Οι καλές μεταγραφές του Ολυμπιακού «αρέσουν» στους καλούς παίκτες του

Η εικόνα από το ματς του Ολυμπιακού με τον Ιωνικό ήταν συνοπτικά η εξής: Ο Μπιέλ κάνει...«γκελ» από το πρώτο άγγιγμα της μπάλας. Ο Χουάνγκ Ιν-Μπομ είναι απόλαυση γιατί έκανε ξανά το απλό να φαίνεται τόσο όμορφο. Ο Ρέτσος έχει επιστρέψει άλλος παίκτης από τα ξένα (μεγάλα) πρωταθλήματα κι ας είχε τις περιπέτειες. Το χαμόγελο έχει επιστρέψει κι ας έχασε το σίγουρο ο άλλος Χουάνγκ. Κι ας πήγε να ισοφαρίσει σε πέντε λεπτά το 2-0 ο Ιωνικός (που φέτος θα πάει καλύτερα από πέρυσι με τους παίκτες και τον σοβαρό προπονητή του). Κι ας δεν έγιναν τόσες πολλές ευκαιρίες. Κι ας υπήρχαν αμυντικά λάθη, ειδικά από τα πλάγια, τα οποία συνεχίζουν να προβληματίζουν.

Το βλέπει ο καθένας ότι αυτή η ομάδα έχει κάθε προοπτική να κάνει αυτό που είχε ξεχαστεί εδώ και καιρό. Να φέρνει τον κόσμο της στο γήπεδο όχι απλώς επειδή την αγαπά και θέλει να την υποστηρίξει, αλλά επειδή θα ανυπομονεί για τους αγώνες για να τους ευχαριστηθεί. Όχι μόνο για τις νίκες, οι οποίες σε αυτή τη φάση είναι το παν για να μη μπαίνουν εμπόδια ή να μην υπάρχουν δεύτερες σκέψεις, αλλά για το καλό θέαμα. Το έχει ανάγκη αυτό ο κόσμος του Ολυμπιακού, διότι το έχει μάθει.

Ο Μαρσέλο δεν ήταν στο Φάληρο, αλλά «ήταν ήδη εκεί». Όχι για τις...αφάνες των ευρηματικών οπαδών ή για τα συνθήματα προσμονής για την άφιξή του και την «βασιλική» παρουσία του με τα ερυθρόλευκα. Αλλά γιατί η μεταγραφή του λίγες ώρες νωρίτερα, σα να άλλαξε με μαγικό τρόπο όλη την ατμόσφαιρα. Το ένιωθες, το εισέπραττες. Πολύ πριν αρχίσει το ματς, πολύ μετά το τέλος του.

Ο κόσμος χειροκρότησε για αυτή τη σπουδαία κίνηση τον Μαρινάκη που ήταν στο «Καραϊσκάκης» και όχι στο «Σίτι Γκράουντ». Και την ώρα που η Φόρεστ πάθαινε μία από τις συνήθεις σε αυτό το συναρπαστικό πρωτάθλημα της Premier League ανατροπές, ο πρόεδρος του Ολυμπιακού δεν άλλαξε τη δική του συνήθεια, να είναι στον αγωνιστικό χώρο λίγο πριν από την έναρξη της αναμέτρησης. Ο κόσμος ήταν χαρούμενος με όλα. Με τη «θορυβώδη» είσοδο του - έχω ψωμοτύρι τα γκολ και τις ασίστ - Μπιελ, με τον χαρισματικό Ιν-Μπομ, αλλά και με τον Όλεγκ, με τον Μπουχαλάκη που άνοιξε το σκορ, με τον Ελ Αραμπί στο τέλος. Με τον Μασούρα που πήρε σαν ανταμοιβή καριέρας το σύνθημα με το όνομά του, γιατί κι εκείνος στο γήπεδο ήταν και όχι στην Τραπεζούντα με τον Μπακασέτα και τον Σιώπη. Γενικά όλα έμοιαζαν ωραία ξανά, νομίζω το ίδιο θα συνέβαινε ακόμη κι αν ο Ολυμπιακός δεν κέρδιζε το παιχνίδι. Εντάξει, όχι ακριβώς το ίδιο, αλλά καταλαβαίνετε.

Αυτό χρειάζεται τώρα ο Ολυμπιακός. Υπομονή για το δέσιμο της ομάδας, καλή διαχείριση από τον Κορμπεράν στα μαζεμένα παιχνίδια σε Ελλάδα και Ευρώπη, βοήθεια απ' όλους. Από αυτούς της λίστας, απ' όσους δεν είναι σε αυτή. Όπως έκανε όταν μπήκε ο Ραντζέλοβιτς που δεν είχε την παραμικρή απογοήτευση. Όπως μπορεί να κάνει πιο πολύ από την έξοχη ντρίμπλα σε δύο παίκτες και την «πάρε βάλε» πάσα στην ευκαιρία του Ουί-Τζο, ο Ντε Λα Φουέντε.

Σε μια ομάδα που θα υποδεχτεί όπως αξίζει τον Μαρσέλο, θα έχει ξανά τον Βρσάλικο, τον Αμπουμπακάρ, τον Φορτούνη, θα δει τους Χουάνγκ, τον Μπιελ να γίνονται ακόμα καλύτεροι, θα περιμένει την εξέλιξη του Μπόουλερ και άλλων παιδιών που τη συγκροτούν, σε αυτή την ομάδα είναι επίσης πολύ σημαντικό το χαμόγελο που γύρισε και στους δικούς της παίκτες. Παικταράδες, όπως ο Γιουσέφ και ο Εμβιλά στη ΦΩΤΟ, όπως ο Ματιέ, ο Βατσλίκ, όπως Έλληνες διεθνείς (παλιοί και νυν) άσοι. Γιατί ΚΑΙ σε αυτούς θα στηριχθεί σε μεγάλο βαθμό ο Ολυμπιακός στην πορεία. Κι οι πραγματικά μεγάλοι παίκτες μιας ομάδας χαίρονται στ΄ αλήθεια όταν η ομάδα τους αποκτά κι άλλους μεγάλους παίκτες. Το δήλωσαν άλλωστε, ήταν ολοφάνερο ότι το εννοούσαν στο έπακρο...