Καλά τα φαβορί, αλλά τα νοκ άουτ είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση...
Άλλο τα παιχνίδια στον όμιλο κι άλλο τα νοκ άουτ. Είναι διαφορετικά τα ματς όταν ξέρεις ότι μπορεί να έχεις 2η και 3η ευκαιρία κι άλλο όταν δεν υπάρχει επιστροφή.
Αλλιώς προσεγγίζεις τα ματς του ομίλου κι αλλιώς ένα νοκ-άουτ παιχνίδι. Και το καταλαβαίνει οποιοσδήποτε είδε τους πρώτους τέσσερις αγώνες της β’ φάσης του Μουντιάλ. Εκεί όπου η Κροατία έδειξε στον όμιλο τα δόντια της, ειδικά με τη τριάρα στην Αργεντινή αλλά στο νοκ-άουτ ματς με τη Δανία είδε το χάρο με τα μάτια της. Γενικά τα παιχνίδια νοκ-άουτ, είναι πάντα διαφορετικά σε όλες τις διοργανώσεις εγχώριες και διεθνείς. Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για ένα Παγκόσμιο κύπελλο…
Στα τέσσερα πρώτα παιχνίδια: η Ουρουγουάη έκανε αυτό που ξέρει να κάνει καλύτερα. Βρήκε γκολ μπροστά και μετά άμυνα για σεμινάρια. Κι επειδή η Πορτογαλία θέλει πολλά καντάρια μπάλας ακόμα για να γίνει… Ουρουγουάη, πλήρωσε το μάρμαρο. Καλές οι ισοπαλίες αλλά δεν είναι πάντα για καλό…
Ολυμπιακός: Κινήσεις επίθεσης από την αρχή χωρίς τέλος
Στον αγώνα Ισπανίας-Ρωσίας, είχαμε να κάνουμε με μια ξεζουμισμένη ομάδα από τη μία πλευρά και ίσως την πιο άμπαλη της διοργάνωσης από την άλλη. Τελικά τα πέναλτι καθόρισαν το νικητή: πέρασε η πιο άμπαλη! Η Ισπανία δεν έχει πια στη διάθεση της τον 26χρονο Ινιέστα, δεν έχει Τσάβι, μεγάλωσαν οι Ράμος, Πικέ, δεν είναι παίκτης για εθνική και τόσο υψηλό επίπεδο ο φιλότιμος Ιάγκο Ασπας. Το «τσούκου-τσούκου» ποδόσφαιρο παιζόταν πριν μια δεκαετία. Όταν δεν σουτάρεις, δεν βάζεις γκολ. Και όταν δεν βάζεις γκολ δεν κερδίζεις. Και η Ισπανία έπαιξε σε αυτό το Μουντιάλ ένα ποδόσφαιρο, φτωχό, άνοστο, άοσμο, ξεπερασμένο. Προσθέστε δε και τα προβλήματα με την απόλυση του προπονητή και βγάλτε εύκολα συμπέρασμα …
Η διοργανώτρια Ρωσία; Ένα χάλι! Ναι, διάλυσε τις αδύναμες ομάδες του ομίλου, αλλά όταν έπαιξε με σοβαρούς αντιπάλους, πέρασε και δεν ακούμπησε. Με την Ουρουγουάη έχασε περίπατο. Με την Ισπανία ήταν τόσο φοβισμένη όσο η εθνική Ελλάδας στο 1-1 με τον ίδιο αντίπαλο στο Euro 2004. Δεν είναι ότι έπαιξε άμυνα. Είναι ότι μόλις έπαιρνε τη μπάλα, αντί να ψάξει την αντεπίθεση, την έδιωχναν όλοι στο γάμο του καραγκιόζη. Και ξανά τα ίδια. Ομάδα χωρίς ταλέντο, αδούλευτη, επιπέδου εθνικής Ελλάδος των τριών τελευταίων χρόνων. Χωρίς έναν σοβαρό ποδοσφαιριστή, μηδέν προσωπικότητες και με τον… Αλέκο Τάτση, τον παλιό ποδοσφαιριστή της Προοδευτικής και του Ολυμπιακού, αυτόν τον Τζιούμπα, σέντερ φορ. Αφήστε που ευνοήθηκε στο τέλος με το πέναλτι που δεν δόθηκε σε βάρος της. Όταν τα δύο- τρίτα των πέναλτι που έχουν δοθεί, είναι για τραβήγματα και αγκαλιές στην περιοχή, δεν γίνεται να μην δίνεται αυτό που έγινε με Πικέ και Σέρχιο Ράμος. Τέλος πάντων, διοργανώτρια είναι, δικαιούται κι ένα σφύριγμα παραπάνω…
