Άλλο προπονητές, άλλο... διαχειριστές!

Πήγε, λοιπόν, ο Ζλάτκο Ντάλιτς να συζητήσει με την Ποδοσφαιρική Ομοσπονδίας της Κροατίας την ανανέωση της συνεργασίας του μετά το πέρας του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Ρωσίας, αφού -όπως ήταν, απόλυτα φυσικό- η ανώτατη ποδοσφαιρική αρχή της χώρας της Βαλκανικής θέλει την συνέχιση του επιτυχημένου πρότζεκ, του οποίου ηγείται από τον περασμένο Οκτώβρη.

Ο εκλέκτορας της φιναλίστ του 21ου Μουντιάλ, σωστά πράττοντας, θέλησε να εξαργυρώσει την, πέραν πάσης προσδοκίας, επιτυχία της παρέας των Μόντριτς, Ράκιτιτς και Μάντζουκιτς υπό τις οδηγίες του. Έτσι ζήτησε περίπου 4,5 εκ. ευρώ για κάθε χρόνο συμβολαίου.

Δίχως καμιά διάθεση να κάνουμε... κουμάντο στην τσέπη του Κροάτη εκλέκτορα –ο οποίος, παρεμπιπτόντως, είχε από πολλές απόψεις (αγωνιστικά κι εξωαγωνιστικά) κομβική συμβολή στην κορυφαία πορεία της «Χρβάτσκα» στα χρονικά των Μουντιάλ– αφορμή για τις γραμμές που προγήθηκαν (κι αυτές που ακολουθούν...) αποτέλεσε η ατάκα του 51χρονου τεχνικού που, ερωτηθείς γιατί ζήτησε το ανωτέρω ποσό, απάντησε πως το έκανε γιατί είναι «ο δεύτερος καλύτερος προπονητής στον κόσμο»!

Ναι μεν, με «νωπές» τις δάφνες της 2ης θέσης στα Ρωσικά γήπεδα, ο πρώην προπονητής της Αλ Αϊν, δικαιούται να υπερηφανεύεται και να παίζει το διαπραγματευτικό του «χαρτί», για ν’ αποκομίσει τις υψηλότερες δυνατές αποδοχές, αλλά ξέρει κι αυτός, όπως άλλωστε κι όλοι μας, ότι φυσικά και δεν είναι ο 2ος καλύτερος προπονητής παγκοσμίως!

Κι ούτε, ακόμη περισσότερο, ο Ντιντιέ Ντεσάν, ο θριαμβευτής του τελικού είναι ο κορυφαίος της υφηλίου, επειδή οδηγήσε την Γαλλία στην κατάκτηση του 2ου Παγκοσμίου τίτλου, 20 χρόνια μετά από εκείνον που ο ίδιος σήκωσε πρώτος, ως αρχηγός των «τρικολόρ», στο «Σταντ ντε Φρανς»...

Το βήμα πριν τη... σύνταξη!

Πάνε χρόνια τώρα, άλλωστε, που οι κορυφαίοι προπονητές δεν συνδέουν τις μοίρες τους με τα αντιπροσωπευτικά συγκροτήματα, αλλά τα αντιμετωπίζουν ως ευκαιρία για τα τελευταία... ένσημα πριν τη συνταξιοδότηση! Συνήθως τ’ αναλαμβάνουν σε μεγάλες ηλικίες, όταν, αποκαμωμένοι από την καθημερινή τριβή, θέλουν μια πιο χαλαρή εργασιακή σχέση.

Και με κυριότερο προσόν την εμπειρία και την ικανότητα στη διαχείριση προσωπικοτήτων, στο μικρό διάστημα που έχουν στη διάθεση τους, καλούνται να διαλέξουν τους κατάλληλους βάζοντας τους να παίξουν μαζί, θυμίζοντας σύνολο. Όσοι έχουν φιλοδοξίες κι όρεξη για δουλειά δεν πάνε σε Εθνικές ομάδες, ακόμη κι αν έχουν μεγάλες προτάσεις, γιατί εκεί δεν έχουν ούτε τον χρόνο, ούτε το «υλικό» (πόσους νατουραλιζέ να κάνουν;) για να καταθέσουν στο γήπεδο την φιλοσοφία τους.

Έτσι, αντίθετα μ’ ότι συνέβαινε στο παρελθόν (π.χ. η Εθνική Βραζιλίας του 1970 με τα πέντε «10αρια»...) η ποδοσφαιρική πρωτοπορία, δεν είναι στα αντιπροσωπευτικά συγκροτήματα, αλλά στους συλλόγους, όπου η ομοιογένεια κι η «επένδυση» σε δουλειά είναι (απείρως) μεγαλύτερη κι οι ρόλοι διακριτοί. Για αυτό τον λόγο κανείς εκ των Γκουαρντιόλα, Μουρίνιο, Κλοπ, Σιμεόνε, που αποτελούν την προπονητική αφρόκρεμα, δεν θα σκέφτονταν καν, σ’ αυτή την φάση της καριέρας τους, ν’ ασχοληθούν μ’ Εθνική ομάδα...

Ο τελευταίος (των... Μοϊκανών) από μεγάλους προπονητές που εργάστηκε σε αντιπροσωπευτικό συγκρότημα, ενεργός ων, ήταν ο Μαρτσέλο Λίπι.

Ο «Πολ Νιούμαν των πάγκων», το 2006, κατάφερε να βγάλει στον... αφρό του Βερολίνου την, μαστιζόμενη από το σκάνδαλο «Calciopoli», Εθνική Ιταλίας δίνοντας της το 4ο Παγκόσμιο Κύπελλο. Τα κατάφερε κάνοντας την... μπετόν, τόσο ψυχολογικά, όσο και με την προσωπικότητα και τις ιδέες του. Αλλά δεν ήταν... ξώμαχος της προπονητικής. Τις ίδιες ενστερνιζόταν και την προηγούμενη 3ετία που καθόταν στον πάγκο της «αμαρτωλής» Γιουβέντους...

Έκτοτε οι νικητές του Μουντιάλ ήταν εξαιρετικοί ισορροπιστές στη δύση της καριέρας τους (Βιθέντε Ντελ Μπόσκε με την Ισπανία το 2010), ή οπορτουνιστές χωρίς παρουσία σε πάγκους συλλόγων πρώτης γραμμής (Γιόακιμ Λεβ και Ντιντιέ Ντεσάν). Αλλά κορυφαίους δεν τους λες...