Ταιριάζει ή όχι το 3-4-3 στον Ολυμπιακό;

Ρητορικό είναι φυσικά το ερώτημα στον τίτλο του κειμένου. Σε όλες τις ομάδες ταιριάζουν όλα τα συστήματα. Αρκεί να έχουν τα κατάλληλα «εργαλεία» και να έχουν δουλευτεί σε ένα εύλογο χρονικό διάστημα, ώστε να υπάρξει συνοχή και χημεία μεταξύ των ποδοσφαιριστών.

Ο Πέδρο Μαρτίνς εδώ και δύο μήνες «πατάει» πάνω στο 3-4-3. Δείχνει αν μη τι άλλο ότι είναι ένας προπονητής που δεν είναι... κολλημένος στο 4-2-3-1 με το οποίο πορεύτηκε την πρώτη χρονιά ή με το 4-3-3 το οποίο εφάρμοσε πέρσι λίγο πριν από την ολοκλήρωση του α’ γύρου.

Δείχνει ότι είναι ένας προπονητής που του αρέσει να παρουσιάζει φρέσκες ιδέες στον κόσμο. Μόνο που ορισμένες φορές δεν πετυχαίνει. Όπως δεν πέτυχε στον τελικό Κυπέλλου. Όπως λίγο έλειψε να μην πετύχει και σε άλλα ματς, αλλά ας όψεται το γεγονός ότι είτε οι αντίπαλοι δεν είχαν την ικανότητα να σκοράρουν, είτε ο Ολυμπιακός ήταν πολύ πιο εύστοχος στην τελική του προσπάθεια συγκριτικά με τον τελικό. Κι αυτό είχε ως αποτέλεσμα να κρύψει τις ολοφάνερες αδυναμίες στην ανασταλτική λειτουργία.

Υπήρχαν και στιγμές φυσικά που πέτυχε. Για παράδειγμα λειτούργησε υποδειγματικά στη ρεβάνς με την Άρσεναλ. Μόνο που υπήρχε μία διαφορά. Είναι αλλιώς να παίζεις το 3-4-3 έχοντας στην άμυνα δύο στόπερ και έναν κεντρικό αμυντικό από... σπόντα (Μπα, Σωκράτης, Χολέμπας έπαιξαν στο Λονδίνο).

Στον τελικό ξεκίνησε με δύο κλασικούς στόπερ (Σωκράτης, Σεμέδο) και με τον Εμβιλά. Μετά την αποχώρηση του Παπασταθόπουλου διατήρησε το 3-4-3, παρότι οι Εμβιλά και Χολέμπας δεν είναι στόπερ. Ο Σεμέδο ως κεντρικός αμυντικός της τριάδας είχε... πιει θάλασσα, οι άλλοι δύο δεν μπορούσαν να συνεννοηθούν ούτε για την ευθεία του οφσάιντ και κάπως έτσι έφτασε στο τέλος ο ΠΑΟΚ να βγάλει τρεις φάσεις για γκολ σε διάστημα έξι λεπτών με απίστευτα τετ α τετ!

Το ερώτημα λοιπόν είναι ένα: Ταιριάζει το 3-4-3 στον Ολυμπιακό; Προφανώς και ταιριάζει... Αλλά αν επιμείνει ο Μαρτίνς να το καθιερώσει και τη νέα σεζόν, τότε απαιτείται προσθήκη ακόμη κι αν δεν φύγει ο Σεμέδο! Αν φύγει, τότε πρέπει να αποκτηθούν δύο. Δεν ξέρουμε αν αυτόν τον ρόλο μπορεί να τον υπηρετήσει ο Μάρκοβιτς (για τον Σισέ δεν γράφουμε γιατί θα γυρίσει για να... ξαναφύγει). Θα φανεί στην προετοιμασία, στα φιλικά και ίσως στα προκριματικά αν πάρει την ευκαιρία του.

Όπως και να ‘χει, επειδή σε μία μεγάλη χρονιά έρχονται τραυματισμοί και κάρτες, δεν πρέπει ο Ολυμπιακός να μείνει μόνο με Σεμέδο, Σωκράτη και Μπα ή να αφαιρεί από τα χαφ τον υπερπολύτιμο Εμβιλά για να διατηρήσει το 3-4-3. Να το κάνεις κάποιες φορές π.χ. με τον Χολέμπας είναι λογικό, γιατί και ο Χοσέ δεν θα έχει του χρόνου τα τρεξίματα για έναν αριστερό φουλ μπακ. Αλλά το να εξελιχθεί σε τόσο μεγάλη επιμονή και στην τριάδα της άμυνας να παίζουν δύο που δεν είναι στόπερ, δεν μπορείς να το πεις και το πιο φυσιολογικό πράγμα του κόσμου.

Φανταζόμαστε ότι ο Μαρτίνς έπαθε κι έμαθε. Ίσως η απώλεια του Κυπέλλου να λειτουργήσει θετικά, ώστε να αναθεωρήσει κάποια πράγματα στο μυαλό του τουλάχιστον στο συγκεκριμένο κομμάτι.

Από εκεί και πέρα, προφανώς και το πρόβλημα δεν ήταν μόνο η τριάδα του τελικού. Ο Ολυμπιακός πρέπει να λύσει και το θέμα με τους φουλ μπακ. Κι αν για τον Ρέαμπτσιουκ υπάρχει η πίστη ότι στην προετοιμασία θα δουλέψει ακόμα περισσότερο στην τακτική, για το δεξί άκρο της άμυνας είτε θα πρέπει να «ξυπνήσει» ο Λαλά, είτε να αποκτηθεί παίκτης. Ο Ανδρούτσος έκανε έναν αξιόλογο δεύτερο γύρο, αλλά δεν μπορεί να μπει στα παπούτσια του Ελαμπντελαουί όσο καλή διάθεση κι αν έχει.

Έφυγε ο Ομάρ και δεν καλύφθηκε το κενό του ούτε κατά το ήμισυ.

ΥΓ: Το φετινό καλοκαίρι για τον Φορτούνη δεν θα είναι σαν τα προηγούμενα...