Επική συνέντευξη από τον Νίκο Κατσαρό: «Το φιάσκο ΑΝΤ1 αντί για ΕΡΤ ήταν δώρο της κυβέρνησης»!

Συνέντευξη στον ΘΕΜΗ ΣΙΝΑΝΟΓΛΟΥ

Ευχάριστη έκπληξη ήταν για εμένα ο Νίκος Κατσαρός. Η πείρα του τρομακτική. Διαβάστε για το φιάσκο του ΑΝΤ1 και όχι μόνο...

Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στο «ΦΩΣ» στις 23/11/2022

Πόσα χρόνια ήσασταν στην τηλεόραση;

Μπήκα στην ΕΡΤ μετά τη Μεταπολίτευση, ήμουν και στην «Απογευματινή». Στην αρχή στο ραδιόφωνο της ΕΡΤ. Από το 1980 έως το 1990 ήμουν διευθυντής στο αθλητικό τμήμα της τηλεόρασης. Το 1990 πήγα στο MEGA όπου έμεινα άλλα 10 χρόνια ως διευθυντής στο αθλητικό τμήμα και επέστρεψα το 2002 στην ΕΡΤ μέχρι το 2004, γιατί με κάλεσαν να αναλάβω το αθλητικό τμήμα λόγω Ολυμπιακών Αγώνων. Πρέπει να σου πω ότι με τα Μουντιάλ έχω μία προσωπική ιστορία, ήμουν ο πρώτος και μόνος απεσταλμένος δημοσιογράφος στο Μουντιάλ του 1966 στην Αγγλία!

Θέλω να σας ρωτήσω για το φιάσκο του ΑΝΤ1. Και το φιάσκο της ΕΡΤ που, ενώ την πληρώνουμε, δεν πήρε όπως έπαιρνε πάντοτε το Μουντιάλ να το βλέπει ελεύθερα ο κόσμος. Ο ΑΝΤ1 υποχρεωτικά ζήτησε από τον κόσμο εξάμηνη συνδρομή και στο πρώτο κιόλας ματς έπεσε η πλατφόρμα του.

Μέχρι πριν από έναν χρόνο το θεωρούσα αδιανόητο να μην πάρει η ΕΡΤ το Μουντιάλ. Είναι έξω από την ελληνική τουλάχιστον πραγματικότητα. Γιατί συνέβη; Η μόνη λογική εξήγηση που μπορώ να δώσω είναι ότι ήταν δώρο της κυβέρνησης προς τα ιδιωτικά κανάλια. Κάλλιστα μπορούσε η κυβέρνηση να εγκρίνει ένα μεγαλύτερο κονδύλι, ώστε να πάρει η ΕΡΤ το Μουντιάλ όπως το έπαιρνε πάντα. Μια ΕΡΤ που την πληρώνουμε υποχρεωτικά εμείς οι πολίτες κάθε μήνα με τους λογαριασμούς ρεύματος, μην το ξεχνάμε αυτό. Και δεν έχει απεσταλμένους η ΕΡΑ ΣΠΟΡ στο Μουντιάλ να κάνουν μεταδόσεις, απίστευτα πράγματα…

Το έκανε και στα εκτός έδρας ευρωπαϊκά ματς των ελληνικών συλλόγων.

Η εξήγησή μου είναι στην ίδια λογική με αυτά που σου ανέφερα προηγουμένως. Υπάρχει απαξίωση, όχι τυχαία...

Πώς είδατε το φιάσκο με τον ΑΝΤ1;

Αυτό είναι συνέπεια της απόφασης να μην πάρει για πρώτη φορά το Μουντιάλ η ΕΡΤ. Όπως ξέρουμε όλοι από την πείρα μας τόσα χρόνια, μόνο η ΕΡΤ έχει τεχνικά και δημοσιογραφικά τη δυνατότητα να καλύψει άρτια τόσο μεγάλα γεγονότα. Αναδεικνύεται λοιπόν το λάθος.

Είναι το πιο προβληματικό Μουντιάλ όλων των εποχών; Πολλοί νεκροί εργαζόμενοι, δωροδοκίες, ψεύτικοι οπαδοί που έχουν προσλάβει να ξεχύνονται στους δρόμους με φανέλες και σημαίες εθνικών ομάδων, διακοπή πρωταθλημάτων ώστε να γίνει Μουντιάλ τον χειμώνα για πρώτη φορά.

