СПАСИБО (Σπασίμπα)... Ιαπωνία!

Εκείνη η ξέφρενη κούρσα του Κέβιν Ντε Μπρούινε -στο τελευταίο λεπτό των καθυστερήσεων της αναμέτρησης της περασμένης Δευτέρας- όπου ο άσος της Μάντσεστερ Σίτι υπενθύμισε ότι... αγωνίζεται κι η ψυχραιμία του Ρομέλου Λουκάκου ν’ αφήσει την μπάλα να περάσει για τον επερχόμενο Σαντλί δεν απέφεραν μόνο το τελικό 3-2 υπέρ των Βέλγων και μια απίθανη ανατροπή (αφού ως το 69’ έχαναν 2-0) αλλά και τον εξοστρακισμό των Ιαπώνων από την συνέχεια του Μουντιάλ.

Οι Ασιάτες -που έφτασαν πολύ κοντά στο να κάνουν την ποδοσφαιρική τους υπέρβαση, στο Ροστόφ, περνώντας, για παρθενική φορά, στα προημιτελικά- παρά τη πικρία, την απογοήτευση και τα δάκρυα με τα οποία πότισαν το γκαζόν του γηπέδου, καθότι γνώριζαν ότι διανύουν τις τελευταίες τους ώρες επί Ρωσικού εδάφους, δεν απαρνήθηκαν τον χαρακτήρα τους, κάνοντας, στην «βιτρίνα» του παγκόσμιου φούτμπολ, επίδειξη (ποδοσφαιρικού) πολιτισμού.
Έτσι μετά από τους οπαδούς τους που, όπου πήγαν, άφησαν μ’ ανοικτό το στόμα άπαντες και...λαμπίκο τις κερκίδες που τους φιλοξενούσαν, καθαρίζοντας τες από τα απορρίματα τους (!) κι οι διεθνείς του Ακίρα Νισίνο έκαναν το ίδιο αφήνοντας τα αποδυτήρια της Ροστόφ Αρένα σε κατάσταση που... ντρεπόσουν να πατήσεις και χωρίς... αντικείμενο εργασίας τα συνεργεία καθαρισμού!

Συν τοις άλλοις, άφησαν κι ένα χαρτάκι σε περίοπτη θέση με μια, μόνο, λέξη. Στα ρώσικα. «СПАСИБО».

Ήτοι, «ευχαριστούμε» προς τους διοργανωτές που, φρόνιμα ποιόντες, δημοσιοποίησαν την φωτογραφία, η οποία έγινε viral.

Λογικό.

Όλοι θα περίμεναν τ’ αποδυτήρια να θυμίζουν…βομβαρδισμένο τοπίο κι ολούθε αντικείμενα, πεταμένα από την… τσαντίλα των ηττημένων.

Αντίθετα, όλος ο κόσμος είδε ότι η συμπεριφορά κι ο συλλογικός χαρακτήρας ενός έθνους δεν καθορίζεται από μια εφήμερη χαρά ή λύπη, σε αθλητικό και δη ποδοσφαιρικό, επίπεδο.

Ενυπάρχει σε κάθε έκφανση της ζωής, αφού ενσταλάζεται από μια κοινωνία που, παρά τις αντιφάσεις της (λατρεία στην παράδοση και φρενίτιδα για κάθετι καινοτόμο και πρωτοποριακό) λειτουργεί με έναν γνώμονα: τον σεβασμό στην ύπαρξη του πλησίον.

To βίωμα του...«Big in Japan» κι η εμπειρία Τζακερόνι

Κάτι που βίωσα, προ 3ετίας, ευρισκόμενος στη «χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου» για 10 μέρες.

Έτσι δεν εξεπλάγην που εκείνοι στους οποίους πέφτεις πάνω και σου ζητάνε… συγνώμη, εκείνοι που φροντίζουν να νιώθεις “Βig in Japan”, που τραγουδούσαν κι οι “Αlphaville” (παρότι δεν έχουν την ανάγκη σου, καθότι με κατα κεφαλήν μεγαλύτερο ΑΕΠ…) κι όταν τους ρωτάς, για να προσανατολιστείς, παρατάνε τις… δουλειές τους για να σε συνοδεύουσουν, εκείνοι που…υποκλίνονται μπροστά σου, έχουν τέτοιο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα!

Στην “Gazzetta dello Sport” o Αλμπέρτο Τζακερόνι, πρώην εκλέκτορας της Ιαπωνίας (2010-14) προσπάθησε να εξηγήσει, την κοσμοθεωρία τους, στους έκθαμβους Ιταλούς: «Όποιος ξέρει πως σκέφτεται αυτός ο λαός δεν εκπλήσσεται. Θα είχα εκπλαγεί αν δεν το έκαναν...Κι αυτό γιατί η εργασία του φροντιστή, όπως κι οι υπόλοιπες, αντιμετωπίζονται με απόλυτο σεβασμό. Το να ζεις στην Ιαπωνία είναι σαν...κόμικ. Οι χτίστες πάνε στη δουλειά μισή ώρα πριν κι ο εργοδηγός τους δίνει εντολές πως θα ζεστάνουν τους...μύες τους! Προ 4ετιας, πριν φύγουμε για Βραζιλία, είχαμε πάει σε μια εκδήλωση σ’ ένα κλειστό γήπεδο. 24.000 είχαν μαζευτεί να μας κατευοδώσουν. Πριν μπούμε αλλάξαμε φορώντας την φανέλα της Εθνικής κι αφήνοντας προσωπικά αντικείμενα και τιμαλφή σε ένα τραπέζι. Κανείς δεν κλείδωσε το δωμάτιο κι όλα ήταν στην θέση τους όταν γυρίσαμε...Έχω γυρίσει την Άπω Ανατολή κι είναι διαφορετικοί απ’ όλους τους Ασιάτες»

Προσωπικά ούτε το τελευταίο περιστατικό που θυμήθηκε ο Ιταλός μου έκανε εντύπωση. Όταν σου επιστρέφουν μπουκάλι με νερό, που έχεις ξεχάσει, γιατί έχει μια... γουλιά (κυριολεκτικά...) νερό, για να μην το στερηθείς, πως να εκπλαγείς;

Πολλοί καταφέρθηκαν κατά των «μπλε σαμουράϊ» για το ότι συμπεριφέρθηκαν, ποδοσφαιρικά, σαν…Ευρωπαίοι, κόντρα στους Πολωνούς, αλλάζοντας πασούλες και μην ακουμπώντας τους αντιπάλους τους για να περάσουν στους “16”, έστω με ήττα (0-1), αφού τους συνέφερε το αποτέλεσμα στο Κολομβία – Σενεγάλη (1-0)

Προφανώς δεν έχουν αλλοτριωθεί, ολοκληρωτικά, από τον ποδοσφαιρικό πολιτισμό των Ευρωπαίων.

Διαφορετικά δεν θα έκαναν επίθεση στο φινάλε (ή θα ανέτρεπαν μ’ «επαγγελματικό» φάουλ τον Ντε Μπρούινε…), γλιτώνοντας το γκολ κι ίσως πέρναγαν.
Ακόμη κι έτσι, όμως, η ήττα αυτή δεν αντιμετωπίζεται από τους Ιάπωνες ως το…τέλος του κόσμου!

Δεν το έκαναν, ως λαός, όταν έγιναν…πειραματόζωα, με τη ρίψη δύο ατομικών βομβών, θα το κάνουν τώρα;

Αντίθετα, κατά την προσφιλή τους συνήθεια, την θεωρούν πολύτιμη εμπειρία και κίνητρο περαιτέρω βελτίωσης!