Όσο δεν χάνει, κερδίζει πολύτιμο χρόνο…

Διαβάζω από χθες κριτικές για το αν έπρεπε να παίξει ο Ολυμπιακός διαφορετικά, αν έπρεπε να αγωνιστεί με άλλα πρόσωπα στην ενδεκάδα, διάβασα πολλές γνώμες και απόψεις. Όλες σεβαστές, αφού κάθε μια έχει τα επιχειρήματα της. Όμως ξεκινάω από το ότι αν ρωτούσες τους 30.000 φίλους του Ολυμπιακού που βρέθηκαν στο Καραϊσκάκη, ποια ενδεκάδα θα κατέβαζαν στο ματς, το πιθανότερο είναι να σου έλεγαν 10.000 διαφορετικές ενδεκάδες….

Όπως συμβαίνει πάντα στο ποδόσφαιρο, που όλοι είναι «προπονητές» και ξέρουν και που όλοι γίνονται μετά Χριστόν προφήτες, όταν μια ομάδα δεν κερδίζει, καλύτεροι σε απόδοση παίκτες είναι πάντα εκείνοι που… δεν αγωνίστηκαν! Αν έπαιζε ο Γκιγιέρμε, αν ξεκινούσε ο Νάτχο, αν ξεκινούσε ο Γκερέρο. Πολλά «αν». Όμως με αυτά, δεν παίζεις μπάλα, αλλά τηλεπαιχνίδι! Έτσι το είδε ο κόουτς, έτσι το σχεδίασε. Ήξερε ότι έχει να κάνει με μια ομάδα από το πάνω μισό της βαθμολογίας της Primera Division (και όλοι ξέρουμε τι σημαίνει αυτό), που έχει κάνει πανάκριβες μεταγραφές φέτος κι έχει υψηλούς στόχους. Εσείς τι θα επιλέγατε δηλαδή; Να παίξετε επίθεση μόνο κι μόνο γιατί «εδώ είναι Πειραιάς»; Δεν νομίζω. Να συμφωνήσουμε, όμως, ότι θα μπορούσε ο Ολυμπιακός να είναι πιο τολμηρός στο δημιουργικό κομμάτι;

Ναι. Ίσως στο β’ μέρος που κουράστηκαν ο τεράστιος Χοακίν αλλά και αυτός ο «πολλά καντάρια μπάλα» ο πιτσιρικάς, ο Λο Σέλσο, ο Πέδρο Μαρτίνς να είχε στο μυαλό του να ρισκάρει πιο πολύ. Για αυτό άλλωστε έβαλε μέσα τον Χριστοδουλόπουλο. Εμένα έτσι μου έδειξε. Προσέξτε, δεν λέω ότι έτσι ήταν. Τη άποψή μου καταθέτω. Να περίμενε δηλαδή ότι θα κουραστούν οι δύο κινητήριοι μοχλοί της Μπέτις για να ανβάσει τον Ολυμπιακό πιο μπροστά στο τελευταίο 20λεπτο. Λογικό. Όμως η κακή συγκυρία ήταν ότι λίγο μετά την είσοδο του Λάζαρου αποβλήθηκε (λόγω απειρίας) ο Τσιμίκας και η ομάδα έμεινε με 10 παίκτες. Πλέον δεν ρισκάρεις και παλεύεις με νύχια και δόντια για να μη χάσεις....