Δεν υπήρχε κανένας λόγος να γίνει αυτό το Μουντιάλ στο Κατάρ, κανένας λόγος να γίνει χειμώνα, να διακοπούν τα πρωταθλήματα, να πεθάνει κόσμος για να γίνουν τα γήπεδα στην πιο μικρή χώρα που έχει αναλάβει ποτέ να κάνει Μουντιάλ. Ο μόνος λόγος που υπήρχε είναι ότι κάποιοι έβγαλαν πολλά λεφτά. Βγήκε ο Μπλάτερ και είπε ότι ήταν λάθος του και ότι τον παρέσυρε ο Πλατινί. Κάποιοι επωφελήθηκαν χοντρά. Και είναι πολύ άσχημο το μήνυμα ότι αν μία πολύ μικρή χώρα έχει άπειρα λεφτά, μπορεί να εξαγοράσει ψήφους και μπορεί να κάνει ό,τι θέλει. Μία ασήμαντη ποδοσφαιρικά χώρα.

Ποιο ήταν για εσάς το πιο αξέχαστο Μουντιάλ;

Το πρώτο που έζησα από κοντά, το 1966, στην Αγγλία. Ήμουν ο μόνος απεσταλμένος δημοσιογράφος εκεί. Πήγα ως απεσταλμένος της «Απογευματινής». Οι αθλητικές εφημερίδες τότε δεν διανοούνταν να καλύψουν τέτοια έξοδα, οι δε πολιτικές αφιέρωναν πολύ λίγο χώρο στα αθλητικά στις σελίδες τους. Εγώ είχα την τύχη να έχω εξασφαλίσει στέγη και φαγητό στο Λονδίνο, διότι είχα έναν φίλο που μου είχε πει «έλα και δεν θα πληρώσεις τίποτα». Έκανα το αίτημα στον Χάρη Λυμπερόπουλο που ήταν διευθυντής στο αθλητικό τμήμα της «Απογευματινής», μου είπε ότι θα το πει στον Μπότση και θα μου απαντήσει.

Ποιος ήταν ο Μπότσης;

Τα αδέλφια Μπότση ήταν παραδοσιακοί εκδότες, όχι όπως είναι τώρα οι εκδότες των πολιτικών εφημερίδων να έχουν άλλες επιχειρήσεις... Μου λέει λοιπόν μια μέρα ο Χάρης Λυμπερόπουλος «σου έχουν εγκριθεί 3.000 δρχ. για να πας».

Έφταναν;

Με αυτά τα λεφτά πέρασα, γιατί το Μουντιάλ δεν κρατούσε τότε πάνω από 20 μέρες. Δεν θα είχα τη δυνατότητα να πάω σε αγώνες εκτός Λονδίνου. Αλλά ήμουν πάλι τυχερός, είχα μια εμπειρία που με σημάδεψε.

Πείτε μου.

Η Αγγλία ήταν σε όμιλο στο Λονδίνο με την Ουρουγουάη, το Μεξικό και τη Γαλλία. Πέρασε πρώτη η Αγγλία. Όμως στον όμιλο που ήταν στο Λίβερπουλ γινόταν «σφαγή». Η Βραζιλία είχε πάει με τους 11 παίκτες που είχαν κατακτήσει τα δύο προηγούμενα Μουντιάλ και με άλλους 11 καινούργιους. Όλοι ήθελαν να δουν τη Βραζιλία, ήταν ξακουστή, ερχόταν από δύο σερί κατακτημένα Μουντιάλ. Ήταν και ο μεγάλος Πελέ.

Τι έγινε;

Στον όμιλο ήταν η Βραζιλία, η Πορτογαλία, η Ουγγαρία και η Βουλγαρία. Μεγάλη ομάδα η Πορτογαλία τότε με Εουσέμπιο, σπουδαία σχολή και η Ουγγαρία εκείνη την εποχή. Η Πορτογαλία είχε κερδίσει τους δύο αγώνες της και θα κρινόταν το αν θα προκρινόταν ως δεύτερη η Βραζιλία από το ματς Βραζιλία – Πορτογαλία, διότι δεν είχε πάει καλά ως τότε η Βραζιλία.

