Ολυμπιακός: Όταν ο κόσμος παίζει μεγάλη μπάλα κι ο αντίπαλος δεν ακούει...

Το θέαμα ήταν συγκλονιστικό. Στην αρχή με το coreo, στη διάρκεια του αγώνα με τα συνθήματα και τη δυνατή φωνή, στο τέλος με την ομάδα να χειροκροτεί και να χειροκροτείται.

Οι οπαδοί της Γουέστ Χαμ ακούστηκαν μόνο όταν ήταν... μόνοι τους, από νωρίς στο γήπεδο. Μετά δεν άκουγαν ούτε ο ένας τον διπλανό του.

Ο Ντιέγκο Μαρτίνεθ είπε ότι ήταν ανατριχιαστική η ατμόσφαιρα. Έκανε σπουδαία προσπάθεια ο ίδιος για να έρθει αυτό το μεγάλο αποτέλεσμα, αλλά την έβαλε στην άκρη μπροστά στη συνεισφορά του κόσμου στην εξέδρα.

Ο Ντέιβιντ Μόγιες παραδέχτηκε ότι ήταν κάτι μοναδικό, δεν μπορούσαν να επικοινωνήσουν οι παίκτες του μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Δεν άκουγαν ο ένας τον άλλο.

Ναι, τις νίκες τις δίνουν οι παίκτες με την απόδοσή τους. Ο Ολυμπιακός είχε σε σούπερ βραδιά την πλειονότητα, με κορυφαίο τον... κορυφαίο Έλληνα ποδοσφαιριστή σε χάρισμα και ελκυστική αγωνιστική παρουσία. Μέχρι να δώσει την ασίστ που λείπει για να περάσει τον Τζόλε, ο Φορτούνης θα βάζει γκολ με τον... μύτο και θα ζαλίζει αστέρες της Premier League. Ναι, ήταν απολαυστικός ο τρόπος της ποδοσφαιρικής αλληλεγγύης ολόκληρης της ομάδας μπροστά στον κοινό στόχο.

Μόνο που αυτή την ώθηση που προσφέρει ο κόσμος όταν παίζει και αυτός μεγάλη μπάλα, δεν γίνεται να μην τη νιώσει η ίδια η ομάδα. Και ο αντίπαλός της, ακόμη κι αν υπερέχει σε μπάτζετ, δυνάμεις, ποδοσφαιρική κουλτούρα.

Η εξέδρα ήταν με τη φωνή της όλα μαζί. Ήταν το πλάνο του Μαρτίνεθ, η αρχηγική εμφάνιση του Φορτούνη, η ασταμάτητη παρουσία του Ροντινέι, η αποφασιστικότητα του Ρέτσου και η «έκρηξη» του Πορόζο, η εκπληκτική τριάδα στο κέντρο, η πίεση του Ελ Κααμπί, η επινόηση του Ποντένσε, η διαρκής άνοδος και ενσωμάτωση του Ορτέγκα, η μόνιμη ετοιμότητα του Πασχαλάκη και η βοήθεια των αναπληρωματικών μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο.

Η σύνδεση των ομάδων του Ολυμπιακού με το κοινό τους δεν είναι κάτι νέο. Ούτε θα πάψει να υπάρχει. Τέτοιες βραδιές που είχαν λείψει επέστρεψαν θα έρθουν ξανά και θα είναι πιο φαντασμαγορικές.

Ο κρότος ήταν με τη φωνή, όχι από την κροτίδα. Η λάμψη ήταν από τη δύναμη της συμπαράστασης και από το πανέμορφο σκηνικό της έναρξης. Όχι από πυρσούς και λέιζερ. Ο Ολυμπιακός, ο προπονητής και οι παίκτες που κάνουν μία πραγματικά πολύ σημαντική προσπάθεια για να φτάσουν την ομάδα εκεί που πρέπει να είναι σε αποτελέσματα και απόδοση, δεν θα πρέπει να στερείται αυτή τη μαγική βοήθεια. Που κάνει τους δικούς της ανθρώπους να ανατριχιάζουν και να δυναμώνουν. Που κάνει τους αντίπαλούς της να λυγίζουν και να υποκλίνονται.

Το δίκαιο μπορεί να το βρει κανείς ή να μην το βρει σε αποφάσεις πρώτου, δεύτερου ή CAS βαθμού. Το άδικο σίγουρα είναι να μην παίζει ΠΑΝΤΑ αυτή η ομάδα έτσι όπως έπαιξε με τη Γουέστ Χαμ. Με ΑΨΟΓΟΥΣ παίκτες. Με ΔΩΔΕΚΑ παίκτες. Να μην ακούει τίποτα ο αντίπαλος και να φεύγει χαμένος, με θαυμασμό για τον νικητή και τον κόσμο του...