Ο Μαρτίνς είναι της Πορτογαλικής σχολής. Καλός, δουλευταράς και συντηρητικός δηλαδή. Πρώτα δεν θέλουν να χάσουν και μετά αν μπορούν να νικήσουν. Δεν ρισκάρουν, δεν αλλάζουν εύκολα ενδεκάδα οι Πορτογάλοι και δεν κάνουν εύκολα αλλαγές. Θυμηθείτε Ζαρντίμ, Σίλβα, Σάντος και άλλους (μέχρι και τον Μουρίνιο). Βαδίζουν στα σίγουρα. Για άλλους αυτό είναι καλό και για άλλους ζημιογόνο. Για μένα το μόνο για το οποίο θα μπορούσα να «ψέξω» τον κόουτς είναι η διαχείριση υλικού. Του ρόστερ δηλαδή. Θα έπρεπε να παίζουν περισσότερο κάποιοι παίκτες (Νάτχο) ή να έχουν μπει νωρίτερα στη εξίσωση κάποιο άλλοι (Γκιγιέρμε). Όμως, εκτός από την κούραση του Μπουχαλάκη, δεν γνωρίζω πόσο καιρό θα μπορεί να παίζει συνέχεια ο απίστευτος Καμαρά. Ξέρω ότι είναι υπερπολύτιμος ο Αφρικανός μέσος, όμως κάποια στιγμή πρέπει να ξεκουραστεί κι αυτός (ίσως στη Νέα Σμύρνη) για να είναι έτοιμος για τα παιχνίδια-φωτιά με ΠΑΟΚ, Μίλαν και ΑΕΚ. Ίσως…

Κάτι ακόμα που θέλω να παρατηρήσω είναι ότι η ομάδα μπήκε περισσότερο αγχωμένη στο ματς από ότι θα έπρεπε. Θα μου πείτε ότι ήταν πρεμιέρα στον όμιλο και λογικό είναι να μη θέλει να την πατήσει, όπως πέρσι με τη Σπόρτινγκ Λισαβόνας. Έχω όμως την αίσθηση ότι τη Μπέτις τη σεβάστηκε περισσότερο από ότι της άξιζε. Ναι είναι ομάδα από την Πριμέρα με σπουδαίους παίκτες, με ποιότητα, με τεράστιο μπάτζετ, με άλλον αέρα. Όμως δεν είναι ούτε Μπάρτσα, ούτε Ρεάλ, ούτε Ατλέτικο, ούτε Σεβίλλη. Απέχει πολύ. Περισσότερο φοβίζει η προέλευση της (όπως και στο προηγούμενο γύρο η Μπέρνλι) παρά η δυναμική της. Προς θεού δεν λέω ότι είναι κακή ή εύκολη ομάδα. Λέω όμως ότι είναι μια περίεργη ομάδα. Από τη μέση και μπροστά ξεχειλίζει ταλέντο, είναι κίνδυνος-θάνατος. Όμως αυτό το πολύ «φρου-φρού κι αρώματα» και από ουσία μηδέν, κουράζει και της κοστίζει. Περισσότερο με φλύαρη ομάδα μοιάζει παρά με επικίνδυνη. Το γεγονός άλλωστε ότι σε τέσσερα ματς στην Ισπανία έχει μόνο ένα γκολ, λέει πολλά. Και από τη μέση και πίσω; Αστα να πάνε. Μόλις πρεσάριζε ο Ολυμπιακός σε όλο το γήπεδο, οι αμυντικοί της, έχαναν τη μπάλα, τα αβγά και τα πασχάλια μαζί. Πόσα λάθη και πόσες φορές δεν πέταξαν τη μπάλα στα σκουπίδια…

Ο Ολυμπιακός έπαιξε το πρώτο πολύ μεγάλο τεστ της σεζόν. Πολύ πιο δύσκολο ακόμη και από τα δύο παιχνίδια με την Μπέρνλι. Και για μια νέα ομάδα σαν αυτή που έχει στα χέρια του ο Μαρτίνς τα πήγε πολύ καλά. Και για αυτό χειροκροτήθηκε στο τέλος. Και όσο κερδίζει ή δεν χάνει στα δύσκολα, τόσο κερδίζει χρόνο για να φτιάξει κάτι πολύ καλό. Όπως και να έχει πάντως, ακόμη κι αν η μεγάλη Μίλαν δεν είναι πια φόβητρο, ο όμιλος είναι πολύ δύσκολος κι έχει πολύ δρόμο ακόμα…

Υ. Γ. Αυτή η μικρή και θαυματουργή Ντουντελάνζ των εκπλήξεων, πιστεύω ότι κάπου θα κάνει ζημιά σε μια από τις άλλες τρεις ομάδες του ομίλου…