Μέχρι να ξαναγίνει Ολυμπιακός

Ο κακός προγραμματισμός που έγινε κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας -και πριν από αυτή- καθρεφτίζεται στον αγωνιστικό χώρο. Ξεκάθαρα. Ό,τι συνέβη στο ματς της πρεμιέρας με τον ΠΑΣ Γιάννινα, ακριβώς το ίδιο επαναλήφθηκε και στο ματς της Τρίπολης. Οι «ερυθρόλευκοι» και στις δύο περιπτώσεις έπαιξαν ποδόσφαιρο κατοχής απέναντι στους αντιπάλους τους, αλλά έπεσαν σε τοίχο. Κι αν στο ματς της πρεμιέρας στηρίχθηκαν στις εμπνεύσεις του Ματιέ Βαλμπουενά, στο παιχνίδι με τον Αστέρα έδειξαν να μένουν από ιδέες και ανάσες. Η πρώτη γκέλα του Ολυμπιακού στο φετινό πρωτάθλημα είναι γεγονός και μάλιστα σε μία έδρα όπου στις προηγούμενες 5 επισκέψεις του είχε 4 νίκες με γκολ 13-0.

Προφανώς και δεν ήρθε το τέλος του κόσμου, αλλά ο παρατεταμένος αυτός αγωνιστικός λήθαργος που συνοδεύεται από ανεπιτυχή αποτελέσματα γιγαντώνεται παιχνίδι με το παιχνίδι στην ιδιοσυγκρασία των παικτών. Δεν μπορεί να είναι παράσημο για τον Ολυμπιακό το γεγονός ότι δεν έχει χάσει κανένα από τα 4 εκτός έδρας επίσημα παιχνίδια του σε Ελλάδα και Ευρώπη. Ούτε ότι έχει κρατήσει στο μηδέν τους αντίπαλους επιθετικούς στο πρωτάθλημα. Ο Ολυμπιακός έχει χάσει το μέταλλο, τον χαρακτήρα του. Τέτοια παιχνίδια, με ομάδες στημένες πίσω από τη σέντρα, στο πρόσφατο παρελθόν τα έκανε μια χαψιά.

Για να ξαναβρεί όμως αυτά τα στοιχεία, πρέπει πρώτα να ξαναγίνει ομάδα. Το δύσκολο αυτό έργο το έχει επωμιστεί ο Κάρλος Κορμπεράν, ο οποίος θα κληθεί να ολοκληρώσει το αγωνιστικό παζλ, με τις προσθήκες που έχουν γίνει και αναμένεται να γίνουν. Ούτε αυτό αρκεί. Χρειάζεται και οι ποδοσφαιριστές, πρωτίστως οι παλιοί, να μπουν σε αυτήν την εξίσωση. Το θέμα στον Ολυμπιακό δεν φαίνεται να είναι μόνο αγωνιστικό αλλά και ψυχολογικό. Και φτάνουμε πάλι στο σημείο να κυνηγάμε την ουρά μας, διαπιστώνοντας ότι η ομάδα παρουσιάζεται βελτιωμένη παιχνίδι με παιχνίδι, αλλά μέχρι να φτάσει στο επιθυμητό επίπεδο, που είναι να συνδυάζει καλό ποδόσφαιρο με νίκες, θα έχει τέτοιες βραδιές. Το θέμα είναι πόσο θα μπορέσει να τις περιορίσει μέχρι να ξαναπατήσει στα πόδια της και να αποδείξει ότι θα πουλήσει ακριβά το τομάρι της για τον φετινό τίτλο.

Την απάντηση στους γρίφους που έχουν προκύψει επί της παρούσης δεν μπορεί να τη δώσει ούτε η διοίκηση ούτε ο προπονητής. Μόνο οι παίκτες μπορούν. Να βγουν μπροστά, να γίνουν «ένα» και να οδηγήσουν τον Ολυμπιακό και πάλι στον δρόμο των επιτυχιών. Γιατί αυτό είναι που μετράει τώρα - και πάντα μετρούσε. Όχι το καλό ποδόσφαιρο - που ούτως ή άλλως έχουν ξεχάσει οι φίλαθλοί του τον τελευταίο ενάμιση χρόνο. Οι νίκες είναι αυτές που μπορούν να αποκαταστήσουν τις λεπτές ισορροπίες στην ψυχολογία (ατομική και ομαδική) και να επαναφέρουν τον Ολυμπιακό στις… εργοστασιακές του ρυθμίσεις, που είναι γκολ -πολλά γκολ- και νίκες. Έχει πάψει να τρομάζει ο Ολυμπιακός, αλλά θα…ξανασυναντηθεί με τη μοίρα του, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Το θέμα είναι ο τρόπος, ο χρόνος και πόσοι μπορούν να αντέξουν την απώλεια μες στην ποδοσφαιρική τους ζωή…