Τι είχε κάνει;

Στο πρώτο ματς κέρδισε τη Βουλγαρία, αλλά έφαγε μία πολύ δυνατή κλοτσιά ο Πελέ και έχασε το δεύτερο ματς με την Ουγγαρία. Χωρίς τον Πελέ ηττήθηκε η Βραζιλία 3-1 από την Ουγγαρία. Ήταν μεγάλου ενδιαφέροντος λοιπόν το τελευταίο ματς της Βραζιλίας με την Πορτογαλία. Ήθελα να πάω στο Λίβερπουλ να το δω. Ο Χάρης Λυμπερόπουλος μού είχε πει ότι είχε φίλο στο Λονδίνο έναν κορυφαίο αθλητικό συντάκτη που εργαζόταν στην «Ντέιλι Τέλεγκραφ», τον Ντέιβιντ Μίλερ. Και ότι αν χρειαζόμουν κάτι, να του ζητούσα βοήθεια. Πήρα τηλέφωνο τον Μίλερ και τον ρώτησα αν θα πήγαινε στο Λίβερπουλ. Μου απάντησε ότι θα πήγαινε ανήμερα του ματς με το αμάξι του και θα με έπαιρνε μαζί του. Να ήμουν στο σπίτι του στις 8 το πρωί για να φύγουμε. Το ταξίδι θα ήταν πάνω από 4 ώρες, αλλά με περίμενε μία αξέχαστη εμπειρία...

Θέλω να την ακούσω.

Κάποια στιγμή στο ταξίδι μού λέει ο Μίλερ «κρύψε τις διαπιστεύσεις και τον χαρτοφύλακα και θα δεις»... Με πήγε εκεί όπου είχε καταλύσει η αποστολή της Εθνικής Βραζιλίας! Ήταν μια έπαυλη, σαν ξενοδοχείο. Χαμός γινόταν από έξω, φωτορεπόρτερ, δημοσιογράφοι, μου λέει ο Μίλερ «εμείς θα μπούμε, αλλά να μη φανεί ότι είμαστε δημοσιογράφοι». Και μπήκαμε!

Πώς μπήκατε;

Ήταν προσωπικός φίλος με τον Ζοάο Χαβελάνζε που ήταν πρόεδρος της Βραζιλιάνικης Ομοσπονδίας. Μπαίνουμε και ήταν η ώρα του φαγητού για τους ποδοσφαιριστές. Κάθονταν σε δύο τεράστια στρογγυλά τραπέζια, στο ένα οι 11 παλιοί και στο άλλο οι 11 νέοι. Μου σερβίρισαν και εμένα φαγητό! Με αφήνει ο Μίλερ και φεύγει. Μου λέει «πάω να κάνω ρεπορτάζ για το αν θα παίξει ο Πελέ». Το μεγάλο θέμα ήταν αν θα έπαιζε ο Πελέ που είχε τραυματιστεί. Και μου λέει ο Μίλερ «αν νικήσει η Βραζιλία, θα γυρίσουμε στο Λονδίνο. Αν όμως χάσει, θα ξαναέρθουμε εδώ στο ξενοδοχείο για ρεπορτάζ»... Όλοι πίστευαν ότι αν θα έπαιζε ο Πελέ, η Βραζιλία θα προκρινόταν. Παρότι η Πορτογαλία ήταν τότε ομαδάρα με Εουσέμπιο, Κολούνα κ.λπ. Η περιπέτειά μου συνεχίστηκε...

Πείτε τη μέχρι τέλους.

Λίγο μετά το πρώτο δεκάλεπτο προηγείται η Πορτογαλία 1-0 με γκολ του Τόρες. Πριν λήξει το ημίχρονο βάζει και δεύτερο γκολ η Πορτογαλία. Όλα φαίνονταν ότι είχαν τελειώσει. Η Βραζιλία χρειαζόταν νίκη, αλλά ήταν πίσω με 2-0. Εκεί είδα μία εικόνα που δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Ο Πελέ, που ήταν ήδη τραυματίας, στο 2-0 τρέχει μέσα στην εστία να πάρει την μπάλα, τη μαζεύει και την πάει στη σέντρα φωνάζοντας στους άλλους «πάμε, πάμε». Γίνεται η σέντρα, παίρνει την μπάλα ο Πελέ και τους περνάει όλους! Είχε λυσσάξει. Πλησιάζει την περιοχή των Πορτογάλων, τον κλοτσάει ένας Πορτογάλος και τον σηκώνει στον αέρα! Πέφτει κάτω, ξανασηκώνεται, τον ξανακλοτσάνε και βγαίνει με το φορείο έξω!

