Εθνική: Το μικρό ρίσκο και η μεγάλη πρόκληση

Είναι μεγάλο προτέρημα για την Εθνική ότι αυτή τη φορά θα έχει στο τιμόνι της έναν καλό προπονητή, κοινής αποδοχής, γνώστη της ελληνικής πραγματικότητας, σεβαστό σε όλους για τις επαγγελματικές ικανότητες και το ήθος του.

Ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς ήταν η πιο safe επιλογή της νέας διοίκησης της ΕΠΟ για τον πάγκο της Εθνικής και για τη νέα προσπάθειά της να ανεβεί τα διεθνή σκαλοπάτια και να διεκδικήσει ξανά την παρουσία της σε μια μεγάλη διοργάνωση. Έργο δύσκολο και ψυχολογικά, καθώς ο τρόπος του αποκλεισμού από το εν εξελίξει Euro ήταν επώδυνος.

Ο νέος ομοσπονδιακός τεχνικός που θα έχει μπροστά του τετραετή ορίζοντα παρά το διετές συμβόλαιο, απόλυτη στήριξη από το περιβάλλον, τον πρώτο λόγο σε κάθε απόφαση και τη δυνατότητα να επιλέξει τους συνεργάτες του δίχως δεύτερες γνώμες δίνει την προοπτική για το μέλλον του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος.

Δεν είναι η απόλυτη εγγύηση ότι θα εκτοξευθούμε ως ποδόσφαιρο στα Mundial και στα Εuro, αλλά μπορεί να εγγυηθεί ότι θα κάνει καλά τη δουλειά του, θα είναι δίκαιος και θα ανεβάσει γενικότερα το επίπεδο στον τρόπο παιχνιδιού της ομάδας.

Θα πρέπει να έχει στήριξη. Όχι στα λόγια. Στα έργα. Με πρώτο και καλύτερο να ξέρει ότι θα έχει ένα σταθερό μέρος προπονήσεων, όχι μια περιφερόμενη ομάδα, αλλά και να προφυλαχθεί από την οποιαδήποτε ένταση μπορεί να υπάρξει από τον συλλογικό ανταγωνισμό. Το έργο του θα είναι πολύ δύσκολο, το ξέρει καλύτερα απ' όλους ο ίδιος.

Ο ενθουσιασμός των τελευταίων ωρών για τη νέα συνεργασία καλό θα είναι να μην ξεπερνά τα όρια. Όπως έχει μάθει να δουλεύει ο ίδιος ο Γιοβάνοβιτς, δηλαδή. Με σταθερότητα και ταπεινότητα. Το πρόβλημα της Εθνικής τόσα χρόνια άλλωστε δεν ήταν πρωτίστως ο προπονητής της ή η ίδια η ομάδα.