«Το ποδόσφαιρο το αγάπησα με πάθος από πολύ μικρή…»

Μιλάει για τις εμπειρίες, τους στόχους και την προσαρμογή της σε έναν ανδροκρατούμενο χώρο. «Με τους άντρες ποδοσφαιριστές είχα κι έχω πάντα άψογη συνεργασία…»

Tι δουλειά έχει μια γυναίκα σε έναν καθαρά ανδροκρατούμενο χώρο; Πώς μπήκε εκεί; Πόσα κότσια μπορεί να έχει για να αντιμετωπίζει τόσους άνδρες και μάλιστα παθιασμένους; Πώς είναι να δίνεις εντολές σε ποδοσφαιριστές; Την ακούν, τη σέβονται ή την απαξιώνουν; Κυρίως, πώς μια νέα κοπέλα βάλθηκε να ξεκινήσει την προπονητική της καριέρα, πέφτοντας κατευθείαν στα βαθιά;

Απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα, όπως και σε πολλά ακόμη, δίνει η Ανθούλα Σαββίδου, η 36χρονη προπονήτρια ποδοσφαίρου με θητεία στα γήπεδα της Β’ και Γ’ Εθνικής, αφού έχει προλάβει μέσα σε έξι χρόνια να καθίσει στους πάγκους ακαδημιών αλλά και ομάδων όπως του Αιγινιακού και του Αχιλλέα Νεοκαισάρειας…

Η Ανθή έγινε η πρώτη γυναίκα προπονητής στο ελληνικό επαγγελματικό ποδόσφαιρο σε ομάδα Γ’ Εθνικής και παράλληλα η πρώτη βοηθός προπονητή σε ομάδα Β’ Εθνικής, η πρώτη γυναίκα προπονήτρια Κ20 ομάδας Β’ Εθνικής! Είναι κάτοχος του διπλώματος UEFA A και ετοιμάζεται πλέον για το UEFA Pro, δίπλωμα που δεν έχουν αρκετοί προπονητές ακόμη και ομάδων της Σούπερ Λίγκας…

Ανθή, θα ξεκινήσω με την ερώτηση που θα έκανε κάθε δημοσιογράφος σε μια γυναίκα προπονήτρια ποδοσφαίρου στην Ελλάδα, που δεν είναι και η πιο… προχωρημένη σε τέτοιου είδους «καινοτομίες». Πώς μπήκε το «μικρόβιο» μέσα σου;

Το ποδόσφαιρο το αγάπησα από πολύ μικρή. Γεννήθηκα στη Γερμανία και κάθε Κυριακή έβλεπα τον πατέρα μου να παίζει ποδόσφαιρο. Τα πρώτα ερεθίσματα μου δόθηκαν από εκεί. Μου έμειναν έντονα συναισθήματα και εικόνες, γιατί μετά τα παιχνίδια στηνόταν πάντα μια γιορτή με τους φίλους και συμπαίκτες και τις οικογένειές τους κι έτσι συνδύασα ποδόσφαιρο και γιορτή. Κι αυτή η αύρα μού έμεινε για πάντα μέσα μου…

Όταν ήρθες στην Ελλάδα ασχολήθηκες αμέσως με το ποδόσφαιρο;

Ήρθα στην Ελλάδα σε ηλικία 10 χρονών και κάποια στιγμή ασχολήθηκα με τον στίβο. Είχα πλέον καταλήξει ότι θα κάνω άλμα επί κοντώ. Όμως τότε είχα έναν πολύ σοβαρό τραυματισμό και σταμάτησα. Αλλά είχα το μικρόβιο του αθλητισμού μέσα μου για τα καλά κι έτσι έπαιξα ποδόσφαιρο που μου άρεσε πολύ. Στην αρχή έπαιζα κρυφά από τους δικούς μου και αργότερα φανερά…

Πώς συνέβη αυτό;