Τότε δεν προστάτευαν οι κανονισμοί τους μεγάλους παίκτες.

Έξω ο Πελέ, αλλά δεν κάνουν αλλαγή οι Βραζιλιάνοι! Τον περίμεναν, τον χρειάζονταν. Αρχίζει το β' ημίχρονο και εμφανίζεται ο Πελέ με δεμένο το πόδι και παίζει έξω αριστερά. Τυπική συμμετοχή, δεν μπορούσε. Χάνει η Βραζιλία 3-1 και αποκλείεται. Γυρίζουμε στην έπαυλη των Βραζιλιάνων κοντά στα μεσάνυχτα. Κηδεία. Βουβαμάρα. Προπονητής ήταν ένας χοντρός, ο Βισέντε Φεόλα, έβλεπε το ματς στην τηλεόραση αμίλητος σε μια γωνία. Σηκώνονται να πάνε οι παίκτες για ύπνο, ο Πελέ δεν πατούσε κανένα πόδι! Είχε πιάσει από τη μια πλευρά τον Ζίλμαρ τον τερματοφύλακα και από την άλλη τον σέντερ μπακ τον Μπελίνι και τον πήγαιναν σηκωτό. Και έκλαιγε ο Πελέ. Ήταν μία συγκλονιστική εικόνα που δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Έρχεται ο Μίλερ ο δημοσιογράφος και μου λέει «φοβερά πράγματα έμαθα»...

Τι είχε μάθει;

Στο ημίχρονο του αγώνα ο Πελέ έπαθε αμόκ! Επέμενε «κάντε μου ένεση να παίξω». Ο γιατρός αρνήθηκε και του είπε ότι αν του κάνει ένεση δεν θα ξαναπαίξει ποδόσφαιρο. Δεν αναλάμβανε την ευθύνη. Και φωνάξανε τον Χαβελάνζε. Βρέθηκε ο συμβιβασμός να του δέσουν το πόδι. Μπαίνουμε στο αμάξι να φύγουμε, στον δρόμο έβρεχε, κατάκοποι φτάνουμε στο Λονδίνο, στο σπίτι του Μίλερ. Μισοκοιμισμένος οδηγούσε, είχα φοβηθεί. Μου λέει «είμαι πτώμα, δεν μπορώ να σε πάω εκεί όπου μένεις, θα καλέσουμε ταξί». Δεν μπορούσα να κοιμηθώ, αδημονούσα να γράψω το ρεπορτάζ, ήταν παγκόσμια αποκλειστικότητα. Γράφω την ανταπόκριση χειρόγραφα, δεν υπήρχαν τότε ίντερνετ, κινητά, πηγαίναμε το χειρόγραφο στον αεροσυνοδό μέσα σε φάκελο, πήγαινε με την πτήση στην Αθήνα, έστελνε η εφημερίδα τον κλητήρα στο αεροδρόμιο και παραλάμβανε τον φάκελο!

Φοβερά πράγματα. Σαν ταινία.

Σαν ταινία είναι το τέλος. Όταν τελείωσε το Μουντιάλ και γύρισα στην Αθήνα, πάω στην «Απογευματινή» να πάρω τις εφημερίδες να διαβάσω τις ανταποκρίσεις που έστελνα. Τι να δω... Δεν υπήρχε πουθενά το ρεπορτάζ μου για τον Πελέ και όσα έγιναν στο Βραζιλία - Πορτογαλία!

Τι είχε γίνει;

Τότε στην «Απογευματινή» συντάκτης ύλης ήταν ο Νικήτας Τσαγγαρινός που έκανε ύλη και στην «Αθλητική Ηχώ». Περίμενα να έρθει... Όταν ήρθε, του λέω «ρε Νικήτα, είχα στείλει μία θεματάρα και δεν μπήκε». Ανοίγει το συρτάρι, ψάχνει και βλέπω τον φάκελο παραπεταμένο στο βάθος του συρταριού. Δεν τον είχε ανοίξει κανείς! Δεν το διάβασε κανείς! «Αχ» μου λέει, «δεν το είδα»... Και τελικά δημοσιεύτηκε πολύ αργοπορημένα.