Στο Κροατία-Δανία, οι μεν απογοήτευσαν οι δε παραμένουν απλά μια φιλότιμη μικρομεσαία ομάδα. Κάτι η τριάρα επί της Αργεντινής, κάτι το κλίμα ευφορίας, κάτι ότι υποτιμήθηκε ως ένα βαθμό η Δανία, έβγαλαν την Κροατία εκτός κλίματος και ρυθμού. Τους χαμογέλασε η τύχη στα πέναλτι παρά τις… φιλότιμες προσπάθειες που έκαναν να μείνουν εκτός συνέχειας. Όμως το ίδιο λάθος στον προημιτελικό με τη Ρωσία απαγορεύονται. Όχι για το επικίνδυνο του αντιπάλου, αλλά γιατί τα λάθη μια φορά συγχωρούνται. Το δις εξαμαρτείν, ξέρετε…
Για την Δανία δεν έχω να σχολιάσω πολλά. Και μόνο ότι εν έτει 2018 αναπτύσεται με… πλάγια άουτ φθάνει και περισσεύει για το ποδόσφαιρο που παίζει. Φιλότιμη αλλά μέχρι εκεί. Εχει έναν καλό γκολκίπερ, έναν παίκτη προκοπής (Ερικσεν) και εννέα κωπηλάτες. Αν τους βγάλεις τις φανέλες νομίζεις ότι είναι η εθνική Ισλανδίας ή Νορβηγίας. Δεν λυπήθηκα διόλου…
Η Γαλλια φαντάζει καλύτερη από όλες μέχρι τώρα μαζί με το Βέλγιο. Όμως δεν είμαι καθόλου βέβαιος για τη συνέχεια. Φυσικά κι έχει παίκτες που ξέρουν από πίεση αλλά το πρόβλημα με τους Γάλλους ήταν πάντα, τα εσωτερικά τους. Σπάνια θυμίζανε ομάδα στα αποδυτήρια. Πάντα κάτι γινόταν και χαλούσε το κλίμα. Όμως, έχει αυτό το «φονικό όπλο» που λέγεται Εμπαπέ, έχει Καντέ στα χαφ που τρώει κόσμο και κοσμάκη αμάσητο και μπορεί να τρέχει μέρες ολόκληρες μετά τα ματς. Έχει ποιότητα αλλά έχει και αστεία άμυνα. Όπως και να έχει, είναι ικανή να πάει μακριά.
Η Αργεντινή πλήρωσε τους εγωισμούς των διεθνών της. Όμως πάνω από όλα πλήρωσε ότι στηρίζεται κατά 99% στον Λιονέλ Μέσι, χωρίς να παίζει σύστημα… Μέσι! Τι θέλω να πω; Ότι από τη στιγμή που στηρίζεσαι τόσο πολύ στον καλύτερο παίκτη σου, θα πρέπει να προσαρμόσεις το σύστημα σου πάνω σε αυτόν. Πως έχει μάθει να παίζει ο άσος της Αργεντινής; Με το σύστημα «Μπαρτσελόνα». Δεν ξέρει κάτι άλλο, δεν έχει μάθει κάτι άλλο. Από πιτσιρικάς παίζει όπως όλη η «Μασία». Συνεπώς επιλέγεις σύστημα που θα ευνοήσει το σύστημα της Μπάρτσα και θα απελευθερώσει τον μεγάλο κοντό! Όχι κάτι διαφορετικό. Η Αργεντινή σε όλες τις διοργανώσεις με τον Μέσι, έχει πάει με διαφορετικούς προπονητές και όλοι βγήκαν από τους «ειδικούς», άχρηστοι. Γιατί; Γιατί δεν έπαιξαν αυτό που ξέρει να παίζει το μεγάλο τους όπλο, ο Μέσι και λιγότερο για τις επιλογές προσώπων. Προσθέστε σε αυτά, τους εγωισμούς παικτών, τις επιλογές και τις συνεχείς συγκρίσεις με τον Μαραντόνα και έχετε στο πιάτο, τι ακριβώς παρουσίασε η Αργεντινή στο Μουντιάλ της Ρωσίας…