Όταν συνήλθα από τον τραυματισμό μου ξεκίνησα να παίζω μπάλα, αλλά πόσο καιρό να το κρατούσα κρυφό από τους δικούς μου; Το είπα πρώτα στον πατέρα μου κι εκείνος μου είπε να μην ασχοληθώ άλλο με τον αθλητισμό, γιατί είναι ψυχοφθόρο. Μετά όμως, βλέποντας το πάθος μου με το ποδόσφαιρο, με στήριξε ψυχολογικά. Η μητέρα μου ήταν αρνητική αρχικά. Και μάλιστα βρήκε πολλούς λόγους να μου πει να μην το κάνω. Όμως είδε πως είχα τέτοιο πάθος να παίξω μπάλα, γιατί όταν κάνω κάτι που μου αρέσει δίνομαι ολοκληρωτικά, με υποστήριξε πολύ...

Έχεις αδέλφια;

Έχω έναν αδελφό που έχει περάσει κι αυτός και από το ποδόσφαιρο και από τη διαιτησία…

Από πότε ένιωσες ότι θέλεις να γίνεις προπονήτρια ποδοσφαίρου;

Αγωνιζόμουν στις Πιερίδες Μούσες και κάποια στιγμή συνειδητοποίησα ότι θέληση υπάρχει, αλλά δεν ακολουθούσε σωστά το σώμα μου. Κι επειδή δεν ήθελα απλώς να παίζω για να παίζω ή να κοροϊδεύω τον εαυτό μου, αποφάσισα σε ηλικία 29 χρονών να σταματήσω. Ήταν τότε που με παρότρυνε ο προπονητής μου στην ομάδα, ο Ντίνος Δαβιδόπουλος, να ασχοληθώ με την προπονητική και να γραφτώ στη σχολή προπονητών…

Προφανώς κάτι θα είχε προσέξει…

Ναι, είναι γεγονός. Είχε δει κάποια πράγματα επάνω μου, με τη συμπεριφορά μου στο γήπεδο μέσα, αλλά και πώς λειτουργούσα στα αποδυτήρια.

Και πήγες στη σχολή προπονητών!

Το 2013 πήγα στη σχολή και ομολογώ ότι στην αρχή δυσκολεύτηκα πολύ, αλλά μου άρεσε και μου έδωσε κίνητρο να συνεχίσω. Απέκτησα πρώτα το δίπλωμα Β και στη συνέχεια το δίπλωμα UEFA Α. Αμέσως μετά έκανα αίτηση για το UEFA Pro, όπου με δέχθηκαν και μάλιστα τα μαθήματα ήταν να αρχίσουν τον περασμένο Ιούνιο. Όμως λόγω της πανδημίας η σχολή σταμάτησε και περιμένω πλέον πότε θα ξεκινήσει πάλι…

Γνωρίζεις βέβαια ότι δεν έχουν όλοι οι προπονητές στη χώρα δίπλωμα UEFA Α, όπως δεν έχουν και ορισμένοι στη Σούπερ Λίγκα δίπλωμα UEFA Pro, όπως ο Πάμπλο Γκαρσία του ΠΑΟΚ…

Ναι, το γνωρίζω. Για αυτό και θέλω να το αποκτήσω, γιατί έτσι ανοίγονται μεγαλύτεροι δρόμοι στο μέλλον. Ποτέ δεν ξέρεις πώς τα φέρνει η ζωή…

Από πού ξεκίνησες ως προπονήτρια πλέον;