Μόνο όποιος είναι δημοσιογράφος μπορεί να καταλάβει πώς αισθανθήκατε. Στον τελικό ήσασταν;

Βεβαίως. Καθόμουν ως διαπιστευμένος 10 σειρές πάνω από τη συχωρεμένη βασίλισσα Ελισάβετ που έκανε την απονομή. Υπάρχει το περίφημο γκολ των Άγγλων που κανείς δεν ήξερε αν πέρασε τη γραμμή. Ύστερα από 15 χρόνια ο Ζαφειρόπουλος που ήταν πρόεδρος στην ΑΕΚ έφερε προπονητή τον τερματοφύλακα της Εθνικής Γερμανίας στο Μουντιάλ του 1966, Χανς Τιλκόφσκι. Έκανα ρεπορτάζ τότε, πήγα στο γήπεδο και τον ρώτησα για εκείνο το γκολ αν πέρασε η μπάλα τη γραμμή. Και μου είπε «είμαι ο μόνος που δεν είδα τη φάση γιατί έσκασε η μπάλα πίσω από την πλάτη μου»! Φαίνεται ότι δεν είχε περάσει πάντως τη γραμμή.

Στο Λονδίνο έγινε χαμός μετά την κατάκτηση του Μουντιάλ;

Το τι έγινε δεν λέγεται. Το βράδυ του τελικού είχαν μεγάλη δεξίωση στο ξενοδοχείο «Ρόγιαλ Κέσινγκτον», ήταν καλεσμένες οι αποστολές των τεσσάρων εθνικών ομάδων που έφτασαν στα ημιτελικά και οι διαπιστευμένοι δημοσιογράφοι. Έξω από το ξενοδοχείο ήταν χιλιάδες κόσμος. Θυμάμαι ότι πήρα ένα κρασί από ένα γκαρσόνι, του είπα «συγχαρητήρια» και μου απάντησε ξερά «εγώ είμαι Σκωτσέζος»! Λες και τον έβρισα! (γελάει).

Ποιο θεωρείτε ότι ήταν το καλύτερο Μουντιάλ;

Το 1986 στο Μεξικό.

Λόγω του «φαινομένου Μαραντόνα»;

Ε, βέβαια. Μάλιστα, όταν πήρε στα χέρια του το τρόπαιο ο Μαραντόνα, μου έδωσε το μικρόφωνο ο Γιάννης Διακογιάννης να κάνω ένα σχόλιο στην τηλεοπτική μετάδοση. Και το μόνο που είπα ήταν ότι το τρόπαιο πρέπει να το πάρει στο σπίτι του ο Μαραντόνα και να μην το δώσει σε κανέναν!

Αν δεν πάρει ούτε αυτό το Μουντιάλ ο Μέσι, πιστεύετε ότι στη συνείδηση του κόσμου στον πλανήτη θα μείνει ο Μαραντόνα στην Ιστορία ως μεγαλύτερος;

Το βέβαιο είναι ότι θα μείνει ο Μαραντόνα ως μεγαλύτερος στη συνείδηση των Αργεντινών! Και πιθανώς σε μεγάλο κομμάτι του πλανήτη.

Υποστηρίζετε κάποια εθνική ομάδα;

Όχι. Σε κάθε Μουντιάλ έχω διαφορετική συμπάθεια, αναλόγως ποια ομάδα θα μου αρέσει. Το 1978 υποστήριζα την Ολλανδία γιατί δεν ήθελα να το πάρει η Αργεντινή λόγω χούντας. Το 1982 υποστήριζα τη Βραζιλία του Σόκρατες που μου άρεσε πολύ. Το 1986 την Αργεντινή του Μαραντόνα.

Ποιος πιστεύετε θα το πάρει τώρα;

Θεωρώ ότι αυτό είναι ένα από τα πιο ισοδύναμα Μουντιάλ. Δεν ξεχωρίζει κάποια ομάδα ως φαβορί. Θα δούμε στην πορεία.

Δυστυχώς δεν έχω χώρο να σας ρωτήσω κι άλλα πολλά. ΑΕΚ είστε. Αυτή η ΑΕΚ φέτος σας θυμίζει την ΑΕΚ του Μπάγεβιτς;

Ναι, βέβαια. Προσφέρει ωραίο θέαμα. Όχι με τον ίδιο τρόπο που έπαιζε εκείνη η ΑΕΚ, αλλά παράγει ωραίο ποδόσφαιρο και πολλές φάσεις.

