέσα στην κίνηση, στο Ρίο. Και κάθε μέρα τού έλεγε ο παππούς του «είσαι ο καλύτερος! Είσαι ο Μαρσελίνιο. Μια μέρα θα παίξεις στην Εθνική Βραζιλίας. Μια μέρα θα σε δω στο Μαρακανά». Και λέει ο Μαρσέλο: «Ακόμα μπορώ να θυμηθώ τη μυρωδιά στο εσωτερικό του δημόσιου λεωφορείου. Ο παππούς μου έδωσε όλη του τη ζωή για το όνειρό μου. Οι φίλοι του τον πείραζαν και έλεγαν ότι είναι απένταρος. Εκείνος έλεγε ότι είναι ευτυχισμένος. Πίστευε σε εμένα. Ήμασταν "συμπαίκτες"».