Ξεκίνησα στο γυναικείο ποδόσφαιρο με τις Νεφέλες στην Πιερία, όπου ήμουν προπονήτρια τρία χρόνια. Το 2014 ταυτόχρονα με την ομάδα εργαζόμουν στην ακαδημία του Αστέριου Γιώτσα για δύο χρόνια, όπου είχα τα παιδικά τμήματα. Το 2015 και μέχρι το 2017 δούλεψα στον Αχιλλέα Νεοκαισάρειας, ομάδα της Γ’ Εθνικής τότε, αρχικά ως βοηθός προπονητή και στη συνέχεια ως πρώτος προπονητής της ομάδας. Τη σεζόν 2018-19 στην Κ19 του Αιγινιακού και το 2019 επίσης βοηθός προπονητή στην πρώτη ομάδα του Αιγινιακού στη Β’ Εθνική…

Πώς σε υποδέχθηκαν στον χώρο;

Αρχικά είχα πολλές δυσκολίες μέχρι να προσαρμοστώ, όμως τελικά αποκόμισα πολλά θετικά στοιχεία. Ήταν μια πρώτη πολύ μεγάλη εμπειρία…

Είσαι σε έναν ανδροκρατούμενο χώρο και ειδικά στην Ελλάδα τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα για τις γυναίκες…

Στον Αχιλλέα υπήρχαν αθλητές που με γνώριζαν και με σέβονταν και είχα άριστη συνεργασία μαζί τους. Κάποιοι που δεν με γνώριζαν και τους ήταν πραγματικά κάτι πρωτόγνωρο να έχουν γυναίκα προπονητή ήθελαν τον χρόνο τους για να το εμπεδώσουν, ένα διάστημα προσαρμογής. Τα πήγαμε πολύ καλά. Όπως και να το κάνουμε, είναι τελείως διαφορετικό όταν έχεις να κάνεις με μια γυναίκα…

Πώς αντιδρούν συνήθως οι άνδρες ποδοσφαιριστές σε μια τέτοια κατάσταση;

Πιστεύω ότι είναι πιο μαζεμένοι, τουλάχιστον στην αρχή, αλλά μετά ανοίγονται σιγά σιγά και δεν το σκέφτονται πλέον αν έχουν να κάνουν με προπονητή ή προπονήτρια…

Πιο δύσκολο είναι να δουλεύεις σε ανδρική ή σε γυναικεία ομάδα; Με την έννοια ότι οι γυναίκες είναι πολύ πιο ανταγωνιστικές από τους άνδρες…

Για μένα δεν είναι δύσκολο αν έχεις να κάνεις με τον έναν ή τον άλλον. Το αγαπάω πολύ αυτό που κάνω και δίνομαι ολοκληρωτικά. Προσπαθώ με τη δουλειά μου τα δύσκολα να τα κάνω εύκολα. Η μόνη διαφορά είναι στην αρχή…

Πόσο οργανωμένο είναι το γυναικείο ποδόσφαιρο στην Ελλάδα;

Υπάρχει μια οργάνωση, αλλά έχει πολλά σημεία που θέλουν βελτίωση. Υπάρχουν άνθρωποι για να το κάνουν. Εδώ χρειάζεται όμως και οι αρμόδιοι να βοηθήσουν τους γυναικείους συλλόγους. Υπάρχει πολύ ταλέντο και πολύ θα χαιρόμουν κι εγώ να ήμουν κάποια στιγμή ανάμεσά τους.

Έχεις παραστάσεις από το εξωτερικό;

Αυτή τη στιγμή οι διαφορές μας είναι πολύ μεγάλες. Πρέπει να βοηθήσουμε τους συλλόγους, όχι μόνο οικονομικά αλλά περισσότερο στην προβολή του γυναικείου ποδοσφαίρου. Και την ίδια την ποδοσφαιρίστρια. Δεν μπορεί μια κοπέλα να μην πληρώνεται και να δώσει το εκατό τοις εκατό του εαυτού της. Με την προβολή θα έρθουν χορηγοί, θα έρθει η ανάπτυξη του αθλήματος. Μην ξεχνάτε ότι υπάρχουν πολλές διεθνείς Ελληνίδες που παίζουν μπάλα σε ομάδες του εξωτερικού. Υπάρχει ταλέντο, αλλά πρέπει να δούμε το γυναικείο ποδόσφαιρο σε άλλη βάση, πιο σοβαρά. Θα ήταν μια αρχή, για παράδειγμα, να δείχνει η τηλεόραση και γυναικείο ποδόσφαιρο.