Είχα κάνει μια συνέντευξη από τον Δημήτρη Χατζηχρήστο και τον ρώτησα ποια ήταν για εκείνον η μεγαλύτερη ΑΕΚ. Και μου είπε την ΑΕΚ του Μπάρλου. Εσείς;

Θα συμφωνήσω μαζί του. Όχι απλά η ΑΕΚ του Μπάρλου αλλά η ΑΕΚ του Φάντροκ. Τεράστια μορφή του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου που επειδή δεν πρόλαβε να πάρει τίτλο στην ΑΕΚ δεν εκτιμήθηκε όσο του άξιζε. Αυτός έφτιαξε εκείνη την ΑΕΚ. Ήμουν πολύ κοντά του τότε ως ρεπόρτερ, μου είχε πει τρομερά πράγματα.

Όπως;

Ήταν καθηγητής Ανθρωπολογίας στο Πανεπιστήμιο της Πράγας με ειδικότητα στο ποδόσφαιρο. Δραπέτευσε στη Δύση από την τότε κομμουνιστική Τσεχοσλοβακία μαζί με τη γυναίκα του, τη Βέρα, περνώντας κάτω από ηλεκτροφόρα συρματοπλέγματα και υπό πυροβολισμούς. Είχε φίλο που τον κάλεσε στην Ολλανδία, δούλεψε σε μια ομάδα και μετά στις μικρές εθνικές. Ήταν σαν κηδεμόνας του Κρόιφ, τον είχε από κοντά. Μου έχει πει ότι ο Κρόιφ μικρός ήθελε μία μπάλα μόνος του! Και του το γιάτρεψε αυτό κάνοντάς τον αρχηγό! «Του έδωσα την ευθύνη να είναι το παράδειγμα για τους υπόλοιπους» μου είπε. Ο Φάντροκ έγινε και προπονητής της Εθνικής Ανδρών στην Ολλανδία. Αυτός πήγε την Ολλανδία στο Μουντιάλ του '74. Αλλά στο Μουντιάλ η ομοσπονδία κάλεσε τον μεγάλο Μίχελς για πρώτο προπονητή και κράτησε τον Φάντροκ βοηθό του. Ήταν μεγάλη επιτυχία που τον έφερε μετά ο Μπάρλος στην ΑΕΚ.

Κλείνουμε με μία ερώτηση γιατί τους έχετε δει όλους. Ποιος είναι για εσάς ο μεγαλύτερος ποδοσφαιριστής στην Ιστορία της ΑΕΚ;

Ο Νεστορίδης. Αν υπήρχαν στιγμιότυπα να δει ο κόσμος στην τηλεόραση, δεν θα συζητούσε κανείς για το ποιος είναι ο κορυφαίος όλων των εποχών. Δεν είναι μόνο οι αριθμοί του που έχει βγει πέντε φορές συνεχόμενες πρώτος σκόρερ - κάτι μοναδικό. Είναι και αυτά που έκανε, τα οποία δεν περιγράφονται με λόγια.

Μου το είχε πει και ο Θόδωρος Νικολαΐδης αυτό.

Έχω γράψει και βιβλίο για τον Νεστορίδη.

Ο Μπουρουτζίκας μού είπε ότι αδικήθηκε στους πυλώνες ο Στέλιος Μανωλάς. Παικταράς, 20 χρόνια μόνο ΑΕΚ. Ο Σεραφείδης μού λένε οι παλιοί δεν ήταν πολύ μεγάλος τερματοφύλακας...

Στους πυλώνες μπήκαν ο Νεστορίδης, ο Μαύρος, ο Παπαϊωάννου για τους οποίους δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το άξιζαν ως παικταράδες. Θα συμφωνήσω με αυτά που είπες για τον Στέλιο Μανωλά και τον Σεραφείδη. Όμως το είδε η ΑΕΚ συναισθηματικά... Ήθελε να δώσει στον Σεραφείδη τη μεγάλη χαρά γιατί ήταν κοντά στο τέλος του. Επίσης, εκτιμήθηκε το ότι ήταν μια ζωή σε διάφορα πόστα κοντά στην ΑΕΚ. Πράγματι, καθαρά αγωνιστικά, δικαιούταν θέση στους πυλώνες του νέου γηπέδου ο Στέλιος Μανωλάς.