Όλοι περίμεναν την 24η Ιουνίου, ας δείξουν το γιατί...

Οι Θεσσαλονικείς κατέκτησαν το τελευταίο τρόπαιό τους στο ποδόσφαιρο το 1970. Πένηντα χρόνια μετά βρίσκονται ένα παιχνίδι μακριά από την διεκδίκηση ενός τίτλου και πάλι, όπως είχε συμβεί το 2003, το 2005, το 2008 και το 2010. Καμία από τις τέσσερις παρουσίες του Άρη στον τελικό δεν συνοδεύτηκε από νίκη και κατάκτηση τίτλου.

Την Τετάρτη οι κίτρινοι καλούνται να ανατρέψουν το εις βάρος τους 2-1 από τον πρώτο ημιτελικό, με αντίπαλο την ΑΕΚ, την οποία θα υποδεχθούν στο Κλεάνθης Βικελίδης. Άδειο θα είναι το γήπεδο, κατάμεστοι οι γύρω δρόμοι στο Χαριλάου. Ντε φάκτο.

Το αν μπορεί αγωνιστικά ο Άρης να ξεπεράσει το εμπόδιο της ΑΕΚ είναι κάτι που έχει αποδειχθεί σε τέσσερις προηγούμενες αναμετρήσεις, κι ας μην έχει κερδίσει ούτε μία.

Οι κίτρινοι σαφώς και έχουν τη δυνατότητα και την ικανότητα στον αγωνιστικό χώρο να πάρουν την πρόκριση στον τελικό. Με εξαίρεση συγκεκριμένα διαστήματα του πρώτου ημιτελικού και του προχθεσινού αγώνα, ο Άρης ήταν η καλύτερη ομάδα στις αναμετρήσεις με την ΑΕΚ.

Σημασία προφανώς έχει το αποτέλεσμα. Ο Άρης δεν έχει κερδίσει την ΑΕΚ σε τέσσερα παιχνίδια φέτος, καλείται να το κάνει την Τετάρτη. Νίκη θέλει και τίποτα άλλο για να περάσει στον τελικό.

Η… δίψα όλων για την διεκδίκηση ενός τίτλου μετά από 50 χρόνια υπάρχει. Το θέμα είναι αυτή η… δίψα να μην πνίξει την ομάδα, αλλά να λειτουργήσει ευεργετικά την κατάλληλη στιγμή. Ο Άρης οφείλει να παίξει για να κερδίσει, οφείλει να παίξει κυνικά, να αφήσει κάθε ίχνος ποδοσφαιρικής αφέλειας στα αποδυτήρια. Κίνητρο υπάρχει, επιθυμία προφανώς και σε… απεριόριστο βαθμό. Χρειάζεται καθαρό μυαλό από τη στιγμή που θα ξεκινήσει το παιχνίδι μέχρι και το τελευταίο σφύριγμα.

Από τη στιγμή που όλοι στα ενδότερα λένε πως αυτό είναι το ματς της ζωής τους, η ευκαιρία τους έφτασε. Την Τετάρτη ας το δείξουν με πράξεις, τα λόγια τελείωσαν.