Δεν θα ήταν πιο εύκολο να εργαστείς σε γυναικεία ομάδα ή δεν υπάρχουν υποδομές που να αξίζει να ασχοληθείς;

Στο εξωτερικό δεν υπάρχει η παραμικρή διαφορά σε ανδρικό και γυναικείο. Ακόμα και οι μισθοί και τα συμβόλαια των γυναικών σε πολλές μεγάλες χώρες εξομοιώθηκαν με των ανδρών. Στην Ελλάδα όλα αυτά δεν μπορούν να γίνουν σε μια μέρα, αλλά χρειάζεται να πας βήμα βήμα για να χτίσεις ένα σωστό και δυνατό οικοδόμημα…

Όταν κάνεις παρατηρήσεις σε κάποιον ποδοσφαιριστή σου, απαντάει απαξιωτικά ή σου φέρεται όπως θα φερόταν σε άνδρα προπονητή;

Ακούει και εκτελεί. Δεν μου έχει συμβεί να μου μιλήσει απαξιωτικά κάποιος παίκτης. Ίσα ίσα με τους άνδρες υπήρχε πάντα άψογη συνεργασία…

Με τους παράγοντες πώς τα πήγαινες;

Παντού και πάντα θα υπάρχουν διαφωνίες. Και υπήρξαν. Όμως με τη συζήτηση πάντα βρίσκαμε τη λύση.

Με την εξέδρα;

Έχει τύχει να δω φανατισμένους οπαδούς, έχει τύχει να ακούσω κι εγώ πολλές ύβρεις, αλλά ποτέ δεν τα κρατάω στο μυαλό μου. Πάντα κρατάω μόνο τα θετικά…

Αντιμετώπισες σεξιστικά σχόλια;

Ναι, με έβρισαν χυδαία κάποιες φορές, αλλά ούτε ασχολήθηκα. Απλώς προσπέρασα…

Με τόσους άνδρες γύρω και με τόση ένταση στα ποδοσφαιρικά ματς, πώς καταφέρνεις να τους φέρνεις βόλτα;

Οι άνδρες είναι πολύ καλά παιδιά. Το πρώτο διάστημα είναι το δύσκολο. Μόλις σε αποδεχθούν σε συνηθίζουν, δεν τους νοιάζει το φύλο σου και η συνεργασία είναι άψογη.

Με τις γυναίκες;

Ήμουν στο ξεκίνημα σε γυναικείες ομάδες. Ήταν μεγάλο σχολείο αυτό. Είναι εντελώς διαφορετικοί χαρακτήρες γυναίκες με άνδρες… Το κοινό τους στοιχείο είναι να σε αποδεχθούν, μετά όλα βαίνουν καλώς. Υπάρχουν δυσκολίες σίγουρα με τις γυναίκες. Ένας επιπλέον λόγος είναι ότι δεν αμείβονται και πρέπει οι απαιτήσεις του κόουτς να έχουν όρια. Οπότε αναγκαστικά και ο προπονητής πρέπει να κινηθεί σε πιο χαλαρούς ρυθμούς. Με τους άνδρες, που πληρώνονται, μπορείς και είσαι πολύ απαιτητική...

Οι στόχοι σου για το μέλλον;

Αρχικά να πάρω το δίπλωμα προπονητή UEFA Pro και μετά να μπορέσω να δουλέψω σε μια επαγγελματική ομάδα. Θα με βοηθούσε να αποκτήσω πολλές εμπειρίες κάτι τέτοιο. Για την ώρα δουλεύω σκληρά, μαθαίνω και προσπαθώ να γίνομαι καλύτερη…