Εθνική: Έπεσε και στην περίπτωση

Ο Ρόναλντ Κούμαν είχε να διαχειριστεί καλύτερους παίκτες από εκείνους που έχει ο Γκουστάβο Πογέτ και αυτό το ξέρουν όλοι, προφανώς και οι Έλληνες διεθνείς.

Ο Πογέτ δεν είναι για να δεχτεί κριτική επειδή δεν κάλεσε όσους πρέπει να καλεί ή επειδή γνώρισε την πιο βαριά ήττα του στον πάγκο της Εθνικής. Μάλλον για το τελευταίο περισσότερο, τα υπόλοιπα έχουν επισημανθεί. Ούτε έχει την άνεση να αποκλείει πρωτοκλασάτους, αλλά ούτε και η διαχείριση αυτής της υπόθεσης ήταν η ορθότερη. Όμως, η αναμενόμενη ήττα από την Ολλανδία έγινε με τρόπο (και κυρίως είχε εύρος) που μπορεί να οδηγήσει σε αποκλεισμό. Όχι παικτών, της ίδιας της ομάδας.

Τώρα η Ελλάδα περιμένει δώρα, όπως και πραγματικές υπερβάσεις με Ολλανδία και Γαλλία στη Νέα Φιλαδέλφεια. Αφού πρώτα νικήσει την Κυριακή το Γιβραλτάρ, στο ίδιο γήπεδο. Θα νικήσει, αλλά ας είναι σε αυτό το παιχνίδι «Ολλανδία» και ας δείξει πράγματα, διότι πάνω απ' όλα το έχει η ίδια ανάγκη.

Η Εθνική έπεσε και στην περίπτωση. Η Ολλανδία προερχόταν από τα επτά γκολ παθητικό στο Nations League και ο Κούμαν ήξερε ότι έπρεπε να απαντήσει με κάτι συγκεκριμένο. Με τρεις στόπερ; Με τρεις στόπερ. Έπρεπε να «βγάλει από το ματς» ό,τι ποιοτικότερο έχει στην επίθεση η Ελλάδα και το έκανε, ειδικά με τον Μπακασέτα. Έπρεπε να πείσει τους παίκτες του (δεν χρειάστηκε και ιδιαίτερα) να πάνε σε μία εμφατική νίκη ώστε να αλλάξει το κλίμα. Ο κόσμος τους βοήθησε, η διαφορά κλάσης είναι δεδομένη και για να γινόταν κάτι άλλο, η Ελλάδα θα έπρεπε να φτάσει στο τέλειο.

Δεν έφτασε ούτε κατά διάνοια, όμως δεν φέρθηκε και πολύ έξυπνα μετά το πρώτο γκολ. Επηρεάστηκε παραπάνω απ' όσο θα έπρεπε. Εκεί το μυαλό έπρεπε να είναι ότι το 1-0 ήταν ήττα, αλλά με προοπτική. Το 3-0 (που αν δεν «έσβηναν» οι άλλοι στο δεύτερο ή αν δεν ήταν Βλαχοδήμος και δοκάρι στο πρώτο, θα μπορούσε να είναι και ευρύτερο) δεν είναι σκορ προοπτικής. Ούτε ψυχολογικά, αλλά κυρίως ούτε στις προσθαφαιρέσεις. Στις ισοβαθμίες, εάν πάμε έως εκεί.

Η Εθνική δε νομίζω ότι επηρεάστηκε από τη συζήτηση των τελευταίων ημερών για τον Φορτούνη, τον Κωνσταντέλια κλπ. Ούτε από τις απουσίες του Μαυροπάνου και του Μπάλντοκ. Δεν μπόρεσε να διαχειριστεί κατάλληλα τη δεδομένη ανωτερότητα του αντίπαλου γιατί ίσως δεν πίστεψε κι η ίδια πως είναι τόσο... μεγάλη η διαφορά.

Εν τέλει φάνηκε μεγαλύτερη κι απ' όσο είναι στην πραγματικότητα. Σε πάγκο και σε γήπεδο.

Κι έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα, ας τρώγαμε κι ένα τέταρτο. Όπως πριν από το EURO του 2004, όταν είχαμε χάσει 4-0 από την Ολλανδία πριν από το ταξίδι στην Πορτογαλία. Για να πιστεύαμε σε κάποιο σημάδι. Διότι τώρα, δεν μπορούμε να πιστεύουμε και σε πολλά άλλα.